Heel lang geleden, in een tijd dat mske zelf nog doende kon zijn in een speeltuin was er een wip. Een wip met twee zitjes aan elke kant. Het kindje dat voor mske zat, was op een zeker ogenblik beu zeker en op het ogenblik dat ze met hun beidjes beneden waren wipte die van de wip.

De twee kindjes aan de overzijde vielen als een blok naar beneden terwijl mske de hoogte werd ingezwiept, over de handgreep heen met haar hoofd op het stoeltje voor haar sloeg, maar door haar koelbloedigheid toch uiteindelijk niet van de wip viel.

Een wip is dus een kwestie van evenwicht. Daarover zullen alle partijen het eens zijn. Het kwam dan ook als een extra motivatie bij ’t vermageren dat iemand voorstelde dat mske, als ze onder een bepaald gewicht ging wat moest zeggen, dan konden ze samen op de wip. Maar net toen bleef mskes gewicht wat hangen. Nog later, naarmate de dagelijkse stapkes steviger en langer werden vlogen er nog een paar kilo’s af, maar toen waren er net weer bij bij de uitdaagster.

En nu? Nu kunnen we enkel maar hopen dat ze dat gezamenlijk gewicht niet gemizzd hebben, maar alle taarten en gebak indachtig die altijd op vakantie meegenomen worden, denkt mske dat ze nu eigenlijk een voorsprongkse zou moeten nemen.