Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Gevecht met een tijger

Slow heeft schrammen op zijn armen. Dat komt van tussen de takken te hangen. “Ik heb met een tijger gevochten” vertelt hij Ella die naar de schrammen wijst. “Hebben de tijgers dan niets?” vraagt Ella. “Eén tijger is wel genoeg” zegt Slow. Ella vraagt hoe het dan afliep en waar de tijger naartoe is. “Ik ben snel op de bus gesprongen” zegt Slow, op die manier vermijdend dat hij zou moeten uitleggen wat die tijger verder deed.

“Slow heeft met een tijger gevochten” vertelt Ella even later aan Amke. Amke kijkt naar mske zoals Amke in zulk geval altijd naar mske kijkt, met een vraag en het antwoord tegelijk in haar oogskes.

Wat later zitten ze allen samen op de zetel als mske zegt: “maar allee Amke, nu is die school nog maar een week bezig en nu staan je beentjes al weer vol blauwe plekken, hoe doe je dat toch?” “Zie je” zegt Slow tegen Ella “Amke heeft met een trein gevochten”. Maar dàt geloofde ook Ella niet.

mske denkt dat Ella goed weet dat Slow niet met een tijger vocht maar dat ze het net zoals met die kannibaal een geweldig verhaal vindt.

Previous

Pauline en Paulette?

Next

Liever efkes het marktplein vermijden

3 Comments

  1. Hehe..ja..kinderen geloven het niet echt, maar zolang er niemand is die het tegenspreekt is het wel spannend leuk natuurlijk! Ik heb een moedervlek op m’n jukbeen en vertelde m’n groep op de peuterspeelzaal soms het verhaal dat dat m’n heksenpukkel was en dat je daaraan kon zien dat ik in de Efteling geboren was. Ze gingen daar heel ver in mee hoor haha!

  2. Ik vertelde vroeger aan de kinderen dat onze hond door het flapperen met zijn oren kon vliegen( we hadden een Artesische basset en die hebben lange oren!!)Menig verhaaltje werd er rond die flapperende oren gefantaseerd.Het was een speciale hond want meestal kijken die zo triestig maar deze hond kon zo gek lopen dat zijn oren werkelijk flapperden.En in de verhaaltjes flapperden die oren dan zo erg dat hij kon vliegen.

  3. gettie

    Oh zo mooi om met de fantasie van de kinderen mee te gaan en geloof me, ze kunnen echt door de bomen het bos wel zien (soms) hoor. Je kunt hun oogjes zien oplichten als zo op dreef zijn en hun mondhoekjes krullen omdat ze een lachje proberen te onderdrukken. Heerlijk plezant om niet leuk te zeggen haha.

Laat een reactie achter bij magdaReactie annuleren

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén