In een rugzakje van vroeger, dat tot vorige zaterdag bij de rommelmarktspullen stond en waar Luc ineens twijfels over had, vindt hij nog iets.

“Kijk eens” zegt hij “wat daar nog in zat”.

De herinnering is ineens helder en klaar. Ik die de hond aan het aanlijnen ben, de hond die opspringt, recht in het glas van mijn zonnebril, ik die in het lager gelegen Baqueira Beret in een brillenwinkel binnen spring omdat je in hevige zon op witte sneeuw volledig het noorden -en het zuiden ook- kwijt kan raken en een nieuwe zonnebril koop.

“Dat is mijn mooiste zonnebril ooit” zeg ik tegen Luc.

En dan zie ik de vermeldingen aan de binnenzijde van zijn veren en ik ga googelen. Waarom? Waarom doe je zoiets als je op pensioen bent en tijd te over hebt?

Verbaasd kijk ik naar het resultaat. Ik vind hem … Hij heeft een imposante naam: “Foster Grant Rosalind Tortoise Sunglasses“. Eigenlijk was ik benieuwd hoeveel die nog waard was.

En al kan ik er niks meer mee doen -ik heb nu een zonnebril die ik over mijn gewone bril kan zetten wat resulteert in een Blues Brothers look- ik zou ik hem niet meer verkopen.

Herinneringen hebben geen prijs.