Bij de eerste tekenen van lente, stapten Slow en mske in hun stapschoenen en gingen een toerke doen. Niet te ver om te beginnen, gewoon langs het ene been van de driehoek -die eigenlijk een vierkant is- op en langs het andere been terug. Ergens op het verste punt kreeg mske last. Niet van spieren of wat dan ook maar ze kreeg zo precies een appelflauwte. De ganse terugweg was ze bang, niet thuis te geraken.

De keren daarop had ze helemaal geen probleem en ze had het al aan de eerste warmte geweten.

Tot de dag dat ze beslisten toch maar eens een ietske verder te gaan en ja, weer had ze prijs. Het beterde wel toen ze haar windstopper openzette en meer lucht binnenliet.

En mske begon te overdenken wat het kon zijn, ze dacht aan de zoethoutthee die Slow niet mag drinken omdat hij niet goed is voor mensen met een hoge bloeddruk. Stel dat … maar mske voelt zich goed met de zoethoutthee, zij heeft geen hoge bloeddruk.

Gisteren stapte ze in haar stappers en hoewel Slow in zijn korte mouwkes buitenstapte, deed mske toch snel haar fleece aan en ze wikkelde een stuk kaas in een zilverpapierke, je weet maar nooit.

En jawel, ze had al gedacht om druivensuiker te kopen, maar ze heeft dat niet gedaan, want hen eigen kennende weet ze dat die druivensuiker sowieso nooit in het veld geraakt.

Zo gingen ze op stap en op het verste punt gekomen -mske liep ondertussen ook al in haar korte mouwkes en had de fleece rond haar lenden gebonden- hebben ze die kaas zomaar opgegeten, zonder appelflauwte. Zie je wel dat mske hen kent. Hen? Jawel hoor! Slow evengoed.   “Waarom hebben we nu ons boterhammekes en ons thermoske thee niet meegebracht” vroeg mske zich af “dan hadden we die daar bij ’t kapelleke kunnen opeten”.  Dat kapelleke staat daar tussen de bomen en er zijn wel degelijk banken en tafels voorzien.

“Zou het nu echt door de windstopper komen?” dacht mske toen, maar zou je van een kledingstuk mottig kunnen worden? Tja, de naam zegt het al, die laat geen wind door, dus ook geen lucht, maar hij is wel ademend. Och, binnenkort lopen ze toch altijd in hun t-shirt, dan is dat ook geen probleem meer. En misschien dat ze toch eens een tubeke druivensuiker in die buidelzakskes zal steken.

Het was zalig warm in het veld en terug in het dorpke zaten alle mensen in hun hofkes te werken. Gisterenavond, toen het duisterde, ging mske nog snel een zending posten hier in de brievenbus wat verder -kwestie van die in gebruik te houden, anders halen ze die ook nog weg- en het was gewoon een fantastische lente-avond. Eigenlijk had ze op dat ogenblik ook nog wel een stapke willen gaan doen.