Wat doe ik als ik van de zomer geniet schuilend in onze koele woonplaats? Ik ga lezen. Luc kijkt dan één of andere reeks op TV die ik liever niet bekijk en ik lees.
Het lot was me gunstig gezind wat boeken aanging, want na die reeks “Apples never fall” gebaseerd op een boek van Liane Moriarty, had ik in de Kringloopwinkel, al enkele boeken van de schrijfster gekocht voor ik het boek “Appels vallen niet” op de boekenmarkt tegenkwam.
Daarna vond ik er nog een paar, wéér in een kringloopwinkel. In totaal heb ik er nu zeven van de tien1.
Ik ben nu in de zesde bezig. Wat heb ik nog niet gelezen? Die drie die ik nog niet heb natuurlijk, maar ook “Appels vallen niet” omdat het verhaal, zij het met afwijkingen, nog in mijn hoofd zit.
Als de warmte nog zou blijven zou ik genoodzaakt zijn om aan die drie boeken te beginnen waarvan er één toch al bijna een jaar op zijn beurt ligt te wachten.
Het is al een hele poos dat we niet meer naar “The Repair Shop” kijken. We zijn het beu gezien
Maar toch, hier lagen twee boeken met een afgescheurde voorpagina en ik kocht voor mezelf nog een boek waarvan de stofomslag scheurtjes vertoonde en ik herinnerde me de uitleg van Christopher Shaw, de book restorer van het programma. Die had het altijd over Japanese Tissue of Linen gehad voor dat soort problemen.
Maar waar vind je dat spul? Blijkbaar nergens hier in de omtrek.
Tot een meisje met een speciale hobby ons op de laatste boekenmarkt richting Hasselt uitwees en zei dat we in die bepaalde winkel eens een kijkje moesten gaan nemen.
Dat deden we en we brachten een rolleke mee. Daar had die verkoper gezegd dat ik dat mijn mijn nagel moest aandrukken en aanwrijven, maar dat ene boek is nu echt geen kleintje. Ik googelde wat en vond een vouwbeen, gelukkig niet in Hasselt, maar in een winkel in Sint-Truiden.
De boeken zijn hersteld en dat is een goed ding. Maar is het nu echt Japanese Tissue? Dat was toch onzichtbaar bij Christopher Shaw? De herstelling van de boeken is meer dan bevredigend, is zo goed als onzichtbaar maar toch niet echt helemaal.
Nu wil ik dat boek met de stofomslag sowieso nog eens kaften en al ben ik daar niet slecht in, ben ik er niet zo happig op om dat te doen met doorzichtige zelfklevende folie. Er kan echt wel veel scheef gaan zitten met dat spul.
We kwamen woensdag over de Brusselse Ring en zoals steeds houd ik mijn fototoestel klaar. Je weet maar nooit dat er ene laag genoeg komt hangen om te landen … En dat deed hij. Ik heb er wat op los geklikt om toch maar een goede foto te hebben.
Pas gisterenmiddag, toen ik de slaap uit mijn ogen had gekregen, veroorzaakt door de intense dag die die woensdag toch was geweest, zag ik maar eerst wàt ik juist op foto had: een gepersonaliseerd Kuifjesvliegtuig gemaskeerd als de duikboot in “De Schat van Scharlaken Rackham”. Kijk maar naar de uitgelichte foto hierboven. Een kinderhand is snel gevuld.
Wat verder kreeg ik nog wat te zien:
(Lees verder onder de foto)
Een reusachtige schorpioenvormige wolk boven ons hoofd. Die wou ik niet écht in mijn kinderhand.
En wat stuurt Luc me gisteren? De link naar een artikel uit de “Daily Record” met een foto van een reusachtige arendvormige wolk1 die boven Arran werd genomen.
En ja, Luc houdt nog wel af en toe een oogje op het nieuws over en van Arran.
Hoe ziet het er uit als je één van je vroegere bloezen uit de kast haalt, bij gebrek aan nieuwe? Als een tent.
Hoe ziet het er uit als je er achteraan een knoop in legt? Als het -woehoe- bloesje van de yoga lerares, commercial die ze ons momenteel tegen wil en dank door onze strot duwen.
Het bevalt me wel. Het -eventuele- staartje achteraan zie ik toch niet.
Het begon ergens in de winter. Iets hinderde en haakte in mijn mouw ter hoogte van mijn elleboog.
Bekijken van dichtbij -met een spiegel natuurlijk- leerde me dat ik waarschijnlijk te vaak op die elleboog op de tafel steunde bij het laptop-krantenlezen. Ik heb altijd al een pezzevelleke gehad en soms uit dat zich in rare dingen.
Ik scrubde wat, wreef er een paar keer een vettere crème aan en nam me voor bewust minder die elleboog te gebruiken.
Maar hoe gaat dat al te dikwijls met voornemens? Men vergeet. Ik dus ook tot de dag dat ik bij het steunen de pijn voelde, een rare plaatselijke pijn. En ik voelde zo al dat het daar weeral prijs was. Ik herhaalde de behandeling van de winter maar helaas het bracht geen soelaas. Het verharde vel verdween wel, maar de pijn bleef.
Toen ik het -weeral met spiegel- van dichterbij wou bestuderen zag die elleboog rood. Meer nog, het leek wel of die verbrand was.
Nu moest ik écht wel een deugdelijke oplossing zoeken en dacht aan het kussentje. Van oorsprong is het kussentje een auto-accessoire, met één kant in zachte stof en de andere zijde in een soort imitatie van zeemvel. Ik had het ooit al gebruikt ter ondersteuning van een toenmalige muispols.
Wat een mens nog allemaal moet meemaken … een verbrande elleboog en dat zonder met de ellebogen te werken.
Toen ik het had over het gevogelte dat aan de dis kwam aanschuiven, bedacht ik dat het wel mooi was dat ik twee jaar geleden al een reportage maakte over de houtduiven en nu dit jaar over de familie Vreet -aka de meeskes- maar dat ik nog geen kwikstaart of vink had kunnen fotograferen.
De kwikstaart zien we ondertussen niet meer.
Maar laatst had Luc het over “de vogel” en hij vroeg zich af wat het was. Tot die dag dat ik hier in huis rondliep, gewapend met mijn fototoestel en hij ineens zei: “Dàt is die vogel!” Ik draaide me om, zag hem, zette scherp en drukte af. Net op tijd. De vogel vloog weg.
Nu zet ik hier geen naam bij, het verleden heeft me geleerd dat dat nogal dom kan zijn. Ooit had ik ook al eens een foto op het blog gezet, waarop enkele jaren later ineens een kerel kwam ruziën dat ik er niets van kende. Ik heb uiteindelijk het logje beveiligd omwille van de rustwil.
Voor mijn part ziet ieder er in, wat hij of zij er wil in zien.
En dan hadden we nog die verduvelde vink. Dat beest ploft neer als een vallend blad dat werd verzwaard met een blok beton. Maar zien doe je hem niet want hij stopt zich achter de losliggende kasseien. Natuurlijk verstopt die zich niet. Die gaat daar de zaadjes oppeuzelen die de uitgelaten bende van de familie vreetzakskes zomaar kwistig overboord gooit.
Gisteren zag ik hem, de lorejas en ik dacht: “Ik stuif naar boven” waarbij men dat “stuiven” met een korreltje zout mag nemen -met meer dan één mag ook- en ik fotografeerde door het venster. Tot hij zich achter de kasseikes zette zodat ik het toestel nòg schuiner moest houden, het beeld flou werd, ik het venster dan maar opende, waarop hij natuurlijk het -vliegende- hazenpad koos.
Maar hebben is hebben en delen is de kunst.
(Lees verder onder de foto’s)
De moraal van dit verhaal? Zorg er altijd voor dat je ruiten proper zijn.
Om even bij het slapen in warme temperaturen te blijven, moet ik eerst even herhalen dat wij ook in de zomer met een winterdekbed -zij het met zomerovertrek- slapen.
Uitzondering geldt enkel bij een hittegolf, zoals nu dus. Dan leggen we enkel een fris katoenen bovenlaken over ons.
Het probleem met zo een fris katoenen bovenlaken is dan wel dat ik, na een nachtelijke uitstap naar de badkamer, geen fris katoenen bovenlaken meer vind aan mijn kant van het bed.
Ik moet dat dan gaan afpakken van de Oudgriekse koning die dat laken rond zich heeft gedrapeerd.
Hij begint dan wat te murmelen in zijn slaap. Wat hij zegt kan ik niet herhalen. Oudgrieks versta ik niet.
“De balk en het stuk muur met de klimop is verdwenen” bulderde Luc van boven naar beneden.
Aangezien de donder luider bulderde dan hij ben ik maar naar boven gegaan om de nu blote muur te zien waar een reusachtig monster een hap uit had genomen.
“Waarschijnlijk op de auto” zei Luc. Waarschijnlijk wel, maar gaan kijken was er niet bij. Daarbuiten waren alle duivels los en beukten met alle kracht tegen de voordeur. “Niet openmaken” waarschuwde ik Luc die tekenen vertoonde tot.
Toen het minder werd ben ik gaan kijken langs achter, langs de poort. “Wees voorzichtig” maande Luc me aan. Het onweer kon me niet deren, ik moest en zou naar die auto. Alle geluk, dat stuk muur en de hele bos klimop lagen blijkbaar tussen de muur en de auto in. De hagelbollen naast de auto waren zeker een handvol groot.
“Waar bleef je” vroeg Luc “het kletterde zo hevig dat ik je geroepen heb”. Hij was een beetje ongerust. Maar ja, het kletterde dan ook zo hevig dat ik zijn roepen niet gehoord had. Ondanks dat het al minder was, had ik toch een ferme natte broek aan en was mijn vest ook zwaar van regen.
We waren een beetje gerust gesteld, tot het nog minderde en we door de voordeur naar buiten liepen. Een stuk van het dak lag voor de voorgevel. Nu ja, enkele nokpannen. Maar toch was heel de zolder nat.
Het ganse dorp liep buiten, Meerdere buren hebben schade. De brandweer beloofde te komen, maar wist niet wanneer. Konden we gaan slapen? Of niet? Ze kwamen een stuk na middernacht, maar voor de buurman. Die dakpannen waren een risico voor voorbijgangers. De onze niet, dus komen ze straks terug voor dat gat in ons dak. Wanneer? Dat wisten ze niet.
Blijkbaar heeft onze auto toch enkele blutsen van de hagel, maar hoeveel en in welke mate? Dat zullen we in klaarlichte dag moeten bekijken als we de auto van de hof rijden. Dat wilden we niet in het donker. Je weet maar nooit hoe het zit met dat gevallen puin en de afgerukte klimop.
Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here:
Cookiebeleid
Zoek
