Wizzewasjes

Het bloedonderzoek

By ms

On 18 oktober 2024

We waren bij de dokter om de uitslag van ons jaarlijks bloedonderzoek te bespreken.

En wat bleek? Alles was in orde.

“En wat met die lichte suikerverhoging van vorig jaar dan?” vroeg ik. Blijkbaar was dat niet zo erg geweest, blijkbaar was het in 2022 nog een ietsje meer, maar nu was het weer volledig in orde. In 2022 had de dokter daar nochtans geen vermelding van gemaakt, vorig jaar wel.

Het was goed nieuws en ik was er blij om.

Maar samen met de vraag wat dat dan toch kan geweest zijn, vind ik het nu jammer van het slechte geweten dat ik een jaar lang heb gehad telkens ik eens een stukje gebak of koek accepteerde of deze zomer een ijs of Magnum at.

Pakske halen

By ms

On 17 oktober 2024

In Za za, ze & zo

(Lees onder de foto’s)

We hadden natuurlijk ook de auto kunnen nemen voor die 3,5km naar Landen en dan weer terug, dan daarna hier een toerke rond het blok van iets van een 7 km. Dat was ook een mogelijkheid.

Rare telefonische oproepen

By ms

On 16 oktober 2024

In Za za, ze & zo

We liepen genoeglijk te wandelen in de bossen van de Merode toen mijn telefoon ging. Het was een nummer uit Nederland, beginnend met: +31 6…

Een Nederlands nummer dat mij belt verwondert me, maar misschien is het wel … en mijn wijsvinger begint te kriebelen om op te nemen, maar mijn nuchtere ik denkt: “Dat ze me dan een bericht sturen” en mijn nuchtere ik verplicht mijn kriebelende wijsvinger om in te haken.

Onmiddellijk, maar dan écht onmiddellijk begint die telefoon terug te blèren en deze keer reageert mijn wijsvinger onmiddellijk en haakt in. En onmiddellijk, maar dan écht onmiddellijk … vijf keer op rij. En van genoeglijk was geen sprake meer, van kriebelend ook niet meer, eerder wat geërgerd.

Ik heb het nummer achteraf gegoogeld. Ik vond uitleg over oplichters. Wat had je anders gedacht.

Ergens de voorbije week krijst Lucs telefoon: een nummer uit België, beginnend met: +32 11 46… maar Luc is niet hier, die staat in de keuken en ik vraag me af en overdenk, maar kan ook niet zo direct denken wie hem zou kunnen bellen. Luc zegt: “Dat ze me dan een bericht sturen”.

Een paar dagen later was er opnieuw opgebeld met een nummer dat met dezelfde cijfers begint, maar met twee andere eindigt. Maar waar die telefoon toen lag en waar Luc toen was, dat weet ik niet. Hij heeft enkel de melding van gemiste oproep gezien en gezegd: “Dat ze me dan een bericht sturen”.

Maandag ging Lucs telefoon, zelfde begincijfers, nog andere eindcijfers. Hij haakte in en onmiddellijk, maar dan écht onmiddellijk ging die telefoon opnieuw. Gelukkig herbegon die niet meer toen hij inhaakte en zei … Ondertussen weet iedereen wel al wat hij zei.

We hebben die drie nummers ook gegoogeld. We vonden uitleg over oplichters. Wat had je anders gedacht.

Maar wat je ook leest, hoe ze ook verwittigen en welke uitleg ze er ook aan geven, de beste manier -volgens mij dan toch- is gewoon geen enkel onbekend nummer beantwoorden.

Als het inderdaad iemand is die je moet hebben, die je moet spreken of iets moet vragen zal die -inderdaad- wel een whatsapp of een bericht zenden of een e-mail sturen.

Het is gewoon een kwestie om niet automatisch direct en overhaast te reageren en je kriebelende wijsvinger in bedwang te houden.

Uitgelichte afbeelding:

Afbeelding van Gartenredakteurin via Pixabay.

Met een zacht gesnurk

By ms

On 15 oktober 2024

In Za za, ze & zo

In de nacht van zondag op maandag heb ik van Sloef gedroomd. Hij had zich naast mij, tegen mijn been op de zetel, geïnstalleerd en lag languit op zijn Sloefs een beetje te ronken. Het voelde vertrouwd.

Ineens bewoog hij en maakte aanstalten om weg te gaan. “Blijf” zei ik “blijf liggen”.

“Dat is ‘em niet” zei Luc en als ik goed keek zag ik zijn donkere kleur lichter en lichter en haast doorzichtig worden. Ik werd er wakker van.

Het is niet dat ik nooit aan Sloef denk, maar niet in mijn dromen.

In november zal het zes jaar geleden zijn dat we afscheid van hem moesten nemen. En we staan nog steeds achter onze beslissing om geen huisdier meer te nemen.

Vanwaar komen ze toch, die dromen zonder aanleiding? Het was eigenlijk al de tweede keer op twee weken tijd dat er zo iets van vroeger opdook in mijn dromen.

Maar Sloef mag me ’s nachts nog wel komen bezoeken en op het bed zo stil langs mijn been een beetje komen ronken. Wij zijn hem ook nog niet vergeten.

Niet te koop in de supermarkt

By ms

On 14 oktober 2024

In Za za, ze & zo

Er is, volgens mij, een ernstig tekort waar men dringend werk moet van maken. Ik ben tot de bevinding gekomen dat er zeer snel meer BV’s moeten bij komen.

Waar vroeger de gewone burger kwam kwissen, de gewone burger kwam eten, de gewone burger kwam zingen, de gewone burger weet-ik-veel-wat kwam doen en experten aanschoven bij praatprogramma’s, krijgen nu de BV’s dat allemaal voor de kiezen. En het zijn veelal dezelfde gezichten en dezelfde grappen.

Ik begrijp dat wel, ze moeten die mensen ook iets gunnen en de gewone burger heeft meestal toch al een job.

Maar als ik bij de programmatie zie wat die allemaal op hun talloor krijgen, vrees ik voor een algemene uitval door overvraagde, opgebrande/uitgebluste BV’s – in het Schoon Vlaams “burn-out” geheten.

Nu moet ik zeggen dat ik dat dan nog maar meekrijg van bij de aankondigingen vooraf van die programma’s want kijken doe ik niet, vooral luisteren met halfgare oren is te vermoeiend en vergt te veel inspanning.

En nu mogen ze ook al mogen opdraven voor de veiligheid op de wegen, al mogen ze er dan bij gaan liggen².

Wat een geluk dat ik nooit de intentie had om BV te worden, ik word er zo al moe van.

____________________
¹ Wikipedia
² Veilig verkeer

Kiezen en verliezen

By ms

On 13 oktober 2024

In Za za, ze & zo

Vandaag zijn er Verkiezingen voor de Gemeenten en de Provincies. Voor de eerste keer zijn deze niet verplicht.

Maar net zoals in juni kregen we, vorige maand al, te maken met het zeurderig verkiezingsspotje dat in je hoofd gaat hangen en je voorhoudt …

Maar niet kiezen is verliezen¹
Je stem is te veel waard
(…) Afhankelijk van in welke strofe ze zitten (…)
En kies met De Standaard

Het feit dat het deze keer niet verplicht is stoort bepaalde politieke kanten al, ze zijn er tegen want ze voelen zich op deze manier geen vertegenwoordiger². Zou het verschil uitmaken? Zouden ze meer vertegenwoordiger voelen als iedereen die verplicht werd mannekes ging tekenen op het kiesformulier?

Nu ja, ik heb daar nu ook mijn mening over, maar ik loop niet graag met mijn mening te koop. Want voor iedere mening die ik lees in de media, zijn er tien die die verguizen. Soms onderbouwd, soms gewoon om dwars te doen.

De grote vraag is nu: “Ga ik stemmen vandaag? Ga ik mannekes tekenen op mijn kiesformulier? Ga ik niet beter een wandeling maken?”

Naar de boekenmarkt kunnen we sowieso niet al is het dan de tweede zondag van de maand. De locatie doet dienst als stemlokaal.

Verliezen doen we dus toch, al kunnen we dààr niet voor kiezen.

____________________
¹ Niet kiezen is verliezen
² VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2024/09/08/eerst-burgemeester-worden-en-dan-een-regering-vormen/

Grote nieuwswaarde

By ms

On 12 oktober 2024

In Za za, ze & zo

Als wij ’s morgens op een bepaald uur wakker moeten zijn, zetten wij onze wekker. Maar die moet nooit aflopen.

Hoe vroeg of hoe laat wij ook willen opstaan, een kwartier -soms een halfuur- op voorhand zijn we wakker, als hadden we zelf een ingebouwde wekker.

Meerdere mensen vertelden ons hetzelfde verhaal. Het komt dus meer voor en is dus helemaal niet abnormaal, ook niks speciaals. Niks om over naar huis te schrijven dus.

Maar als het een politicus overkomt … dan is het ineens gazettenvoer¹.

____________________
¹ Het Nieuwsblad

(…) Once in a lifetime

By ms

On 11 oktober 2024

In Za za, ze & zo

Telkens ik zo de laatste maanden een e-mail kreeg over -maar weer- een tentoonstelling over Ensor, vroeg ik me af of -een hypothetisch nog levende- Ensor zich niet uitgeprofiteerd zou gaan voelen. We hadden vroeger al de Ensor-zaal in het KMSKA -meerdere keren- gezien, bij Mu.ZEE ook al. En bij die Ensor-zaal in het KMSKA zouden we sowieso toch nog opnieuw binnenlopen.

En toen kwam VRT-NWS met het bericht¹:

Het Ensorjaar krijgt doorstart in Antwerpen, met spectaculaire expo in KMSKA: “Once in a lifetime, toch wel”

Ik zette het niet op de agenda, we zouden wel zien. Tot Luc vroeg: “We gaan toch naar het KMSKA, naar die stoutste dromen van Ensor²?”

En dus gingen we. Het was er nogal druk, dat zei ik al. En tussen de vele mensen door zagen we de schilderijen die we vroeger al zagen en we zetten een stapje sneller om de groepen voor te zijn.

En toen we een betere kijk hadden, zag ik werken die van overal uit de wereld naar Antwerpen waren gekomen en realiseerde me dat dit wel een unieke kans was om ze te zien.

Het was dus meer dan de moeite waard, in die mate dat we zeker voor het einde van de tentoonstelling nog eens terug willen.

En dan zetten we de auto onmiddellijk op de betaalparking en hopen dat er niet té veel groepen in één keer binnen zijn. Zouden ze daar geen rekening mee houden?

De dag na ons bezoek lazen we in Het Nieuwsblad waarom hun recensent beweert dat je de expo in het KMSKA zeker niet mag overslaan³ . En daar kan ik gewoon akkoord mee gaan.

____________________
¹ VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2024/09/24/james-ensor-expo-antwerpen-kmska/
² Ensors stoutse dromen
³ Het Nieuwsblad

Een zalige rotdag

By ms

On 10 oktober 2024

In Za za, ze & zo

De uitstap zinde ons, we hadden ernaar uit gekeken …

Google maps gaf aan dat er 26minuten bij ons traject moest gerekend worden. Er was een gigantische file nog vóór we de Brusselse Ring zouden bereiken. Alle wegen om dit te omzeilen zaten afgeladen vol en dan bleven we maar liefst aanschuiven op de E40. En ik dacht: “Dat begint al goed”. Zucht!

De gratis parking aan de Pidpa stond afgeladen vol, er stonden zelfs auto’s in de doorgangen geparkeerd. De volgende parking -betalend- stond afgeladen vol, we zijn er weer vertrokken. We zijn naar een parkeergarage gereden. En ik dacht: “Dat komt vandaag niet goed”. Zucht!

De zalen van het KMSKA stonden en zaten afgeladen vol. In één zaal stonden op een zeker moment wel drie gegidste groepen. En ik dacht: “Ziede nu wel”. Zucht!

We keken tussen schouders en oksels en armen door. We wrongen ons overal een beetje tussen. We slalomden tussen de mensen in de mensenzee. En ik dacht niks. Zucht!

Maar wat we hadden gezien was zozeer de moeite waard dat we bij een koffie en iets fris besloten dat we nog eens terug zouden gaan om eens beter te kijken, liefst met minder volk. Want nu hadden we wel gezien maar niet echt goed kunnen bekijken.

Het was zelfs zozeer de moeite waard dat we het boek van de tentoonstelling kochten. Dat doen we anders nooit. Dan wacht ik liever tot ik het ergens op een boekenmarkt of toch 2dehands kan aanschaffen.

Klein voordeel bij al dat voorgaande zuchten, we konden te voet van de parkeergarage naar het museum en spaarden de tramkosten uit. Wat zeg ik? De parkeergarage kwam zelfs goedkoper uit.

Omdat we ooit hadden besloten om nog eens naar Middelheim te gaan en al die schoonheid nog eens op foto te zetten en aangezien het mooi weer was …

Maar in het Middelheim stonden de vroegere beelden niet. Er stonden modernere werken zoals een grote schroef die de naam “Beweging” kreeg en hoe verder we wandelden hoe meer van die vernieuwde kunst we zagen. Zucht!

Gelukkig kwamen dan aan een buitenopslagplaats waar tal van beelden en voorwerpen, in rijen gesorteerd, stonden. Er was ook iemand van het Middelheim zélf om een oogje in het zeil te houden. Zij wist ons te vertellen dat de oudere kunstwerken aan de overkant van de straat, in het Hortiflora-tuin, opgesteld waren. En ik dacht: “Lap!” Zucht!

We zijn daar dan wel een klein kijkje gaan nemen, maar besloten dat we dat beter een andere keer beter zouden organiseren … ik zal wel eens googelen of ik een planneke van het Middelheimmuseum en de Hortiflora-tuin kan vinden.

Onderweg naar huis hebben we nog een paar Kringwinkels aangedaan -enkel voor de boeken- en we zijn toch met een paar exemplaren naar huis gekomen.

En we hebben ook niet tot thuis gewacht om te eten. We geraakten terug in de file, ik heb niet gezucht, maar wel mijn Sudoku ingevuld om het niet te merken en we kwamen onderweg een Burger King tegen. Die was zo vriendelijk ons uitnodigend te wenken en we hebben die maar een bezoekje gebracht.

pske van mske:

Over de tentoonstelling op zich en nog zo het één en ander volgt later meer.

Miscalculatie in de situatie

By ms

On 9 oktober 2024

In Za za, ze & zo

Wat me nu toch weer overkwam toen ik de eerste keer met mijn nieuwe abonnement ging zwemmen?

Ik toon mijn kaart, de man achter de toog scant ze, ik wil doorlopen, hij roept me terug. Er is iets mis met mijn abonnement. Maar wat? Want om één of andere reden waar ik het later zal over hebben, had ik mijn rechter hoorapparaatje niet in gedaan.

Efkes herhalen en ik verneem dat zijn collega bij de opmaak van mijn abonnement een fout heeft gemaakt. Ik had dus een abonnement voor een kind gekregen. Gelukkig was de prijs dan wel juist in gegeven.

Wat mij verwonderde was dat er al een ander -juist opgesteld- abonnement klaar lag. Blijkbaar hadden ze het zelf al gemerkt, het nieuwe abonnement al opgemaakt en in de wachtbak gelegd tot de kinderkaart de scanner passeerde.

“Jammer dat je ’t nu niet meer hebt” zei Luc “dan had je er een foto kunnen van nemen”. Een foto van een kaart waar mijn pasfoto op staat? Daar zou ik niet aan begonnen zijn.

Maar eens thuis heeft hij wel het rekeningetje uit het oud papier gevist en dat ligt hier nu ten bewijze. Maar aangezien ik op het blog niks moet of wil bewijzen ligt dat nu bij een paar papieren die een korte levensduur beschoren is (zoals oproepbrieven voor de verkiezingen bijvoorbeeld).

Ben ik nu verbijsterd? In shock? Kwaad? Of gewoon verontwaardigd? Of ben eerder content van de geboden diensten? Of gecharmeerd? Of wat dan ook? Neen toch niet, niks van dat alles. Het is gewoon een klein minuscuul anekdotetje dat ik niet echt vermeldenswaard vind maar waarvan ik dacht: “Aan wie anders zou het maar weer overkomen?”