Het kindje stond achter de geïmproviseerde afsluiting en keek mske doordringend aan. mske sprak het kindje dan ook aan en vroeg of er wat scheelde. “Ik ben mijn mama kwijt” zei ze. Geen paniek, geen angst, gewoon een mededeling.

mske nam het kindje mee naar de infobalie en ondertussen informeerde ze naar de naam van het kindje en hoe oud ze was en waar ze mama was verloren. Ze had de lichte indruk dat het niet de eerste keer was dat dit kindje dit meemaakte.

Tien minuten later liep er een vrouw voorbij de infobalie. Ze schrok en zei dat ze de buurvrouw was. Ze wou het kleintje meenemen, maar dat wilden ze daar aan die infobalie nu ook niet hebben. De mama en niemand anders kreeg het meisje mee. Dus ging de buurvrouw maar op zoek naar de mama die nog eens tien minuten later zich vergewaardigde haar dochtertje te komen ophalen. “Schandalig” vertelde A. van de infobalie aan mske “als dat mijn kindje was …” Meer moest A. eigenlijk niet zeggen, dat had mske zelf ook al gedacht.

Twee dagen later was het weer zover. Het meisje, nog kleiner dan het vorige, liep in paniek als een mot tegen een lamp en ze riep: “oma … oma … oma …” mske nam haar mee naar de infobalie. Nu iets later hoorde ze een oudere vrouw de naam van het kindje roepen en ze sprak de vrouw aan en nam haar ook mee naar de infobalie. Ondertussen echter had de mama het kindje gezien en kwam hen tegemoet. “Ik heb oma gevonden” zei mske “moet ik haar ook naar A. aan de infobalie brengen?” De kleine lachte en juichte: “jà!”

Eigenlijk kan zoiets iedereen overkomen, kinderen zijn zo vlug, maar je moet er toch wel een ietsiepietsie op letten natuurlijk.

Dus kreeg mske de kriebels toen ze even later werd aangesproken door een witharige uk met schattige oogjes die naar mskes volgeladen karretje keek en zei: “ik heb niets in mijn karretje”, de hartenbreker. Na een praatje bleek dat mama er niet was, oma ook niet maar dat papa “ergens” was, maar het deerde hem blijkbaar niet, enkel zijn lege karretje had zijn aandacht.

Op dat ogenblik kwam een kleine meisjesuk hen vervoegen. Ha! Ze bleek zijn zusje te zijn en zij wist wél waar papa was. Op de wc! Die wc was nu niet bepaald in de buurt waar de kindjes zich bevonden. Toen de papa er aankwam keek hij nog argwanend naar mske op de koop toe en die kreeg zo een zin om die papa eens een waarheid te zeggen, want niet iedereen is zo bezorgd om zijn kinderen als zij was geweest. De tijd dat hij op die wc had doorgebracht was een onverlaat al lang met die twee kleinen in een auto gestapt!

mske was al blij dat ze die twee niet naar A. aan de infobalie had moeten brengen. Het zou daar uiteindelijk meer op een depot voor verloren voorwerpen gaan lijken.