Er was een tijd dat Ex en mske naar de wedstrijden gingen en na de proef hoopten om op hun gemakske alles te kunnen regelen, te eten en dan in of buiten hun caravan wat te genieten van de rest van de dag. Niks was verkeerder gehoopt. Want publiek brengt geld in het laatje en je kan niet geloven in welke mate publiek, publiek wil zijn. Normaal was het weer bij die wedstrijden niet geschikt om veel buiten te zitten. En meestal zaten ze dan in de caravan of hingen buiten wat rond bij de maten.

Op een mooie voorjaarsdag echter toen het weer echt zacht was en ze dus alles buiten hadden gezet en zelf buiten zaten te eten, in gezelschap van enkele van hun vrienden, werd het mske toch te gortig toen de mensen achter haar rug in haar kastrollen kwamen kijken. Bovendien had je geen oog meer op “hén” en dat vond mske nog het meest gevaarlijke. En ze grommelde wat binnensmonds.

De week daarna, op een nog warmere weekenddag, kwam de maat gereden, haalde iets uit zijn koffer en plantte dat midden in Ex en mskes stek. Bovendien spanden ze flatterband tussen de auto’s.

Bij de verhuis kon mske het plakske niet achterlaten. Ze bracht het mee, al wist ze goed dat ze het nooit meer zouden kunnen gebruiken.

Daarnet ging ze door de achterdeur en zag dat Slow al de ganse voormiddag aan het koerke bezig was geweest. En ineens viel haar oog er op! Voor de vijver, die eigenlijk een pretentieuze waterput is.

Hopelijk kunnen de konijntjes lezen.