mske herinnert zich nog dat ooit tijdens de kerstvakantie, zo rond de periode van nieuwjaar, de postbode en de mannen van de vuilkar aanbelden om een gelukkige nieuwjaar te komen wensen. Moe greep dan naar haar portemonnee en stopte de mannen wat toe.

Het eerste jaar dat mske getrouwd was bestond dat nog, maar ze moest werken en toen ze tegen haar toenmalige collega zei dat ze nu de nieuwjaar van de facteur en de mannen van de vuilkar niet kon geven, zei die collega dat hij nooit gaf. Wat ze deden was gewoon hun werk en ze werden daar ook voor betaald, zodat ze bij hem niet moesten komen bedelen.

En toen, kort daarna, werd het van hogerhand verboden met als reden dat wat die mensen deden gewoon hun werk was en dat ze er ook voor betaald waren. De facteurs en de mannen van de vuilkar morden niet echt maar keken wat sip want het was een schoon sommeke dat ze anders zo rond die periode mee naar huis konden nemen.

De mensen konden natuurlijk, als ze zelf wilden, de facteur en de mannen van de vuilkar nog iets toestoppen, maar wij denken dat fel verminderd is vermits de meeste mensen uit werken zijn.

Ondertussen is het gebruik volledig in de vergeethoek geraakt, maar deze week zei Slow: “ik zou precies de facteur eens willen stoppen om hem een nieuwjaar te geven” want eerlijk is eerlijk, wij hebben toch een facteur uit de duizend.

En die collega die niet wou geven? De zomer na zijn boude uitspraak, kwam hij eens uiterst verontwaardigd op ’t werk aan en gaf af op de mannen van de vuilkar. Hij was vergeten de vuilbak buiten te zetten. Zijn vrouw had hen zien komen en wou nog snel … alleen, er was die oprit van 50 meter en de mannen waren de zeulende vrouw niet komen helpen. Ze hadden zelfs niet gewacht en waren doorgereden. “Tja” had mske gedacht “dat is hun werk niet en daar worden ze dan ook niet voor betaald”.