Dinsdagnacht was er mist, dikke mist. Bij het huis van Zoneke was hij al erg dik geweest, maar op sommige plaatsen werd hij nog dikker en op enkele plaatsen hing er geen. mske tuurde in de mist en dacht ineens aan iets van vroeger, toen had ze ook zo getuurd. “Als ik straks mijn ogen maar dicht krijg” zei ze.

Het is jaren geleden en ze reden op de Finse wegen richting Noorden. Hoe noordelijker ze gingen, hoe donkerder het werd. Bovendien sneeuwde het en mske tuurde door de sneeuwvlokken en ze reed uren door het donkere land. Het leek net of ze door een zwarte tunnel reed met die agressieve witte vlokken die recht op haar afkwamen. Een vrachtwagen die op een zeker moment voor hen uitreed bracht een pooske soelaas. Ze kon zijn lichten volgen maar moest wel oppassen dat hij nergens afsloeg waar zij niet heen moest.

Die avond, zelfs na de hartelijke ontvangst, het gezellige eten en bijhorende drank sloot mske haar ogen om ze onmiddellijk weer open te trekken. Die uren en uren sneeuw hadden mskes ogen beïnvloed zodat ze zelfs in dat Finse bed haar ogen niet kon sluiten zonder die sneeuw in die donkerte te zien.

Daar dacht mske dan eergisteren aan. Maar het dik halfuur dikke mist bleek niet hetzelfde effect te hebben, al was mske wel blij geweest toen ze thuiskwamen.