Gisteren tijdens het wandelen zei mske: “nu is het nog maar dinsdag en het is pas woensdag dat het niet doorgaat”. Deze bizarre uitspraak slaat op het feit dat ze vandaag niet naar Amke en Ella gaan. En mske vervolgde: “ik mis ze nu al”.

Slow lachte en zei: “missen? Missen zoals in: niet meer opvallend onopvallend achter de muur van de voordeur moeten springen? Of zoals in: chocomelk opwarmen die altijd te warm is? Geen twee keer naar boven moeten?”

mske moest ook lachen. Want effectief, Slow springt telkens als hij de rappe kindervoetjes hoort achter de muur van het huis waarop Amke telkens de deur opengooit, achter de hoek kijkt en uitroept: “ik heb het wel gezien hoor Slow!” Iedere keer weer.

En elke week drinkt Ella chocomelk en is die van Amke te warm.

Dan heb je nog die vergetelheid, azo vergeetachtig. Twee weken geleden Ella, vorige week Amke, bewerend dat Slow hen geen nachtzoen had gegeven, zodat mske van over de balustrade naar beneden riep: “Slow, je hebt Amke/Ella nog geen nachtzoen gegeven”. “Das wel” riep Slow dan terug. Ella discuteerde daar niet over, zodat mske in Ella’s plaats: “Ella zegt van niet” en Amke zelf: “niet waar!” terug riepen, waarop Slow, gemaakt tegenpruttelend over zijn oude benen naar boven zeulen, de trap op kwam en de kindjes giechelden van de pret. Hoe kan Slow nu zo vergeetachtig zijn, al zegt mske dat zij getuige was van …

mske zegt dat die chocomelk en die nachtzoen dienen om de laatste strootjes uit het dak te halen zodat ze nog enkele minuutjes kunnen lospeuteren.