Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

14 februari (Page 1 of 4)

Oefeningen voor de hersenen

Waarom zou ik het niet over baanwielrennen hebben als ik daar zin in heb? Mja, dat vraag ik me nu eigenlijk ook af.

Er is, om te beginnen, een hemelsbreed verschil met het bekijken op de piste zelf tegenover wat de TV voorschotelt, want eerlijk gezegd zie ik daar ook enkel maar rondfietsende mannen en geen logica. Op de piste zelf kan je zélf beslissen waar je kijkt en wat je volgt.

Het Kuipke is dan toch weer wat anders, de renners zijn niet echt landgebonden, er zijn twaalf ploegen van twee renners en elke ploeg heeft een renner met een wit en een renner met een zwart nummer.

En daar begint het hersenwerk. Want om te kunnen weten wat er gebeurt moet je weten wie wie is. Maar hoe begin je daaraan met onderstaande lijstje voor ogen.

(Lees verder onder de afbeelding)

Vorige keer begon ik bij een goudkleurige helm. Dat was de Olympische kampioen Omnium en Benjamin Thomas met Fabio Van den Bossche.

Als ze bij de voorstelling heel luid: Lindsay De Vylder (sommige reporters zeggen De Vilder, andere zeggen De Vijlder) en Robbe Ghys roepen bij de twee renners met het mooie mauve truitje dan doop je die ploeg “De Belgen” al zijn er nog meer Belgen natuurlijk.

En “Van Schip” in een mooi turkooizen truitje? Dat worden onmiddellijk “De Nederlanders” al zeg ik het met het schielijk verboden “Hollanders”, al waren er nog meer Hollanders.

De Fransen dragen zwart en dat is iets te gemakkelijkheid te benoemen met “De Franse” maar omwille van het vorige jaar wordt dat dan “Julien” of het nu Julien is of zijn compagnon, het doet er niet toe.

Soms zijn namen zo verleidelijk om te gebruiken. Vorig jaar had ik de heel gemakkelijke naam Tim Tom Teutenberg, die was er dit jaar niet. Maar er waren wel Havik en Hoppezak. Zeg nu zelf. Mooier kan je het toch niet bedenken. En dan zit ik daar met een vest die ik zelf “Mijn Hobbezak noem”. Jammer genoeg is Havik met ziekte uitgevallen.

Duitsland, een heel ander paar mouwen, herkenbaar omdat één van beide renners veel groter was en er dus veel imposanter uitzag dan al die lichtgewichten. Maar hij heette geen Tim Tom Teutenberg, pas achteraf noteerde ik dat hij Klugge (kloeke) of Rheinhardt heette.

En je had de ploeg van Jules, knalgeel en opvallend.

Verder heb ik er me eigenlijk niet in verdiept.

Waarom ik dat nù vertel? De kogel is door de kerk. De beslissing is gevallen. We gaan dit jaar niet naar ’t Kuipke.

De voorbij week bekeek ik de ticket corner nog eens en vond nog enkel plaatsen op woensdag, wat ons niet zinde, op plaatsen die ons ook niet zinden.

Een ijzervreter

Toen ik kind was ging in nuchter naar de ochtendmis en ik voelde me telkens nogal slapjes.

Toen ik op mijn eerste werk naar de arbeidscontrole moest had ik een bloeddruk van 9 en zei de dokter dat ik daar heel oud zou mee worden als ik tevoren niet dood ging.

Later had ik van die inzinkingen, waarna bleek dat ik een ijzertekort had.

Bij een bloedonderzoek in de beginjaren 2000 bleek dat ik weer een ijzertekort had en schreef de dokter ijzerpillen voor.

Nu ik van mijn dokter 10 kg moet afvallen en we wel degelijk dagelijks of gaan wandelen of gaan zwemmen viel ik de voorbije week haast van mijn graat. Ik nam een paar keer een tablet druivensuiker tot Luc het woord “ijzer” liet vallen en mijn nikkel viel.

Ik had nog ijzerpillen die wel al over tijd waren, maar foert, ik nam ze tijdens het weekend en voelde me al snel weer ijzersterk.

Weer tijd voor een ijzerkuurtje …

Nog eens Tinnitus

Sommige mensen halen het slechte in iemand boven. Sommige krantenartikels doen dat ook.

Zo heeft er weer een een boek geschreven … over Tinnitus … dat hij wel weer stil kan worden.

Als ik iets weet dat een ander kan helpen dan zeg ik dat, daar krijg ik geen geld voor. Maar owee, zij die boeken schrijven over kwalen e.d. meer, … begrijpelijk, al de tijd die ze er in steken, uitgeverijen die hun kosten vragen en klanten die de dure prijs betalen voor raad die misschien kan helpen, of niet.

In elk geval, misschien ben ik een slechte begrijper of kan ik niet lezen, komt het er gewoon op neer dat Tinnitus enkel en alleen je eigen schuld is. Als je er geen aandacht aan besteed stoort hij niet en als je daar op oefent, dan komt het wel allemaal goed. Dus: “doe alsof je hem niet hoort, dan hoor je hem niet”.

Ik weet wel dat ik, als ik geconcentreerd met iets bezig ben, geen gezoem, gepiep, gebrom of gebulder hoor, maar wees gerust, als ik ga slapen zeg ik geen slaapwel tegen Tinnitus, hij wel tegen mij met heel wat decibels. En ’s morgens begroet hij me al op het ogenblik dat ik mijn ogen open, nog voor ik aan iets of iemand heb kunnen denken. Dat doe ik dus, als ik de logische gevolgtrekking moet volgen of trekken, ook bewust.

Ik ben niet bang van Tinnitus, zoals het artikel wat laat uitschijnen, het is enkel maar een geluid. Maar zou iemand die een hele dag staat te boren tegenover je huis ook ervaren worden als “enkel maar” een geluid?

Als ik dàt lees, dat artikel dan, over het boek wil ik nog niet eens denken, dan krijg ik een iets of wat venijnige gedachte.

Ik kan niet zeggen welke, Tinnitus luistert mee. Ik kan het ook niet schrijven, ik weet niet of Tinnitus kan lezen.

____________________
1 Het Nieuwsblad

Dringend in te tomen

Ergens deze week vertelde mijn op hol geslagen fantasie me over een vrouw die van gewoon vrouwmens ineens een rijke dame werd en een Engelse butler aanwierf.

Ja kijk, mijn fantasie is wat ze is, te veel van het goeie om normaal te zijn, te weinig om er iets te kunnen mee aanvangen.

In elk geval kreeg ikzelf problemen met die Engelse butler, gewoon omdat hij de nieuwe rijke dame maar een ordinair mens vond en die Engelse butler dat niet naar mijn zin geformuleerd kreeg.

En ja hoor, ordinair in het Engels is zeker niet ordinary maar vulgar, net zoals vulgair trouwens, terwijl er in mijn interpretatie wel degelijk een nuance is.

Ordinair is met een mouwloos onderlijveke, in sommige streken een marcelleke genoemd, over de straat lopen, op een bus stappen of gaan winkelen en aan je achterste kaken zitten krabben terwijl vulgair toch denkelijk nog een paar gradaties erger is.

Verder uitzoeken bracht me op een site die, jawel, net hetzelfde vertelde maar dan in vergelijking met de Franse taal.

Ik heb de Engelse butler laten weten dat ik er niet van houd dat mensen vulgair worden genoemd als ze enkel lichtelijk niet voldoen aan wat men van rijke dames placht te verwachten en ik heb mijn fantasie zeker een week spreekverbod gegeven.

____________________
1 linguataalles

De komieken

Wat is politiek toch grappig!

Ik ben echt wel apolitiek, het is een erg kunstmatige ingewikkelde materie al is het soms zo helder als glas en doorzichtig als een versleten gordijn.

Ik zou beter zeggen: “Wat zijn politiekers toch grappig!”

Want waar we, kort na het installeren van onze nieuwe regering, over de grote verontwaardiging van alle partijen konden lezen toen een politica van één bepaalde partij een koolstoftaks opperde -ze liepen elkaar voor de voeten, ze strompelden over hun veters in hun haast om toch als eerste aan te kondigen dat dat een platte belasting was en dat de mensen daar niet zaten op te wachten- lezen we nu dat ze toch al geneigd zijn om die toch maar terug op tafel te leggen al moeten ze het eerst nog efkes op schoot nemen1.

Eerst afwijzen en daarna op schoot nemen is enkel om de goedgelovigen aan het idee te laten wennen om het er daarna toch door te drukken.

Hebben we ons laten vangen? Neen hoor. Luc had toen al onmiddellijk gezegd: “Dat komt er toch!”

Heb ik toch gelijk zeker dat ik apolitiek ben? Mocht ik dat niet zijn, zou ik me ergeren aan deze scherts. Nu zeg ik gewoon dat politiek toch grappig is.

U hoorde toch ook de sarcastische ondertoon in het woord “grappig”?

____________________
1 Het Laatste Nieuws

De eerste zaagronde

Al is het voorval dat ik in eerste ronde ga vertellen niet dat wat eerst gebeurde, het is wel het meest heet van de naald.

Woensdagavond keerden we, na het eerste zaagvoorval, voor de eerste keer sedert de storm in klaarlichte dag huiswaarts en we zagen de verschoven pan.

Over het gemor en het gezaag ga ik het niet hebben, maar Luc reed gisterenmorgen richting brandweerkazerne en nog voor de middag stonden de pompiers hier met hun groot gerief en legden alle pannen weer netjes.

Rotpannen! En rotwind!

Vier op een rij

Als je een wandeling eens omgekeerd maakt dan lijkt het wel of je er voor de eerste keer komt. Dat deden we gisteren.

En dan ineens zie je ze, met vier na elkaar over het open stuk het bos induiken. We stonden erbij en keken ernaar. Er een foto van nemen was er niet bij. Het was veel te ver.

We zullen maar niet plannen zeker om eens te proberen of we die wolf of wolven te zien krijgen1. Die is/zijn ook nog in staat om te wachten tot het fototoestel scherp gesteld is en dan weg te wezen.


____________________
1 Het Nieuwsblad

De kiekes van de Colruyt

In mijn jonge jaren was kip zondagseten, afgewisseld met biefstuk. Tegen ’s zondags werd de kip, gebraden en etensklaar, besteld en op zondagvoormiddag werd ze afgehaald. Herinneringen aan veel vroeger heb ik niet meer, ik denk dat mijn moeder ze dan wel zelf bakte.

In elk geval heb ik die gewoonte overgenomen en aangezien die kippenboer enkel op zondag braadde, bleef het ook een zondagsgerecht.

Tot ik zelf haantjes vette, maar dat ging niet goed. Ik vond die helemaal niet zo lekker als de gereed gebraden kiekes die je zo maar in de mond vlogen.

Daarna begon de opkomst van de kippenkramen op de markten en die waren ook weer zo heerlijk lekker. En, wat meer is, ik kon ook enkel billen kopen. Dat wit had ik altijd al wat droog gevonden maar een kiekebil met een kwak compote … daar kon je -letterlijk- duimen en vingers van aflikken.

Omdat we geen markt hadden, kocht ik er een eentje in de Colruyt, ook gebraden en wel. Ik gruwde ervan. Die kip leek niet goed gebakken en ik had de indruk dat ik in het rauwe vlees beet. Ik heb het nog eens geprobeerd met hetzelfde bedroevende resultaat.

Eenmaal we hier woonden konden we ze halen bij ons op de markt of in Sint-Truiden op de markt of in dat kraamke in Hakendover, maar daar moet je voorbijrijden en kijken of het open is.

De laatste keer dat we kiekebillen kochten bij ons op de markt vond Luc ze nogal schraal. Hij had gelijk. Het waren billen van kiekes die oorlogsgebied ontvlucht waren. En Luc bracht een kip van de Colruyt mee. Die viel mee. De volgende viel weer tegen, die daarop? Ik zei: “niet meer!”

Op vakantie wou Luc kippenfilet kopen. Ik keek naar dat witte vlees op dat witte marmer en had de indruk dat ik in de sectieruimte van een mortuarium stond. Dat heb ik nu telkens ik de rauwe stukken kipfilet zie. Ik word misselijk van het gedacht dat ik daar zou moeten in bijten. Dat misselijk gevoel heb ik -gelukkig- niet bij het zien van een naakte kip.

Het was dus een hele poos geleden dat we nog kip aten en Luc had daar zin in. Hij begon over de Colruyt en ik gruwde al op voorhand. We zijn zaterdag dan maar naar Tienen gereden om in Hakendover uit te kijken naar dat kraampje. Het was open.

“2,5€ voor een kiekebil” zei Luc toen hij terug in de auto stapte, maar ze mochten er wel zijn, je kon er een boer van zijn paard mee slaan.

We hebben die wel op zaterdag opgegeten. Voor zondag hadden we biefstuk.

Een andere man voor Valentijn

Wij doen niet aan Valentijn, Valentijn is nep, Valentijn is commerce.

Waarom kocht ik dan nu een kadootje … voor mezelf?

Heel lang geleden, toen er nog Eurosport op de TV was, stapte ik elke morgen in mijn sportkleren, zette de TV aan en deed mee met Gilad. Later verdween Eurosport en en zo ook Gilad.

Hoewel er op youtube genoeg anderen te vinden zijn, miste ik de genoeglijke tijd van lang geleden.

Bij hem moet je er namelijk ook je hoofd bijhouden, je concentreren. Dat maakt dat hij minder snel gaat vervelen. Maar op youtube? Enkele korte clips waar je niets mee bent.

Dat overdacht ik zo allemaal en ging nog maar eens op zijn website kijken. Wat zag ik daar? De shows -zoals zij dat noemen- waren afgeprijsd en daar kwam dan nog eens een forse valentijnskorting bovenop.

Ik heb niet getwijfeld!

En nu staan die hier op de pc. Ik wacht vol ongeduld tot ik er kan aan beginnen. Dat is nu nog niet. We zijn een evenement aan het opbouwen.

Maar ik denk dat ik die website in het oog ga houden.

Arran

Zonder (meer) woorden

Kruip wat dichter bij elkaar
Geef elkaar een pakkerd
Als opeens van binnen uit
De liefde volop flakkert
En vind je niet de woorden om
van alles uit te leggen
Geen nood, het lijf kan af en toe
De mooiste zinnen zeggen.

[Toon Hermans]

Page 1 of 4

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén