In een tijd van lang geleden op een zonnige dag in de lente. Op een toekomstige werf was een werfvergadering aan de gang en de afgevaardigde van de aannemer, gekleed in zijn goeie pak, nam de maten waar een bepaalde tracee zou moeten komen. Hij legde de meter uit, maakte een merkteken, schoof de meter tussen zijn benen door, waggelde achteruit, maakte een merkteken en schoof de meter door, … Hij wist wel dat hij richting vijver waggelde want die vijver maakte op een zekere manier het onderwerp uit van die aanneming.

Dus zou de man er zeker voor zorgen niet in die vijver te tuimelen.

Maar, zoals gezegd, het was lente en de natuurlijke bewoners van de vijver werden opgeschrikt door het gekakel van de man en zijn benaderen van hun woongebied.

Wat maakte dat hij ineens op de oever stond, machtig en wit en impressionnant en uiterst boos.

De anderen schrokken en wilden de man verwittigen maar het was te laat. De zwaan zag de naderende man wel en bovendien stond die man gebogen met zijn benen gespreid over die meter. Met één greep van zijn bek sloeg de zwaan toe en hapte in de broek waar de twee benen samenkomen. Maar zo een zwaan heeft een grote bek en had iets meer mee dan enkel broek.

De man gaf een ijselijke kreet, schoot recht en probeerde al schreeuwend weg te lopen van zijn aanrander. Maar de zwaan, opgehitst door de kreet, het geschreeuw en de wilde bewegingen, dacht van “hebben is hebben en krijgen is de kunst”, hield vast en liep klapwiekend achter de wegsnellende man aan.

De anderen wilden tussenbeide komen, alhoewel sommigen niet uit de voeten konden van het lachen.

Ze hebben een ziekenwagen moeten bellen. De man heeft in de kliniek gelegen.

Toen hij terug in staat was om al pikkelend deel te nemen aan werfvergaderingen toonde hij het resultaat. Van aan zijn mishandelde delen tot aan zijn knieën zag alles mauve/purper en zwart!