Als kind was ik bij de jeugdbeweging en ik hield toen al van wandelen. Dat werd toen wel “trektocht” genoemd en velen waren er niet blij mee als er tijdens het kamp weer zo ene ingepland stond. Ik wel.

Dus moet je rekenen dat ik zo ongeveer van mijn tiende wéét dat je als je tocht gaat, links moet lopen. De uitleg aangaande werd me toen niet gegeven of ik ben hem vergeten.

Jaren later bij een uurtje Verkeersveiligheid, gegeven door een verkeersexpert -zoals men dat nu zou noemen- stelde die de vraag. En ik zei “links” en kreeg de hele klas over mij. Maar ik had gelijk, zo bleek.

Als je links loopt, zie je het je tegemoetkomende verkeer aankomen en rechts komen ze achter je aan.

Sedert wij gaan wandelen heb ik dat ook aan Luc gezegd. Maar owee, er zijn geen wandelpaden meer, want overal crossen ze met hun alle terreinfietsen en brommers door. En sommige wandelpaden lopen over een fietspad en daar krijg je een hoop verwijten over uwe kop dat ge “verdomme” op een fietspad loopt.

Nu lees ik dat wandelaars protesteren tegen onveiligheid tijdens “Vlaanderen wandelt” en daar hebben ze het over beide problemen: dat gedoe met fietsers die de paden opeisen maar ook over wandelaars die de regels niet kennen.

Wat volgens mij ook al zou helpen is dat ze misschien de paden die voor beide bestemd zijn dan niet “Fietsen door het water” gaan noemen, want het is precies dààr dat wij er mee te maken kregen. Ze reden over de volledige breedte en ze vond nog dat ik in de weg stond. Tja … wij mijden die plek nu.

“Vrijdag is er een junior wielerwedstrijd in Hakendover” zei Luc “als je wil kan je daar wat oefenen“.

Hm … een beetje bedenkelijk natuurlijk als je weet hoe lang ik dat fototoestel al heb en hoe vaak we al bij wielerwedstrijden waren.

Ik weet dat hij graag alle sporten life meemaakt, het maakt hem niet uit of het de grote namen zijn of de kuikens die net boven het maaiveld komen kijken. En eigenlijk zie ik dat ook wel zitten, zo’n lokaal koerske.

En omdat we toch niets op de planning hadden zouden we gaan.

Even leek het of de ochtendnevel roet in het eten zou gooien. Maar die heeft toch op tijd plaats gemaakt voor een stralend zonneke.

Maar met zijn argumentatie had de uitstap toch niks te maken.

Een mens is een raar wezen. En om nu niemand voor het hoofd te stoten zal ik maar ineens hernemen met: “Deze mens is een raar wezen”.

Gisteren stond er een buitenactiviteit op het programma. Doen of niet doen? Dat zou van het weer afhangen. En toen ik gisteren op stond was het natuurlijk droog maar ontbrak me alle zin om te gaan. Zouden we thuis blijven?

Bizar genoeg had ik ook geen zin in thuisblijven. Dus gingen we.

Het weer was prachtig en de sfeer was goed en ik was blij dat we er waren.

Gisterenavond moest ik nog een log schrijven voor vandaag. “Jij moet niks” zei Luc. “Ik moet niks” dacht ik.

Bizar genoeg had ik ook geen zin in niet bloggen. Dus dit zal moeten volstaan voor vandaag.