Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

La Maison du Coeur

Dat ze in de kringwinkels de prijzen ook wel kennen merkten wij al vaker. Dat dat ook afhankelijk is van zone tot zone hebben wij ook gemerkt.

Maar nu las Luc toch ergens een reactie op een verzuchting van iemand die het had over de dure kringwinkel van Landen. In die reactie stond dat die iemand maar moest doen wat al zovelen deden: naar Hannut rijden, dààr zijn nog zaakjes te doen.

Nu bestaat het begrip Kringwinkel, volgens mij, in Wallonië niet zoals wij dat kennen. Dus gingen we daar maar eens een kijkje nemen. Ze zijn maar enkele dagen per week geopend en het ziet er wel degelijk wat anders uit.

Kijk maar efkes mee:

(Lees verder onder de foto’s)

Of we er nog naartoe gaan zal van omstandigheden afhangen. De boeken zijn -natuurlijk- over het algemeen Franstalig. Er staan ook Engels- en Nederlandstalige boeken maar in zowat dezelfde hoeveelheid als er bij ons ook Engels- en Franstalige boeken staan.

Bij de meubels staan wel nog onverwachte stukken, als je zoiets al zou zoeken.

En voor al het andere, zoals kleren gaan wij ook hier niet naar de Kringwinkel.

Maar snuisteren en snuffelen? Dat kan je er dan weer wel.

Het lijdend voorwerp

Gisteren zijn we, nogal onverwacht en ongepland, in een Quick binnengestapt en ik heb me als dessert een moelleux genomen, gewoon om er een foto van te kunnen nemen, zodat ik onderstaande voorval zou kunnen vertellen.

Het begon dus ooit eens, met een aankondiging op de Quick app. Wat het juist was herinner ik me eigenlijk niet echt. Kreeg ik nu een moelleux gratis? Best mogelijk. Feit is dat ik die toen heb geproefd en werkelijk, ik vond die lekker.

Maar ja, ik eet normaal al geen dessert, altijd rekening houdend met die kcal natuurlijk.

Die keer, de keer in kwestie, waren we ook zo op de “wilden boef” zomaar in een Quick onderweg binnengestapt en hadden besteld aan de kiosk.

Na twintig minuten kwam iemand van Quick langs en zei dat ze gemerkt hadden dat we toch al wat langer zaten te wachten -of zoiets- en daarna, al van de een naar de ander kijkend, zei ze dat we …

Maar Luc bedankte aarzelend waarop men van achter de toog toch nog eens benadrukte dat … en Luc weerom bedankte.

En ik verstond het niet, maar hadden ze nu niks gezegd van een dessertje?

“Mag ik het óók weten?” vroeg ik zo poeslief dat Luc wel moest doorhebben dat er iets niet juist zat. En ja, we mochten een gratis dessert als compensatie nemen. En ik zei al even poeslief dat ik dan wel een moelleux wou hebben.

Op die moelleux hebben we dan ook nog even moeten wachten, maar eerlijk gezegd was het er enorm druk en konden we hen eigenlijk niks verwijten.

De titel van dit log heb ik ergens, de voorbije week, zomaar op tafel gegooid, ergens waar men het ook over mij ging hebben, goed wetend dat ik het niet kon horen omdat ik mijn hoorapparaat niet in had.

Ik heb dan ook luidop gezegd: “Ik ben niet het lijdend voorwerp”.

Nu wil het toch lukken dat wij gisteren in een winkel waren waar ik een tegoedbon had verdiend en ik die wou tonen op mijn telefoon. Ik geraakte niet ingelogd.

De zeer behulpzame medewerker kwam een handje toesteken en vroeg een nieuw wachtwoord aan waarvoor ik een code zou binnenkrijgen op mijn e-mail. Wat we ook deden, er kwam geen code zodat we uiteindelijk maar mijn telefoonnummer in mijn account hebben ingevoerd.

Maar om in dat account te geraken had hij mijn naam ingetikt en toonde die aan Luc en vroeg: “Juist geschreven?” waarop ik, nu niet poeslief, maar eerder zeer nuchter en wat kil zei: “Ik sta hier ook”.

Waarop we dus daarna, de parking overstaken en in de Quick een moelleux gingen eten. Troostvoedsel, want ik had serieus de indruk gekregen dat ik niet serieus werd genomen omdat ik het gevoel had dat ik blijkbaar te stom was om mijn eigen naam in mijn eigen e-mail te schrijven.

Wat blijkt dan achteraf? Er was hinder bij e-maildiensten van Proximus door technische storing1. Ja, niet moeilijk dan dat die e-mail niet binnenkomt.

En zeggen dat Luc gisterenmorgen al had gezegd dat hij niet in zijn mailbox van Proximus geraakte.

pske van mske:

    Gisteravond, iets voor 17u stonden er vijf e-mails mét code in mijn inbox en nog ene met de vermelding van de laatste aankoop van gisteren.

____________________
1 Het Nieuwsblad

Een beetje van allebei

Ze hebben me boos gekregen, al drukt “verontwaardigd” beter het gevoel uit dat nogal spontaan tot een boze ontploffing leidde toen Luc me vrijdag vertelde dat er twee BV’s in een TV programma hadden verteld dat ze ook slachtoffer waren geweest van spiking1.

Dat was ooit begonnen met het verhaal van de klacht van één enkel meisje/vrouw, waarna nog anderen klacht gingen neerleggen.

Maar toen het van kwaad naar erger ging, werd er meer en grondiger onderzocht en de voorbije week waren er vijf arrestaties2, waarvan er twee in de cel bleven, die werkelijk verdacht zouden zijn omdat de fles, bijgevuld met ketamine aan de bar zou gestaan hebben.

En dan ergert het me dat mijn gazet het bericht schrijft over de twee BV’s. Niet dat ik boos ben op mijn gazet, maar wel op de twee BV’s omdat ze daar mee afkomen, nadat zo’n 41 dappere anonieme meisjes en vrouwen het openbaar maakten en zich -mogelijk- hebben geschaamd omdat het hen overkwam.

Van mijn gazet zou ik echter verwacht hebben dat ze dàt eens gingen vragen: “Waarom , nu een ander de kastanjes uit het vuur heeft gehaald?”

Want nu komt het echt over alsof ze de anonieme domme massa maar gebruiken om zichzelf nog eens in de belangstelling te werken. In dit geval komt die eer hén absoluut niet toe maar wél aan de anonieme dappere vrouwen die het uitbrachten met risico nog met de vinger gewezen te worden.

Er is niks in deze wereld dat aan een gewone anonieme mens in de straat overkomt waarna niet één of andere BV komt aanlopen om de aandacht op zichzelf te vestigen.

Ik wou maar dat de media nu eens stopten met die te helpen hen in het heldenharnas te hijsen.

Uitgelichte afbeelding: ____________________
1 Het Nieuwsblad
2 Het Nieuwsblad

De verduisteringen

Ooit, heel lang geleden kwam er een volledige zonsverduistering op de middag. Ik wou die zien. Daar werd een stokje voorgestoken door een semiprofessionele interventie. Daarna overwoog ik eens zo een brilletje te kopen voor een volgende keer, maar deed het niet.

Sedertdien heb ik een paar keer geprobeerd om een maansverduistering op foto te krijgen. Dat lukte niet. Of de maan stond achter de kerk. Of er schoof een wolk voor de maan. Of er was dit. Of er was dat. En ik dacht: “Foert!”

Gisteren kwam Luc de woonplaats in gewandeld met een oude röntgenfoto in zijn handen. “Ik kan er niet te lang door kijken” zei hij “want dan krijg ik vlekken voor mijn ogen”. Hij haalde er een tweede röntgenfoto bij, legde ze op elkaar en zei: “Kom je kijken?”

Euh? Ik? Ja, ik had hem dat verhaal van lang geleden verteld en hij had dat onthouden en dus ging hij dat even een beetje oplossen.

Ik heb de gedeeltelijke zonsverduistering gezien. Het leek wel een hap die er uit genomen was. “Niet te lang” waarschuwde Luc “of je krijgt ook vlekken voor je ogen”.

Ik kreeg geen vlekken voor mijn ogen. Ik heb er geen foto van gemaakt, maar ik zou het wel jammer gevonden hebben had ik er wel een brilleke voor kocht.

Fruitpap

Geen redden meer aan. Hij moest er uit. Dat zei de tandarts.

En wat kon ik eten? Ach, dat is geen probleem. Dat zei de tandarts.

Waar zag ik wél een probleem? In mijn dagelijkse appels. Dat zou me niet lukken.

En ik dacht aan lang geleden toen mijn broer en zus, kleine broer en kleine zus waren en ik de fruitpap mocht maken.

Wat ging er in?

  • Een geraspte appel;
  • Een geplette banaan;
  • Sap van een uitgeperste appelsien;
  • Een Betterfood

Heb ik er gemaakt? Bah neen! Dat vond ik te veel moeite voor een paar dagen zonder appel.

Afleidgedachte

Vrolijke stoeltjes buiten
Kleurrijk versierde ruiten
Rap in een versje schrijven
Geen zin in binnen blijven
Verzonken in gedachten
Om wat ik mag verwachten
Want weet, de dag van vandaag
Heb ik helemaal niet graag

[© ms – 27 maart 2025]

De waterflessen

Na elk gebruik spoelen wij onze waterflessen om, de teut krijgt een extra behandeling omdat we daar toch aan tutteren.

Na onze vakantie vroeg ik Luc: “Zeg, kunnen die eigenlijk niet eens in de afwasmachine?” wat Luc geen goed idee vond omdat ze daar scheef gaan in hangen, zo over die pinnen.

Nadat we naar Factcheckers1 gekeken hadden, die het hadden over -jawel- waterflessen stond Luc de gisterochtend na het ontbijt bij mij aan de laptop en vroeg: “Waar zitten je waterflessen voor op wandel?”

En toen ik ging kijken, zat de hele afwasmachine vol met waterflessen.

____________________
1 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtmax/a-z/factcheckers/6/factcheckers-s6a5/

Autoluw

In alle parken van Sunparks en Center Parcs wordt je gevraagd om het park autoluw te houden en de auto op een grote parking te parkeren. Er is een uitzondering voor mensen met een handicap, die mogen bij het huisje staan.

Al die jaren dat wij die parken bezoeken hebben wij al auto’s geparkeerd zien staan aan de huisjes. Soms zit er een parkeerkaart voor personen met een handicap voor de ruit, soms niets, soms een briefje van het park met de melding dat die auto daar niet mag staan. Wordt er meer ondernomen? Ik weet het niet.

Sedert een paar jaar zagen we de opkomst van de e-cars. Wij zijn jong en hebben dat niet nodig, we lopen liever, maar als je ziet hoeveel van die wagentjes er rond tuffen op zo’n park. En goedkoop is de huur van zo een karreke ook al niet.

Als je de voorraad karrekes ziet staan, vraag ik me zelfs af wat dat zou geven als die allemaal in dienst zouden zijn.

(Lees verder onder de foto)

Nog een bedenking. Zou een aanrijding met zo een e-car wel zonder gevaar zijn?

Het park aan het Lac d’Ailette is groot, heel groot zelfs. Want ondanks die zeurende kuit hebben wij elke avond een avondwandeling gemaakt, eens een rondje langs de ene kant van het park, dan eens een rondje langs de andere kant van het park. We hadden telkens vier kilometer. Dat maakt dus iets van een acht kilometer in totaal.

Ik begrijp dat je dat niet telkens te voet wil gaan doen, als je efkes een pakske boter of zou wil halen in de parkwinkel. En die dagelijkse huur van zo een e-car voor een hele midweek maakt je vakantie toch een pak duurder. Dus ja, dan is de verleiding groot natuurlijk.

Ik snap het dus allemaal best. Maar waarom moeten ze zo vliegen? Schrik dat hun boter gesmolten zou zijn?

Le Chemin des Dames

Tijdens ons rondtoeren daar in Picardië merkten we dat de oorlog daar ook wat overal zijn sporen had nagelaten. Vooral als je over de “Chemin des Dames1” rijdt.

Er was een “Centre d’Accueil du Visiteur2” waar je “la Caverne du Dragon3” kon bezoeken, zoveel meter onder de grond, met gids, zo je wou.

Maar het was zo’n mooie dag dat we onszelf niet wilden begraven. En eigenlijk waren we niet op zoek naar oorlog. Die hadden we tijdens een korte vakantie in Ieper al beleefd en de weemoed ervan blijft veel te lang in mijn lijf hangen.

Maar we bekeken er wel de beeldengroep “Constellation de la Douleur4” van Christian Lapie, een eerbetoon aan “Les Tirailleurs Sénégalais5+6“.

Onderweg zie je ook hier en daar nog losse herinneringsmonumenten staan, waar we niet altijd zijn gestopt.

(Lees verder onder de foto)

Alleen zijn we wél speciaal naar het monument voor Ailles gereden. Ailles is één van “Les Villages Disparus7“, er zijn er meer.

(Lees verder onder de foto)

En omdat er foto’s zijn die je nooit meer kan nemen, verwijs ik hier onder naar Google Maps8+9.

Een bezoekje aan Napoleon kon er ook nog bij, al is dat blijkbaar een monument voor een nog veel oudere oorlog.


pske van mske:

    Wie meer foto’s wil zien, kan ze nu en de volgende dagen op “In Beeld” bekijken.

____________________
1 Le Chemin des Dames
2 Centre d’Accueil du Visiteur
3 La Cave du Dragon
4 Constellation de la Douleur
5 La 43ème Bataillon de Tirailleurs Sénégalais au Chemin des Dames
6 Les Tirailleurs Sénégalais
7 Les villages disparus
8 Google Photos – Ailles
9 Google Photos – Sokkel van het monument
10 Le Monument de Napoléon
____________________

Verbrand

Toen ik de avond na onze wandeling boven de “Creuttes” op de badkamer mijn gezicht in de spiegel bekeek, snapte ik al snel vanwaar het eigenaardige gevoel kwam. Ik was niet tomaatrood maar mijn kaken zagen er uit als blozekriekses en mijn voorhoofd was ook wat rozig.

Dat krijg je als je zonder hoed gaat wandelen, want zonnecrème was eigenlijk blijkbaar nodig geweest al zag het er zo -nog niet- naar uit.

Een beetje crème smeren en het euveltje was verholpen.



Aangezien de meeste parken voorzien zijn van een supermarkt, zij het een kleintje, nemen wij meestal wel één of ander mee voor in de microgolfoven: speltbroodjes om af te bakken bijvoorbeeld.

En al was de supermarkt daar wel al een relatief grote Carrefour, speltbrood hadden ze niet. De eerste keer ging het goed, al was het broodje niet krokant gebakken.

De tweede keer … “Luc, daar gaat iets fout” zei ik. “Snel, snel, want anders gaat hier direct een alarm gaan afgaan” zei Luc. Zij woorden waren nog niet koud of de kermis begon. Alle rookmelders in het huisje gingen af.

En het broodje was deze keer wél krokant.

(Lees verder onder de foto)

Of we in de toekomst nog iets gaan meenemen voor in de microgolfoven? Dat is nog zeer de vraag. Maar in sommige parken is de keuze in brood niet erg groot en ik moet dan niet absoluut speltbrood hebben maar de winkels zijn niet overal zoals deze Carrefour waar je echt alles vond en we écht niks hadden moeten meenemen (behalve naaigerief).



De ochtend na dat verbrande broodje stond ik op met een aireke in mijn hoofd. Ik wist niet wat het was, het klopte van geen kanten en het ging weg na het ontbijt.

Maar de volgende ochtend was het weer daar en sedertdien alle ochtenden en telkens vergat ik het te googelen tijdens de dag.

Dat deed ik zaterdagmorgen, thuis. En blijkbaar klopte het wél. Want waar ik dacht dat het nooit: “de soep is aangebrand” kon zijn, was het dat wél.

(Lees verder onder het filmke)

En ik die al aan “vlees” en “pap” had gedacht en had vermoed dat het een soldatenliedje was, vroeg me af van waar ik dàt liedje kende.

Page 1 of 1197

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén