Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Tag: De Vossemeren

Koffieklets over ijskoffie

Eigenlijk begon het allemaal al in augustus 2013. We hadden al jaren geen vakantie genomen omwille van de zaak en toen waren er ineens op korte tijd meerdere leeftijdsgenoten van Luc overleden en besloten we dat we de vakanties niet meer gingen uitstellen maar wel het werk en we boekten zomaar zo snel mogelijk. We wilden naar de Wadden maar boekten in Harlingen.

Daar viel me, in een winkeltje daar, die ijskoffie voor de eerste keer op en ik kocht die. Amaai, viel dat tegen. Die smaakte naar koffie met melk en ik lust geen melk. Melk is enkel goed voor pap. En ik vergat de ijskoffie gedurende vele jaren.

Tot ik, een poos geleden, de Starbucks koffieautomaten bij de snelwegparkings zag opduiken en ik toch nog eens een ijskoffie wou proberen. Maar de file was er te lang. De derde keer kon ik zo’n gevulde beker kopen. Amaai, viel dat tegen. Die smaakte naar koffie met melk en ik lust geen melk. Melk is ook wel goed als je pannekoeken wil bakken.

Nu ja, voor mij hoefde het dus niet meer, die ijskoffie.

En toen zag ik bij de kassa bij de parkwinkel van De Vossemeren die flesjes ijskoffie van Starbucks met karamel. En die nam ik wel mee, zo eens na een wandeling. En die was lekker. Maar waar verkopen ze die flesjes? Dat wist ik niet.

Er kwam een vergelijking in de krant, een kenner ging ijskoffies testen1 en die van Starbucks deugde zogezegd niet. Nu ja, sedert geruime tijd ligt Starbucks ook een beetje onder vuur. Volgens de kenner was de ijskoffie van Lidl de beste. Ik probeerde de ijskoffie van Lidl. Amaai, viel dat tegen. Die smaakte naar koffie met melk en ik lust geen melk. Melk kan dus ook in Starbucks ijskoffie met karamel.

Dan loop ik zo domweg in onze Colruyt en zie die Starbucks ijskoffies met karamel staan, in bekers. Ik bracht er twee mee want per twee waren ze goedkoper.

Een paar dagen later waren die eerste twee leeg en ging ik er nieuwe halen en toen bleken er ook ijskoffies met karamel van Boni te staan.

(Lees verder onder de foto)

Daarna had ik twee bekers Starbucks en een flesje van Boni in de koelkast staan. Het was tijd om het zelf eens te testen, al ben ik dan geen kenner. En die van Boni vind ik ook erg lekker. Nu ja, die kenner had ook geen ijskoffies met karamel getest natuurlijk.

Melk kan dus ook in ijskoffie met karamel van Boni ook.

Met deze hitte wou ik dan zo’n ijskoffie drinken na het fietsen met het binnenhuisveloke.

Dat doe ik, maar zo’n hele ijskoffie in één keer is een grote hap uit mijn -mezelf- toegelaten aantal kcal per dag, dus verdeel ik zo ene over drie dagen.

pske van mske:

    Mijn gedacht over de tussen-n in bepaalde woorden kan je op deze pagina vinden.

____________________
1 Het Nieuwsblad

Niet helemaal vergeten

Nu ik het toch over die “vergeten” foto’s had viel me, bij het posten van de foto’s van De Vossemeren op In Beeld, ineens op dat ik er geen categorie over Het Meerdal had.

Wat was er gebeurd? Had ik daar geen foto’s van? Jawel, bij het bekijken ervan herinnerde ik me dat ik er wel aan begon maar het maar zozo liet omdat ik me nu, net als toen, afvroeg hoeveel mooie uitzichten of hoeveel foto’s van de binnenzijde van zo’n Market Dome ik kon posten zonder dat het saai werd.

Wat me ook inviel was dat ik al een paar keer geen “Kunst op vakantie” had gepost. Nu ja, “Kunst” is een groot woord voor de decoratie die we meestal aantreffen. Dat was in Het Meerdaal zo en dat was bij de Vossemeren óók zo. Bij Sunparks Oostduinkerke vergat ik het zelfs.

Ik zet hier onder dan maar een fotogalerijtje met wat “kunst” en andere decoratieve dingen die ik fotografeerde maar niet postte. De uitgelichte afbeelding is er trouwens ook nog ene van.



Van men voeten

Na onze mini-vakantie bij De Vossemeren vroeg ik me af waar mijn paar wandelsokken gebleven was. Ik heb de hele driedaagse gereconstrueerd, ik heb mijn valies uitgepakt, alle weggelegde goed er op na gekeken, in mijn wandelschoenen gekeken, in mijn wandelrugzak gewroet, de wasmand nagekeken … en dat allemaal minstens drie maal herhaald. Ik moest er mij bij neerleggen. Ik was die wandelsokken kwijt.

Bij het sorteren van mijn foto’s vond ik nog twee foto’s die eigenlijk bij op “In Beeld” hadden moeten staan. De ene stond een dag te vroeg, de andere een dag te laat. Niet goed opgelet? Verstrooid? Niet aan gedacht?

Ik zet ze hier. De eerste hoort bij dat Natuurbelevingspad, de andere is zomaar wat, heel toevallig en kunstzinnig gemaakt door mijn Runtastic, die nu van Adidas is. Op beide foto’s staat een schoen, voor wie het niet moest zien.

(Lees verder onder de foto’s)

En dan hupten die wandelsokken vorige maandag toch de woonplaats binnen. Ze rolden over mijn klavier en rollebolden van plezier. En toen ik vroeg: “Waar waren jullie” en ze antwoordden: “In de wasmand” konden ze hun pret niet op.

Ik heb ze maar snel bij hun schabbernak gegrabbeld en ze terug in de wasmand gestopt.

Achteraf heb ik die situatie dan maar aan die versleten bril geweten.

En wat met de foto’s van die schoenen? Ach, die ene zet ik toch nog even bij het log op “In Beeld“.

De afsluiting van een vakantie met een beetje vertraging …

Scheef zicht

De nacht van die vrijdag de dertiende, rond kwart voor drie werd ik wakker. Zoals wel meer gebeurt nam ik mijn bril en ging naar de badkamer.

En dan gebeurde het. Ik vond dat mijn bril raar deed, die waggelde op mijn gezicht en ineens hing dat rechter glas naar beneden al zaten beide tempels nog achter mijn oren.

Op een sukkelachtige manier kijkend bleek dat die verbinding los gekomen was maar ik ging in het putteke van de nacht niet aan herstellen gaan denken. Gelukkig ligt er nog een oude leesbril in de badkamerkast en kon ik verder slapen.

’s Morgens haalde ik mijn voorgaande bril uit de auto en bekeek de toestand. Ik zag dat die bevestiging los geloterd was, er was dus geen repareren aan al probeerde ik het -tijdelijk dan wel- wel met lijm.

Luc wilde onmiddellijk naar de winkel. Ik remde hem af. Ik was toch al zinnens om een nieuwe bril te halen. Er was wel meer loos met die bril en een poos ervoor had ik al geopperd dat ik toch een nieuwe bril nodig had.

Maar we zaten die zaterdag wel -weeral- net voor die korte mini-vakantie bij de Vossemeren. Dat vinden mijn hoorapparaten ook meestal wel de beste dagen om efkes te gaan saboteren.

Bovendien verwachtten we Broer en Schoonzus en deed die oudere bril het nog wel goed. Lezen was niet ideaal maar kom, voor een paar dagen kon ik me eventueel wel behelpen met maar één goeie en een gelijmde tempel.

Ik maakte wel onmiddellijk een afspraak voor de dag na onze thuiskomst. Gisteren had ik nieuw zicht en de wereld zag er ineens veel opener en helderder uit. Ik had toch vroeger moeten gaan.

De kilometers

Het huisje

Als je bij Center Parcs of Sunparks boekt kan je nu eigenlijk een voorkeursligging, tot zelfs het nummer van je huisje, kiezen mits betaling natuurlijk. Dat kon vóór de coronaperiode niet, als ik me goed herinner.

Sedert geruime tijd krijgen wij -Friends zijnde- die mogelijkheid cadeau.

Bij de Vossemeren was dat niet zo omdat het een last minute was, maar zou ik sowieso niet geweten hebben wélk huisje de juiste ligging kon en zou hebben, er zijn er zoveel. We lieten het lot beslissen. Uiteindelijk kwamen we aan de uiterste rand van het park terecht, maar wel in een echt gunstig gelegen huisje.

(Lees verder onder de foto)

Als we van aan de parking naar onze tijdelijke thuis liepen -dwars door de Market Dome- kwamen we aan 1,450km.

De wandeling(en)

We hadden nu toch eindelijk in de Sahara1 willen gaan wandelen maar met dat warme weer vonden we dat eigenlijk niet echt te doen. Naar Bosland tussen de bomen? De auto nemen? Daar hadden we ook geen zin in.

En ik bedacht een route binnen het park -groot park, veel bomen en meren- en kwam op een 4-tal kilometer uit, vanaf ons huisje. Alleen … onze wandelschoenen zaten in de auto … op de parking. Die zouden we eerst even halen.

Aan de Check-in, ik was er nog een paar foto’s aan het nemen van de borden en nog zo wat meer …

(Lees verder onder de foto)

geraakten we aan de praat met de parkmedewerker en hadden het over de Sahara en de warmte en de meren en hij vertelde over het “Natuurbelevingspad” -iets van een 2.500km- in het park zelf en dat was, volgens de medewerker, werkelijk de moeite.

(Lees verder onder de foto)

En we besloten dat maar te gaan doen. We stapten naar de Market Dome, deden onze inkopen voor onze kouwe schotel op de middag en wandelden naar ons huisje waar we onze inkopen opborgen en onze schoenen wisselden.

We liepen terug via de Market Dome naar het startpunt van het pad.

Goeie tip! Want dat “Natuurbelevingspad” was werkelijk en inderdaad méér dan de moeite waard.

(Lees verder onder de foto)

Eigenlijk keek ik nooit naar die parkactiviteiten omdat ik er van uit ging dat die voor kinderen met gezinnen waren.

En zoals we wel vaker doen, gingen we na die wandeling in de parkwinkel een Magnum halen.

Alleen waren onze smaak Magnums er niet …

Maar er waren wel Cornetto Vanille King Cones …

Die avond, toen het koeler werd, hebben we dat toertje binnen het park -groot park, veel bomen en meren- van een 4-tal kilometer ook nog even gedaan, kwestie van ons later niks te beklagen.

(Lees verder onder de foto)

Overweging achteraf

Of we de volgende keer een voorkeur gaan doorgeven? Het zou wel eens best kunnen dat we dan hetzelfde huisje kiezen. Het beviel ons.


pske van mske:

    Wie meer foto’s wil zien, kan ze op “In Beeld” bekijken.

____________________
1 Lommelse Sahara

De Vossemeren en het vakantiegevoel

Het deed een beetje raar aan toen we een aanbieding kregen voor een Last-Minute drie dagen-twee nachten bij De Vossemeren, want De Vossemeren is toch een erg gegeerd park, ook een nogal duur park trouwens, in vergelijking dan toch met sommige andere.

We boekten. Het was meer dan twintig jaar geleden dat we er waren, samen met Max.

Heel eigenaardig was het, zo heel ongewoon, dat het vakantiegevoel er niet was toen we incheckten. Ook niet bij het eten in het Grand Café en ook niet toen we in ons huisje zaten en uitpakten. Het voelde wat raar aan.

Pas dinsdag begon het en vroegen we ons af wat er die maandag toch loos was geweest. We kunnen er de vinger niet opleggen. Die dinsdag haalde we onze scha wel in en genoten van het verblijf en van wat het park te bieden had.

Op woensdag pakten we in, maakten er nog een mooie dag van en gingen uitchecken.

Daar stond het overvol aan een speciale balie naast de incheckbalie met allemaal Graspopgangers. Graspop begon gisteren.

Zo kwamen we ook eens in Sunparks Kempense meren in een park vol met Graspopgangers terecht.

En wij denken dat het mogelijk daardoor komt dat we die drie dagen zo goedkoop konden boeken.

Maar waarom dat vakantiegevoel niet in onze valies bleek te zitten, dat heb ik niet zo direct gesnapt. Mogelijk duurde het nu wat langer om om te schakelen.

Wat ik nu wél weet: we willen er terug naartoe.

Ze waren weg

Ze zijn terug!

Ze hebben ons sedert vrijdag alleen gelaten en komen daarnet zomaar doodgemoedereerd terug binnen gewandeld.

Maar ik mag niets zeggen. Dat was op een supergeheime locatie met héél belangrijke mensen, in ’t midden van ’t bos. Zoiets Camp David-achtig denk ik.

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén