mske had nogal wat tijd verloren met dat gedoe van obstakel onder ons bootje en wou ze dat gisteren avond inhalen. En dan wordt hier om kwart na negen toch op het raam getikt zeker. Om dood te vallen! Die van de feestzaal. Je ziet de man in twee jaar niet. Belleke trek, claxon concerten, lallende zatlappen, dichtgeparkeerde opritten, …, niks lokte hem uit zijn schulp. Maar nu zowel de stad als de provincie de uitbatingsvergunning weigeren, nu komt hij informeren of “we nog last hebben”. En mske gromde inwendig, want de man wou efkes weerleggen wat ze zegden en mske kreeg de indruk dat de man dacht dat hij die boerkes eens goed een hak ging zetten.

Die brave had beter zijn adolescente kinderen hun leske op voorhand geleerd want die waren op de parking aan het brullen en aan het roepen naar mekaar en mske zei haarfijn tegen de meneer: “je hoort toch zélf wel hoe hard het hier klinkt”. En hij zei dat hij onmiddellijk terug kwam en stapte richting parking.

Maar eerst had hij hen een vragenlijstje over zijn zaal in de hand gestopt. Stom lijstje waar mske het nut niet van in ziet en hij wou dat Slow dat onmiddellijk invulde. Slow, die ook niet van gisteren is, wou dat eerst eens bekijken. Zodoende wil die kerel dat vanavond komen afhalen. En daar struikelt mske. Dat lijstje heeft nergens enigerlei waarde. Als de meneer vanavond komt, zal mske hem eens zeggen dat er maar één ding te zeggen is: als het feest is, slapen ze niet en staan de auto’s overal geparkeerd en daar veranderen geen honderd lijstjes iets aan. Er zit verdorie een reukske aan het ganse zaakske en als mske nog maar een vermoeden heeft dat ze haar proberen te rollen dan kan ze serieus dwars gaan liggen.

En uiteindelijk wil mske alleen maar haar rust en met rust gelaten te worden.