Wat te doen met twee kleine meisjes als ze regen geven. Geen probleem. Slow en mske hadden hun voorraad ingedaan, een doos waterverf, een doos plakkaatverf en een aantal penselen. Bloem en zout hadden ze al.

Vanmorgen mengde mske de bloem, het zout en de olie door mekaar en goot er water op. Amke en Ella mochten kneden. “Bah vies” zei Amke. “Gaat dat daar nog af” vroeg Ella terwijl ze naar haar handjes keek. “We gaan toch straks onze handen wassen?” vroeg Amke.  En “jakkes” zei Amke.

Toen het deeg klaar was en ze aan het kneden en vormen gingen, vlogen de uren voorbij. Toen Slow kwam kijken of ze nog geen honger gekregen hadden was er nog een groot deel deeg over. Zodoende was het al een flink stuk in de namiddag eer alles de oven in kom.

Alles? Jawel, ook het kunstwerk van Ella, waarvan ze zegt dat het een meisje is maar dat Slow een “massagraf” noemt. mske denkt bij het zien ervan aan de tekenfilmkes waarbij één of ander personage tegen de muur loopt en er afglijdt en Amke zegt niks en lacht alleen maar. Maar het geheel is eigenlijk mooi. We kunnen er geen foto van tonen aangezien de batterijen van ons toestel naar de vaantjes zijn. Maar niet getreurd, maandag komen er nieuwe en als mskes muts goed staat, maakt ze er, eens het volledig af is, wel een foto van. Daarvoor moet er eerst ook nog een gepast plankje gevonden worden om het op te plakken aangezien het kunstwerk niet volledig aan elkaar hangt. Geduld dus!

Deze avond zaten ze allen samen uit te rusten van gedane arbeid en mske zei: “dat was leuk” en wat zei Amke daar nu op? “Ja hé … en vooral dat gepasjter van vanmorgen”.

Zou je nu niet …