mske was altijd al een dagdromer, al als klein kindje, wat haar dikwijls de benaming “lui” bezorgde. Want voor moe was je enkel niet lui als je als een kip zonder kop weg en weer liep en druk bezig was druk bezig te lijken.

Bij het eten keek mske dan ook dikwijls door het raam naar de seringenboom en droomde weg zodat moe dan telkens vroeg: “Hangt hij misschien in de boom?” Nu ja, het getuigde niet van bijster veel interesse van wat er werd verteld, maar dat was ook zo. Wat kon het mske schelen wat die of die had gezegd of gedaan.

Toen ze door een toeval voor de derde maal het eerste jaar Engels kreeg en talen er bij mske spelenderwijze ingaan, kon ze ook de neiging niet weerstaan en keek naar buiten naar de dikke boom en droomde weg. Soms voelde ze de stilte als de lerares zweeg en de ganse klas naar mske zat te kijken. Of als de lerares zei: “ms in the sky”.

Tijdens een les actualiteit echter, rees mske recht en keek naar buiten. Op de vraag van de lerares antwoordde ze: “Die dikke boom valt” en de lerares antwoordde boos: “Zolang hij hier maar niet valt is alles in orde”, maar ze ging toch naar buiten kijken en toen ze zag dat ze werkelijk dat wonder van een boom hadden omgedaan gaf ze toe dat het een zonde was om die boom nutteloos weg te halen. Indertijd had je nog geen kapvergunning nodig.

En dus had mske nooit tijd om te dagdromen.

Wie weet tot welke verbluffende dingen ze in staat was geweest …