Tijdens de show van Piet Piraat was laatstgenoemde zo dom vriendelijk de micro onder de neus van een klein knulleke te steken, dat bewonderend aan het podium hing. Het resultaat liet niet op zich wachten. Drie kleine knullekes gingen aan het podium hangen. Vijf kleine knullekes gingen aan het podium hangen. Het ganse podium hing vol kleine knullekes. Piet Piraat deed af en toe een graai in de handjes.

Telkens Piet Piraat over dat podium liep, liep die ganse cluster hangukken mee. Toen kwam het meisje er bij dat niet meer moest hangen, ze was al iets groter maar ze had moeite met haar zusje, die ze met moeite kon dragen en dat niet meer mee kon gaan hangen wegens overbevolking aan dat podium.

Ook het zangmeisje en Merel daarna deden soms een greep in de handjes, waarop de ukken steeds maar groter werden. De groep groeide uit tot een waarachtige samenscholing.

Wel tof voor de mensen op de eerste rij!

Bij Aquatopia was het eerst erg druk, maar verder werd het echt wel rustiger, maar in één van de enge doorgangskes, net waar het erg druk was, wachtten Ella en mske hand in hand hun beurt af om door te gaan.

En ineens voelde mske een overweldigende pijn in haar teen. Ze keek naar beneden. Wie weet welk beest was daar ontsnapt. Geen beest, neen, een knulleke was onder haar en Ella’s hand doorgekropen om voor te steken en stond recht nét op de rand van de nagel van haar teen die sedert die dag, lang geleden, altijd heel erg gevoelig is gebleven.

mske vroeg: “kan je niet uitkijken?” Maar owee! Een boze stem achter haar zei: “zeg! Dat is nog maar een klein kind hoor!” mske draaide zich om en vroeg kortaf: “en dan mag dat?” “Ach mens” zei de vrouw “ben je vies gezind of zo? Kom dan op een andere dag hé”.

Waarop de tweede vrouw ineens uithaalde en zei: “het is de schuld van al die die hier foto’s staan te nemen. Die houden alles onnodig op”. Dacht ze nu dat mske en de vrouw die voor haar foto’s stond te nemen, samen waren?

Natuurlijk had die dat gehoord en die moeide zich ook en zei dat ze ’t luidop mocht zeggen waarop de eerste vrouw weer baste: “ik zeg het toch!” Ze kropen voor, want mske kon dan wel op haar voet staan maar gaan was er nog zo direct niet bij.

mske grinnikte en zei tegen de foto’s nemende vrouw: “nu heb jij het nog gedaan”. “Ach” zei die gelaten: “ik heb het altijd gedaan” en ze grinnikte ook en ging verder met foto’s nemen.

Klein voorval met mogelijk grote gevolgen. Want gisteren las mske in de krant een artikeltje dat wel eens betrekking zou kunnen hebben op het onderkruipende knulleke op latere leeftijd. Want hoe kan zo een knul nu manieren leren als het hem niet bijgebracht wordt van kleinsaf aan?

Achteraf dacht mske dat ze had moeten zeggen, op Amke en Ella wijzend, dat dàt ook kinderen waren, maar dat ze tenminste opgevoed werden. Maar ach, mske is altijd straf in het achteraf bedenken wat ze had moeten zeggen of doen.

Op de Flandria vroeg Amke zich ineens af waarom al die kinderen zo rondcrosten. Nu had mske er nog niet echt op gelet, gewend dat ze is dat de meeste kinderen niets anders meer doen dan rondcrossen. Ze crossen overal rond zoals kiekes zonder kop. In zalen, op pleinen, in straten en dus ook op boten. Ze crosten van voor naar achter, van achter naar voor, trappen op, trappen af, gingen over de reling hangen en dat alles op een boot die toch nat was én glad dus.

En ja! Daar had je het. De grote sirene! Het groot alarm! Allee, één van die kinderen die zijn keel openzette. De ganse boot ging rechtstaan om te kijken. mske niet. Als ze er zich niet aan stoort moet ze er zich ook niet bezorgd om maken.

De vrouw aan het tafeltje voor haar zette zich in beweging terwijl ze zei: “ai, een meisje gevallen”. Ze kreeg ineens een professionele blik, wat mske deed denken dat ze wel degelijk dokter of verpleegster was.

Slow, die met zijn gezicht richting geblèr zat, vertelde dat het kind een hoofdwonde had en dat een hoofd zo erg kan bloeden. Nu ja, mske hoopte wél dat het met het kind snel in orde kwam en stiekem hoopte ze natuurlijk ook dat het één van die crossende bende was geweest en niet één of ander rustig kindje dat daar een smakker had gemaakt.

Toen de boot aanmeerde en mske samen met Amke en Ella naar beneden ging zag ze het bloed, maar toch waren er nog steeds van die kinderen op die trappen aan het crossen en néén ze lieten de mensen niet door. Zij moesten en zouden eerst. En wéér kropen ze onder mskes handen door.

Heel even bedacht mske dat ze nooit nog naar een evenement zou gaan waar rotjoengelen de boventoon voerden, maar toen bedacht ze ook dat plezier hebben toch niet enkel voor rotjoengelen was weggelegd en keek met fierheid naar haar kleindochters. Daar kan je nu eens overàl mee komen.