mske zou geen verhaaltje vertellen voor het slapen gaan. Ze had wat anders in de zin. Ze gingen brieven schrijven aan Sinterklaas.

Amke en Ella waren direct enthousiast en ze zetten zich met drie naast elkaar aan de grote tafel. Amke dicteerde haar brief en zette zich daarna aan het tekenen. Een tekening van een paard voor Sinterklaas. Ondertussen tekende Ella ook voor Sinterklaas. Ze tekende een glijbaan. Een buisglijbaan. Daarna schreef mske de brief voor Ella. Ella dicteerde niet. Ze zei alleen dat er niet mocht staan “beste Sinterklaas”, maar dat dat “liefste Sinterklaas” moest zijn. Verder kon mske zetten wat ze wou. Er kwam zelfs geen duidelijkheid over wat nu wel eens de wensen van Ella zouden kunnen zijn, behalve dat ene, dat mske dan ook goed in haar oren geknoopt heeft.

De brieven waren klaar en ze gingen die nog snel in de bus gooien. Bollie had uitgelegd waar de betreffende bus stond en ze deden hun jas aan … “Hoe geraken we straks terug binnen?” vroeg Slow. Ja lap! Ze hadden geen sleutel om binnen te geraken. Maar met het nodige kunst- en vliegwerk was daar ook wel een mouw aan te passen. “Als dat poortje ook maar niet vast is” dacht mske luidop, maar Slow haalde zijn schouders op en mske dacht: “dan kruipen we daar toch gewoon over”.

Het was gisteravond verschrikkelijk druk op de baan en mske stelde voor dat zij de brieven wel in de bus zou gooien, maar neen, Amke en Ella wilden beiden uitstappen en zelf hun eigen brief posten. Brrr! mske vond het maar gevaarlijk zoals Slow daar met zijn derrière richting straat in die geopende portière Ella terug vastgespte in haar stoeltje.

En ja, het poortje was op slot. En het was hoger dan het er in de dag uitziet. Slow tilde Amke over het poortje en mske gaf de instructies hoe Amke binnen kon geraken. En ze voegde er aan toe: “kom ons dan binnen laten hé”, maar Amke antwoordde al niet meer.

En daar stonden ze … voor de deur … Ella en Slow en mske … ’t is nochtans nog wat vroeg voor Driekoningen.

“Waar blijft ze nu toch?” zei mske. Slow drukte op de bel. De livingdeur ging open en de snelle voetjes renden naar de voordeur. “Waar bleef je?” vroeg mske. Amke keek beduusd en zei: “ik wist niet dat jullie hier stonden” gevolgd door: “Slów! Ik had je wel gezien hoor“, want Slow was nog snel efkes rap achter ’t muurtje gesprongen.

Had ze zeker gedacht dat ze allemaal over dat poortje gingen klefferen!