Soms lees je zoiets in de media en je staat er niet echt bij stil. Je kan denken: “Gelukzak” en “Goed uit je ogen gekeken” maar meer maak je daar niet van. Als voorbeeld, de twee laatste die me bijbleven:

Jan uit Hoeilaart koopt schilderij van Marc Sleen voor een prikje in kringloopwinkel in Wallonië¹

Gered van de container, en nu is schilderij 20.000 euro waard: “Zoiets overkomt je maar één keer in je leven”²

Kunstkenner redt schilderij Emile Claus van afvalcontainer in Gent: “Het is nu prachtig gerestaureerd en 25.000 euro waard³“

Nu heb ik een juweel van vroeger dat ik niet meer draag -nep maar mooi nep- en dus meeneem naar de rommelmarkt en dat steekt velen hun ogen uit en telkens bij interesse zeg ik dat het écht geen goud is. Sommigen geloven me niet en blijven het met hun loep bestuderen.

Op zekere keer antwoordt er één dat je dat nooit kan weten, waarop ik zeg dat het, mocht het goud zijn, niet zo open en bloot op een rommelmarkt zou hangen.

Waarop die man zegt: “Je zou verschieten”.

Dus nu vraag ik me af of die bewust naar onwetenden op zoek zijn om een slag te slagen, terwijl ik, mocht zo een meevaller me in handen vallen, zou denken dat ik de verkoper toch op de hoogte zou brengen.

Waarop ik me nu, na het overdenken over die twee schilderijen ga afvragen wéér ga afvragen of ik dat wel moet doen … mocht het me ooit overkomen natuurlijk. Ik ga nu niet alle schilderijen in de Kringwinkels van dichtbij bekijken. Eigenlijk loop ik die gewoon voorbij.

Hoe het bij die twee schilderijen -en ook alle voorgaande die de media haalden- geregeld werd, weet ik natuurlijk niet, al blijkt in het tweede geval de onwetende eigenaar wel een bedrag te hebben gekregen.