“Het is hier stillekes hé” zei Slow gisterenavond. “Ik mis ze al” zei mske, ook gisterenavond.

Vanmorgen, terwijl ze aan het dringend dossierke bezig was, dacht ze: “dit zou ik niet kunnen doen, moesten ze hier nog zijn”.

Even later stapte ze de trap op en zei luidop: “en toch mis ik ze”. Slow, die dat gehoord had, kwam haar achterna en zei: “nu nog?” en hij trok een gezicht zoals Ella gezichtjes kan trekken.

“Je hebt nog niks over de ovenwant gezegd” zei mske en ging verder naar boven.

Ik weet niet wat ik er moet van denken. Enerzijds kan ik nu rustiger eten, maar anderzijds heeft er mij vandaag nog niemand “de grote kat” genoemd en ook heeft er nog niemand gezegd wat een hele lieve poes ik wel ben.