Ooit, vele jaren geleden op een 16de augustus trok mske haar stoute schoenen aan en stapte naar de personeelsdienst. Ze was het beu Zoneke dag in dag uit bij zijn grootmoeder te brengen en wou halftime werken.
 
De personeelschef luisterde naar haar argumenten en zei: “als ’t dat is wat je wil zetten we je wel op de dop hoor”.
 
mske weigerde. Haar collega noemde haar een zottin. Ze moest de kans grijpen als ze ze kreeg.
 
Toen ze daarna zwanger werd keek de personeelschef bedenkelijk, maar hij kwam haar condoleren toen het een miskraam werd. En hij zei dat ze nu toch beter niet meer zwanger werd, want na een miskraam wist je nooit. De toon klonk vriendelijk maar was het niet, het was een bedreiging.
 
Toen ze zwanger gaf ze haar ontslag. Haar collega noemde haar een zottin want zo verloor ze de premie wanneer ze terug aan het werk ging. mske haalde haar schouders op en ging.