Daar Amke en Ella de ganse weg toch gestapt hadden -enkel een dikke 500m van thuis had Ella gezegd dat haar ene voet pijn deed, waarop Amke wist te zeggen dat haar twee benen moe waren en Ella’s vraag wat verder of ’t nog ver was, waarop mske zei dat ze nog tot aan de geparkeerde auto moesten en dat er achter die hoek ons huis stond- zat Ella eigenlijk wat te knikkebollen aan tafel. En deze keer at Amke zonder problemen en wist te vertellen hoe lekker het was en zat Ella bijna met haar kin in haar bord.

mske heeft ze alletwee onder de douche gezet en in hun bedjes gelegd voor een siëstake, waarna ze gingen puzzelen.

Ella met de kleine puzzels, Amke met al wat grotere puzzels. Die ene met de smurfen, die moest ze natuurlijk samen met oma maken, want die was eigenlijk nog wat te moeilijk.

“Ik zoek de muts van die smurf” zei Amke, die de blauwwitte mannekes opzocht in de nog te verwerken stukskes. Maar die ene smurf zijn muts vond ze niet. Ze hebben het rood van de paddestoelen gedaan. “Nu hebben we die smurf zijn muts nog niet” zei Amke. Daarna deden ze de brug die onder constructie was. “Nu hebben we die smurf zijn muts nog niet” zei Amke. Ze legden de koord waaraan de balk hing. “Nu hebben we die smurf zijn muts nog niet” zei Amke. De bomen en het groen vanboven. “Nu hebben we die smurf zijn muts nog niet” zei Amke. De rivier en de zandbodem. “Nu hebben we die smurf zijn muts nog niet” zei Amke. Het derdelaatste stukje, het tweedelaatste stukje, het laatste stukje. “Nu hebben we die smurf zijn muts nog niet” zei mske.