Ooit, toen Ex onder de middag iets ging drinken met twee vrouwelijke collega’s, vroeg één van de dames wat mske daarvan wel zou vinden. Ex antwoordde: “Wij hebben een huwelijk dat gebaseerd is op vertrouwen.”
 
Eind januari, begin februari 2002, namen mske en Ex de laatste keer deel aan de wedstrijd in Spanje, maar dat wisten ze toen nog niet.
 
Die wedstrijd hield minstens 1 à 2 nachtetappes in, wat inhield dat Ex, samen met de honden, ergens in het midden van nergens, in de sneeuw, moest gaan kamperen. Daarom moest hij een tent meenemen. Die tent weegt natuurlijk ook wat en de meeste deelnemers lieten het ding dan maar waar het was en speculeerden er op dat ze wel bij één van de anderen, niet zo op winnen beluste deelnemers, zouden kunnen slapen.
 
Zo ook, de Duitse deelneemster, die overdag luid verkondigde wélke mannen haar reeds in de tent hadden uitgenodigd. En mske dacht: “opschepster”.
 
Groot was dan ook haar ontsteltenis toen die ’s anderendaags over de eindstreep kwam, naar mske kwam gelopen en zei: “ik heb bij je man geslapen”. En mske antwoordde: “Goed voor jou”, draaide zich om en dacht: “de idioot”. Later, toen Ex aangekomen was, begreep hij niet goed waarom die vrouw dat zo onmiddellijk moest zeggen, aangezien ze ongevraagd in die tent gekropen was en toen hij ging slapen, kon hij haar nu toch niet buitenzetten hé … En mske dacht nogmaals: “idioot”.
 
Maar ze begon wél anders te denken, toen een Spanjaard, die evenals zij niet meegeweest was, haar vroeg of ze horens droeg. Ze pakte Ex aan en zei dat hij kon doen wàt hij wou, maar dat ze niet ging toelaten dat hij haar belachelijk ging maken. En Ex begreep niet goed waarom die vrouw dat tegen iedereen ging zeggen. Bovendien werd hij korzelig omdat mske daar een punt van maakte, ze kende hem toch.
 
Op 23 maart 2003, wou mske met enkele vrienden iets gaan drinken in Leuven … want zij en Ex gingen nooit ergens naartoe. Ex vond, dat hij het recht had om thuis te zijn en zich voor TV te laten vallen. Maar mske, die thuis werkte, wou er eens tussen uit en sprak af om met enkele vrienden iets te gaan drinken en dacht dat Ex zich zou verheugen dat het probleem zich op deze manier zelf oploste.
 
Ze kreeg de schok van haar leven. De man in de zetel veerde als door een ganse nest wespen gestoken recht en brulde dat dat wél het slechtste idee was dat hij ooit had gehoord! Dat er nog een vrouw bij het gezelschap was, daar had Ex geen oren naar. Die vent (de vierde van het gezelschap) was gescheiden en stond met zijn armen open en zij liep daar als een stomme kiek in! En daarbij, het was het eind van de maand en patati en patata … Allemaal uitvluchten om haar thuis te houden, want de dag dat je geen colaatje meer kan kopen, kan je beter de boeken toe doen. En mske riep uit dat ze er al geen zin meer in had, maar dat ze het vertikte om nog op de zetel naar stomme idiote films te kijken à la Jean-Claude Van Damme, Chuck Norris en Steven Seagall. Ze draaide zich om en ging in haar buro zitten. En even later kwam hij haar achterna en gaf een lezing over seriemoordenaars en de gevaren van contacten via internet.
 
Het was het begin van het einde. Achteraf heeft hij beweerd dat naar Leuven gaan met vrienden véél meer gevaar inhoudt dan een nacht in de bergen in één en dezelfde tent liggen met een vrouw, want in Leuven zijn hotels.