Wonderlijk hoe sommige dingen op hun plaats vallen door een dom toeval.

Wilden wij, terwijl we daar toch in de buurt waren, toch maar eens even dat kasteel van Raeren gaan bekijken, bleek dat daar een klein “Töpfereimuseum” gevestigd was. We waren nu niet echt daar voor de kleipotten, maar aangezien een deel van het kasteel omzwachteld was en de voorziene wandeling nogal kort uitviel stapten we binnen.

Doe nooit kleinerend over een klein museum. Zeg niet: “Daar ga ik niet binnen”. Je weet niet wat je daar kan vinden. Je weet niet wat je zou kunnen missen.

Want daar ergens stonden van die blauwe potten zoals ik er ook staan heb. Mijn moeder noemde die “zeempotten”. Beterweters zegden dat dat Keulse potten waren.

Ergens in dat museum las ik dan ook vanwaar het kleurverschil komt. Je hebt de grijze potten en je hebt de bruine potten. En toen dacht ik: “Ah … aha!”

Bij het naar buiten gaan geraakten we aan de praat met de dame bij de receptie en vertelde ik van de “zeempotten” en keek verrast op toen ze zei dat haar moeder -van Nederland afkomstig- dat ook zo had genoemd. Maar zij wist wél vanwaar dat kwam.

“Zeem” wordt in het Duits “Kraut” genoemd. Het betekent in deze dan ook niet “kruiden”, maar het sap/siroop van appelen en peren wordt “Kraut” -zeem dus- genoemd.

En waar ik altijd verkeerdelijk had aangenomen dat “zeem” stond voor de materie waaruit die potten vervaardigd waren, was dat gewoon een benaming voor een sirooppot.

Bovendien -wist de dame ons ook nog te vertellen- hebben die potten niks met Keulen te maken maar zijn ze eerder afkomstig van ofwel Raeren, ofwel Hannover.

Waren we niet binnen gegaan, had ik dat allemaal nóg niet geweten.