Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Naar huis

wij wilden nog niet naar huis.

Dus stelde ik voor om over Diest naar huis te rijden i.p.v. langs binnendoor. Dan moest ik de gps niet opzetten en in de Kringwinkel van Diest hebben ze veel boeken …

Dat viel tegen. Die vele boeken waren gereduceerd tot één rek waar ook weeral hetzelfde van overal te vinden was. We liepen zonder iets naar buiten.

Dus stelde Luc voor om van Diest via het Gouden Kruispunt te rijden. De Kringwinkel van Tielt-Winge heeft wel veel boeken.

Dat viel tegen. Er waren veel maar waar ook weeral hetzelfde van overal te vinden was. Ik vond er wel een houten ampersand voor een prijsje. Met een plankske onder zijn Q kan die mee de dienst uitmaken van de twee andere ampersand-boekensteunen die ik al heb.

Naar huis? Dat dacht je maar. In Tienen nam Luc niet de afslag naar huis maar wel naar de kringwinkel. De Kringwinkel van Tienen heeft ook veel boeken …

En terwijl ik, zoals al eerder vermeld, sneller als kan tellen, een boek had gepakt dat ik wou -al moest Luc dat wel doen, het stond op de bovenste plank en het trapke was in gebruik- en de achterflap las en op mijn telefoon mijn lijstje nakeek om zeker te zijn dat ik het nog niet had …

… stond Luc wat verder met een ander boek te flapperen. Dit boek:

(Lees verder onder de foto)

Hoe lang zat ik daar al op te wachten, niet bepaald op dit boek maar op een boek over Léon Spilliaert.

In Tienen heb ik wel al meer kunstboeken gevonden o.a. “Van Ensor tot Permeke“, in Sint-Truiden trouwens ook. In Tienen zijn ze wel wat prijziger -de Kringwinkels van het Hageland hé- maar je doet er wel telkens nog een goeie zaak aan.

Daarna zijn we wel naar huis gereden. De dag was compleet.

Het Schulensmeer met -broek

Wij wandelen graag op niet te drukbezochte wandelpaden. Enige hulp van internet heb ik wel altijd handig gevonden om onze wandelingen op te zoeken.

Zo waren we in 2018 al twee keer aan het Schulensmeer. En twee keer moesten we op onze stappen terugkeren omwille van het broedseizoen.

Zoals ik al meer zei heeft de coronaperiode een gaping in mijn geheugen veroorzaakt en dacht ik niet meer aan het Schulensmeer. Tot ik het een goeie week geleden aangeprezen in het Nieuwsblad1 zag staan. Ze hadden het over drie wandelingen: 2,6km, 8,5km en 10km. Meer informatie vonden we ook op de website zelf2.

En ik dacht dat we dat nog gemakkelijk eens konden doen. Het is nu toch geen broedseizoen.

De wandeling kwam op de agenda voor vrijdag. Maar toen hadden we donderdagavond die Urban Run & Walk gedaan.

De wandeling verhuisde naar zondag. Maar toen kreeg ik een e-mail van Natuurpunt en die lieten me weten dat ze zondag de 10de november een gegidste wandeling organiseerden aan … ja warempel, het Schulensmeer. En ik dacht dat we dan, om eventuele gegidste wandelingen te vermijden, beter op maandag konden gaan.

Op maandag was de mist zo dik dat we hem in plakjes konden snijden. Maar na de middag zou hij optrekken. Wie niet optrok was de mist.

Zo verschoof de wandeling nog maar eens naar gisteren, dinsdag. Maar toen wist Luc te vertellen dat er mààr tot 14u zon zou zijn. Dus zijn we maar per direct in ons schoenen gesprongen terwijl we ook onze vesten hebben aangetrokken.

We vorderden traag. Er was dan ook veel te zien en veel te beleven en veel te fotograferen. Eenmaal in het Schulensbroek ging het een ietsje sneller.

Toen we na de wandeling in de auto stapten en vertrokken zag de hemel al grijs. En wij wilden nog niet naar huis …

____________________
1 Het Nieuwsblad
2 Het Schulensmeer

Zoeken doe’k ze niet

Er zijn schrijvers waarvan ik nog een paar boeken niet heb. Die boeken die ik wél heb houd ik wel, maar ik ben niet zo gebrand om de ontbrekende exemplaren te gaan zoeken. Het zou een speld in een hooiberg worden.

Maar zo af en toe, bij tijd en wijle is er één van die boeken die mij vindt.

Zo had ik in april 2019 de meevaller dat ik één van die boeken tegenkwam en er een log over Ma Joeng ging aan wijden.

En als ik zoiets vind ga ik rangschikken en goed zetten om daarna én schrijver én boeken opnieuw te vergeten, tot ik het volgende verloren gelopen exemplaar ergens vind.

Dat gebeurde een paar maanden -juni of juli- geleden toen we in Mortsel even in de Kilomeet binnensprongen in afwachting van wat we dan ook daar in de buurt wilden gaan doen en ik daar wat verloren en nogal slordig neergesmeten een ontbrekend exemplaar zag liggen en het sneller als kan tellen in mijn handen had.

En Luc had ook wat gezien dat hij sneller als kon tellen wou pakken, maar het enige wat hij vond was een diepe snee in de muis zijn hand waar de kassierster een grote pleister op plakte. Daar zat verdorie een nagel in die oude ongeschaafde plank. “Je moet voorzichtiger zijn” zei ik hem.

Dat ik daarna, in de Kringwinkel zelf, de halve stand met oorbellen heb omgestoten zullen we maar vergeten zeker.

En ja, ik ging rangschikken en goed zetten om daarna én schrijver én boeken opnieuw te vergeten, tot …

… we vorige zaterdag in Schoten naar een boekenverkoop gingen. De boeken kostten er 1€ tenzij anders geprijsd.

Daar vond ik er twee met elk twee verhalen, die ik allebei meenam al had ik de verhalen van dat ene al in de versie van een andere uitgever. Soms zit ik raar in mekaar, ik weet dat, ik geef dat toe, maar daarom mag iemand anders het nog niet zeggen.

En ja, weer ging ik rangschikken en goed zetten, maar deze keer heb ik ook mijn hele lijst opnieuw gemaakt. Oorspronkelijk dateerde die al van in den beginne, getypt op een schrijfmachine, daarna ingescand om telkens aangevuld en bijgewerkt te worden. Het was niet duidelijk meer.

Zover staan we nu. Nu nog efkes wachten tot ik én schrijver én boeken opnieuw vergeet, …

… tot de volgende keer dat één van de ontbrekende mij nog eens vindt.

Verleiding zonder kleur

Bij het buitenkomen uit een winkel zei Luc dat hij zich afvroeg wat de Scouts daar verkochten. Wat Scouts? Welke Scouts?

Even rondkijken en ik zag het standje. De Scouts verkochten marsepein per kilo of per halve kilo. We kochten een halve kilo. We zouden toch niet zomaar efkes een hele kilo verleiding in huis halen.

Toen Luc gisterenmorgen twee schijfjes afsneed, bedacht ik opeens dat ik als kind altijd liever de marsepein had dan de chocolade. Jammer dat ik de roze varkentjes, oranje appelsientjes en andere gekleurde figuurtjes moest delen met Broer die dan wél liever de chocolade had.

Eens getrouwd heb ik één keer zelf marsepein gemaakt omdat de gekochte me te veel naar papier leek te smaken. Het viel me tegen, al weet ik niet meer waarom. Te omslachtig? Te duur?

En nu? Hoe lang zou het nu geleden geweest zijn dat ik het nog at? Ik kan het me zelfs niet herinneren.

En ineens bedacht ik: “k Had er een foto van moeten nemen vóór Luc er stukjes afsneed” wat ik nog snel deed, zolang er nog genoeg van halve kilo overbleef”.

En eigenlijk, eerlijk gezegd, vind ik deze marsepein erg lekker en denk ik dat Luc en ik elkaar in de gaten zullen moeten houden om er niet teveel ineens van te eten.



Sluikstorter

Ergens op een snelwegparking stond onze auto op ons te wachten terwijl wij even de binnenzijde van de bijhorende shop aan het bekijken waren.

Toen we terugliepen zag ik de auto die zich naast de onze had geïnstalleerd en een man die een grote zak uit de koffer haalde en die in de naast onze auto staande afvalbak kieperde, waarop hij terug naar de koffer liep, er weer een afvalzak uithaalde en die in dezelfde afvalbak gooide, waarop …

Toen we bij de auto aankwamen zag ik hem nog net de vierde zak in die vuilbak gooien.

Ik bliepte onze auto open, de man schrok en liep terug naar zijn auto. In die koffer, dat kan je haast niet geloven, lagen meer dan 50 petflessen. Klaar om die vuilzakken te vervoegen?

Wij stapten in, de man gooide zijn koffer dicht. Wij vertrokken. Hij vertrok.

En omwille van een herinnering van een poos geleden, noteerde ik al snel zijn nummerplaat, de kleur en het merk van de auto.

Veel zal ik er niet mee doen, maar het voelde even heel normaal aan.

Landen binnenste buiten

Mijn angst was gegrond. Het ging om héél veel mensen samen. Gelukkig is er ruimte genoeg bij de EMI.

De brandweermannen liepen de langere afstand (twee maal de toer) in brandweerkostuum en mochten eerst vertrekken, daarna kwamen de sportievelingen die de langere afstand zouden lopen, daarna de lopers voor de korte afstand en als laatsten de wandelaars -héél veel wandelaars- en Luc wilde liever bij de laatsten startten, maar uiteindelijk vertrokken we ergens in het midden.

Gelukkig viel die grote groep al snel uiteen in vele kleinere groepjes en merkten we snel dat we dan niet de snelste wandelaars waren maar toch ook niet de traagste. Zo hebben we lange tijd met vier gewandeld. Later veranderde dat en op het laatste was het helemaal versnipperd.

Urban walk, een stadswandeling dus, maar niet altijd over de gekende paden. Achteraf gezien denk ik dat ik er ooit al over hoorde, las of zag op televisie. Maar het meemaken was verrassend.

Ik had wel al meegekregen dat we door de Aveve winkel zouden lopen en ook door de sporthal, maar verder konden we enkel afwachten wat we voor de zouden voeten krijgen.

Maar waar we overal gezeten hebben is onvoorstelbaar. We liepen door straten maar ook langs de voordeur ergens binnen en langs de achterdeur weer naar buiten om dan bij een andere via de achterdeur binnen te lopen en langs de voordeur naar buiten.

Behalve de Aveve en de sporthal liepen we ook door de kinderopvang, door alle scholen van Landen -vermoed ik- al waren we niet in al hun gebouwen, de brandweerkazerne, het OCMW, het Stadhuis, de Scouts, meerdere winkels en horecazaken, …

In de parken zagen we licht- en vuurshows en binnen waren er wel verwijzingen naar Halloween, wat niet zo verwonderlijk is in winkels en scholen.

Op het Marktplein stond een drietal muzikanten te drummen. Zij waren ook verkleed.

In de kinderopvang sierden geknutselde spinnen (uit wc-rol en crèpepapier) de deurlijsten.

In de scholen waren telkens kinderen, niet veel, maar toch. Die waren verkleed en achter elke deur en hoek school het gevaar. Natuurlijk schrokken we daarvan … ze verwachtten dat.

Eén keer heb ik wel een sprong opzij gemaakt en tegen Luc gezegd: “Pas op”. De kleine heks lag op haar buik op de grond en greep met een afvalgrijper naar je benen. Wat verder lag een bleke Toetanchamon in zijn sarcofaag te zuchten en te kreunen.

Het centrum van Landen was volledig verkeersvrij en op de twee doorgangswegen, die niet afgezet konden worden, stond politie. We liepen aan één kant van de Hannuitsesteenweg, zagen de massa, die al bij de Aveve buiten kwam, aan de andere kant van de Hannuitsesteenweg de andere richting oplopen en we zagen de file auto’s, die aan het zebrapad werd tegengehouden, aangroeien. Dat was wel indrukwekkend.

De voetbaltraining in het parkske van Rufferdinge ging gewoon door, in de sporthal waren ze ook al druk doende en in het cafeetje moesten we op één rij tussen de tafels door. En de aanwezigen applaudisseerden en hadden plezier op hun manier. Ik voelde me er lichtjes ongemakkelijk.

Er waren geen wegwijzers voorzien, er stonden mensen. Op elke hoek, elke afslag, elk deur die we binnen moesten, stond iemand met een fluorescerende sabel.

Over hoeveel mensen het ging, die daar overal doende waren om het te laten slagen? Ik kan er geen getal op plakken. Maar de organisatie was “af“.

Wat niet klopte, was de afstand. Die was geen 5,5km. Runtastic gaf 7,2km aan. En als ik dan de twee keer de afstand tussen EMI en de auto erbij telde, kwam ik op een totaal van 9,7m. Ik was er niet boos om, integendeel. Ik vond deze afstand beter dan de 5,5 vooropgestelde. Maar ocharm die lopers die twee keer dat parcours deden, ocharm die brandweermannen in hun pakken.

Ik weet het, ik vertel in superlatieven, ik denk in superlatieven en mogelijk, heel misschien zal ik binnen een paar dagen aan een minuscuul minpuntje denken, maar dat denk ik niet.

Het enige minpuntje waar ik nu kan aan denken is dat ik geen foto’s nam. Echt. Eerst was er te veel volk rond mij. Daarna dacht ik: “Luc zal wel filmen”. Al zei Luc dat het bij het stappen ook niet zo simpel was om iets deftig in beeld te brengen.

De fragmenten die hij zelf goed genoeg vond heeft hij in dit filmke samen gezet.

En hieronder de paar foto’s die ik wél nam:


____________________

Urban Run & Walk of het stadsloopje en -wandeling

Een poos geleden vertelde Luc dat Landen een Urban run & walk organiseerde.

Dat het ’s avonds was op de 31ste oktober en dat je je mocht verkleden maar dat dat niet moest, deed me al snel vermoeden dat het een vervanger was voor het Halloweengebeuren dat ooit al plaatsvond in in het parkske van Rufferdinge.

Maar het was een wandeling en Luc had er zin in. En toen ik de hele uiteenzetting1 had gelezen, ik eigenlijk ook.

Toen Luc op 30 oktober vertelde dat robtv het ook al in hun nieuwsuitzending aankondigde2, zakte mijn goesting een beetje. Ik dacht: “Jaja, maak er maar reclam rond” want ik dacht dat dichte drommen drummende deelnemers doenderij doen dichtslibben.

Maar de goesting was groter en we gingen …

En dat voor iemand die het niet zo op Halloween heeft begrepen maar wel op wandelen en zeker als het een specialleke is.

Het werd helemaal anders dan verwacht, al hadden we niet echt iets verwacht. Het was dan wel de avond van Halloween maar het was geen specifieke Halloweentocht.

Het was, zoals gezegd een stadswandeling, maar wat voor één. In elk geval was ze enorm plezant.

Gezien het nu al laat op de avond is, ga ik nu nog snel één foto opladen en is een meer uitgebreid log erover voor later.

____________________
1 Landen – Urban run & walk
2 robtv– url: https://www.robtv.be/nieuws/urban-run-walk-in-het-teken-van-halloween …

Luxe-editie

Een goed jaar geleden koop ik enkele boeken op een rommelmarkt voor 0,50€ per stuk. Thuis zoek ik de waarde van dat ene boek op en kom tot de conclusie dat dat boek waarde heeft, nu niks om stinkend rijk van te worden. Dat word je niet van 31€ niewaar.

Maar dat boek wordt een twijfelgeval: houden of verkopen. Het komt in de twijfeldoos.

Laatst dacht ik weer aan dat twijfelboek en wel toen ik het op Kringding zag afgaan voor 50,72€1.

De mensen zouden allemaal eens moeten leren googelen.

____________________
1 Kringding

Kuttekoven

Op 19 april 1943 sprong Simon Gronowski1 als elfjarige, ter hoogte van Borgloon, uit een deportatietrein en werd opgevangen in Kuttekoven.

Op 26 oktober 2024 werd op het vroegere fruitspoor een beeld -Kunstenaar Koenraad Tinel2– voor Simon Gronowsk onthuld3. Volledigheidshalve verwijs ik ook nog even naar een artikel van VRT NWS (20 december 2023) over de voorstelling van het kunstwerk4.

(Lees verder onder de foto)

Of je het nu mooi vindt of niet, dat doet er helemaal niet toe. Dit beeld toont wat het bedoelt: een kind dat wegloopt voor de dood, elf jaar en helemaal alleen. Een jongetje in een winterfrakske zou niet hetzelfde effect hebben gehad.

En nu maar hopen dat er geen idioten beslissen dat ze daar ook eens bovenop willen klimmen zoals we net vorige maandag lazen over het doorkijkkerkje in Borgloon5+6. Daar waren we ooit ook al maar dat ligt dan weer aan de andere zijde van de as Sint-Truiden-Tongeren.

En wat ik erover denk zit denkelijk wel vervat in het woord “idioten” en heeft geen verdere uitleg nodig.

Een foto van toen:


Reading between the Lines – Doorkijkkerk

Terug naar vorige maandag wil ik nog wel vertellen dat het voormalig stationsplein heel mooi gerestaureerd werd, al is het station geen station meer en zijn de rails niet meer in metaal en dat het voormalige fruitspoor, waar het kunstwerk zich bevindt, een mooie wandeling geworden is, die we later, met graagte nog wel eens willen herdoen.

____________________
1 Simon Gronowski
Koenraad Tinel
3 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2024/10/06/kunstwerk-voor-simon-gronowski-in-borgloon/
4 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2023/12/20/kunstwerk-simon-gronowski-in-borgloon/
5 Het Nieuwsblad
6 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2024/10/28/twee-jongeren-beklimmen-doorkijkkerkje-in-borgloon-dit-tart-all/
____________________

Ochtendmens – Avondmens

Mijn moeder ging met de kippen op stok, wij dus met de kuikens.

Toen ik trouwde kon ik eindelijk opblijven en zelf bepalen wanneer ik naar bed ging en wat bleek? Ik was een avondmens. Je kreeg me niet vóór middernacht in bed, al moest ik om 6u al terug opstaan.

Toen ik zelfstandige werd/was kon ik zelfs tot 3u ’s nachts doorwerken, zij het niet zo vaak.

Dat veranderde in 2019 toen we na het einde van Vive le Vélo zowat verloren maar besloten om naar bed te gaan. En dat bleven we doen, alhoewel ik toen had gewenst dat het aangenamere ritme zich zou herstellen.

Ondertussen mag en kan en durf ik wel zeggen dat we ochtendmensen zijn. We gaan nog steeds tussen 22u en 23u naar bed, enkele uitzonderingen te na gesproken, maar we zijn ten leste om 7u wakker en op, ook enkele uitzonderingen te na gesproken.

Soms gebeurt het dat ik om 6u al het gevoel heb uitgeslapen te zijn en als Luc dan ook wakker is … dan zitten wij om iets na zessen al aan het ontbijt en de koffie.

En eigenlijk snap ik niet goed meer waarom ik in 2019 had gewenst om snel terug in het -toentertijd- normale patroon te hervallen.

Ik vind dit nu al zeker even aangenaam.

Page 1 of 1183

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén