Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

De zware dagen

Altijd als ik iemand hoor die het heeft over vrouwen en hun schoenen, krijg ik binnenpretjes. Ik reageer er niet op, omdat ze er dan nog meer plezier in zouden hebben.

Ik daag iedereen uit om eens met Luc schoenen te gaan kopen. Echt waar. Er is geen enkel paar dat volledig naar zijn zin is. Nooit!

Nu zijn dagelijkse schoenen zowat uit elkaar vielen, stond ik er op dat hij andere kocht. We keken hier, we keken daar. Maar neen, hij beliefde die schoenen niet.

Hij zit ook wel beperkt in keuze door zijn schoenmaat en bovendien vindt hij het een afknapper dat de schoenen van deze tijd haast allemaal een witte zool hebben.

Ik keek dan ook stomverbaasd toen ik de melding in de agenda zag. Hij had gevonden dat er een stockverkoop van Schoenen Torfs doorging. Ik vroeg: “Wil je daarheen?” en kreeg een wat onbestemd gebrom en schouderophalen als antwoord.

We gingen! Gisteren! Te klein, te groot, te smal, te sjiek, te sneakerachtig, te si, te là, witte zool, te … en dat was het einde van de rij. Ja zelfs, in een grote stockverkoop staan er minder schoenen in maat 47 en 48 dan in de meer courante maten, net zoals in elke andere winkel … als ze er al staan.

Maar daar stonden zo een schoon schoenen tussen, maar zo een schoon … maar met een witte zool. Ik heb een beetje overtuigingskracht gebruikt, zo van: “Zou je ze ne keer niet passen?” Hij paste. Hij nam zelf een ander gekleder model, ook met een witte zool. Nog maar eens proberen met: “Past ze ne keer”. Hij paste.

En toen begon het: “Ze hadden een witte zool”. “Dat went wel na verloop van tijd” probeerde ik. “Jamaar” begon hij, om daarna te zeggen dat hij dan niet wist welke van de twee paren hij moest kiezen.

Ik heb ze alle twee in de winkelmand gegooid.

Over een zware opdracht gesproken.

Previous

Ik ben kleurloos

Next

Wel mis maar geen lof

14 Comments

  1. Dus toch gelukt! Maar schoenen kopen is echt niet eenvoudig! Ik had er nooit moeite mee, maar toen ik de laatste keer nieuwe schoenen moest hebben bleek mijn linkervoet ineens een geheel nieuwe vorm te hebben aangenomen. Niets paste goed, geen enkele zat lekker, grote teen schuurde tegen binnenkant, een ruimere maat bood uitkomst maar die waren dan weer te groot voor de rechtervoet. Gedoe. Ik reisde stad en land af naar de ‘betere’ schoenenzaak, heb duizend paar schoenen gepast, geen succes. Ten einde raad heb ik mijn oude, afgetrapte, verveloze, totaal versleten stappers naar de schoenhersteller om de hoek gebracht en die heeft er nieuwe zolen onder gezet, ze gelijmd en genaaid en zelfs gepoetst! (‘Gratis!’, zei hij wel zes keer, ‘Omdat u vaste klant bent.’ Het is een lieve man.) Dus nu loop ik verder op mijn ouwe schoenen heel gelukkig te zijn, nog heel lang hoop ik, ik wil er in sterven. (Niet letterlijk hoor, dat zou wel een beetje erg dramatisch zijn.) Luc heeft overigens gelijk: witte zolen zijn verschrikkelijk. Maar vertel hem dat maar niet. 🙂

    • ms

      Hij weet het al, hij leest ’s morgens het blog. Bovendien zou ik nooit iets over Luc vertellen zonder hem te vragen of hij het niet vervelend zou vinden.

      Schoenmakers? Wij hebben er wel nog één in Landen, de tweede sloot zijn deuren. Maar vaak bezochten we die niet.

      Nieuwe zolen bevallen soms ook niet. Dat had ik ooit met een paar botten waarmee ik -bij manier van spreken- zou gaan slapen. Toen ze een nieuwe zool hadden bleven ze in de kast, tot de kat eens in die kast geraakte en de benen bekraste.

  2. Witte zolen vind ik ook maar niets wat niet betekent dat ik ze niet eens zou passen. Misschien zou ik ze wel kopen als de bovenkant me bevalt en ze goed passen.

    • ms

      Dat heeft Luc dus gedaan en hij heeft nu twee paar schoenen met een witte zool: een paar meer geklede en een paar sportievere.

  3. Soms moet je iets anders durven dragen, iets waar je altijd tegen was. Ook omdat er nu eenmaal niets anders meer te vinden is. Omdat de zolen nu niet langer zwart zijn.
    Dat Luc veel plezier mag hebben van zijn nieuwe stappers!

    • ms

      Beide paren zijn mooi, maar dat meer geklede paar toch iets meer. En die witte zolen is gewoon wennen.

      Hij lijkt nu jongere voeten te hebben.

  4. Prachtverhaal. 🙂 Hopelijk is hij er blijvend tevreden mee.
    Eerlijk gezegd vind ik witte zolen ook niets maar er is weinig keus bij sneakers: wit of zwart. Eénmaal vond ik lichtblauwe gympies met een lichtblauwe zool. Opvallend mooi, ik snap niet waarom dat niet vaker wordt genaakt.

  5. Wij vonden ook dat schoenen met witte zolen voor de jeugd zijn, maar het is precies ofwel dat ofwel bompaschoenen en dat wou mijn man toch ook niet. Hij draagt dus ook schoenen met witte zolen. Krak dezelfde als onze zoon en het misstaat hem zeker niet!

    • ms

      Voilà! Het misstaat helemaal niet. Het trekt wel een beetje de aandacht als hij dichterbij komt, maar daar wennen we wel aan.

      En bompaschoenen zagen we eigenlijk ook niet in maat 47, al zou hij die ook -zeker- niet gewild hebben.

  6. elsjeveth

    Vreselijk lachen moet ik om je blog. Die Luc het ontbreekt hem niet aan een vrouwelijk trekje. Jij hebt het prima opgelost, en och die witte zolen worden vanzelf smoezelig in het gebruik

    • ms

      Of het vrouwelijk is, weet ik niet.

      Zoon heeft dat ook. Nochtans zijn Luc en Zoon niet verwant en zien ze er allebei best stoer en mannelijk uit.

Laat een reactie achter bij msReactie annuleren

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén