Slow heeft een nieuwe sport ontwikkeld: stoelworstelen. Hij zit normaal op de stoel die Zus, vroeger al, de zwangerschapsstoel noemde omdat die zo ver naar achter kon leunen.

Het bizarre is dat hij daar ongeveer 9 maanden zonder problemen op gezeten heeft en nu, sedert een drietal weken, ineens die stoel niet meer zitbaar vindt.

Dan springt hij bij momenten recht, werpt de stoel met een nekworp op de grond, zet zijn knie er op en begint als een volleerde worstelaar aan die stoel te wringen en te draaien. Hij heeft die leuning al voorzien van metalen plaatjes.

Dit alles zou nog doenlijk zijn, ware het niet dat de ganse handeling gepaard gaat met de nodige worstelgeluiden zoals grommen, kreunen, petsen en kermen. Toen mske in het begin aanraadde om een nieuwe stoel te kopen werd dat van de hand gedaan als “niet nodig want dat kan hersteld worden”.

Daarnet heeft mske de knoop doorgehakt en een nieuwe stoel besteld.

Ondertussen heeft hij een nieuw slachtoffer gevonden. Hij staat nu één van de hangfuchsia’s uit te dagen, net of hij met een bokszak aan het oefenen is.

En dan kreeg ik ook zin in een wedstrijdje “Pets Op A Toot” en riep:

Kààààààààààààààrboenkel! Zin in een matchke?

En natuurlijk … nu is die stoel nog gesneuveld ook.

Ik trek mij terug op mijn kussen tot dit gekkenhuis terug min of meer aan de gangbare normen voldoet.