Het is lang geleden dat we het nog eens over de feestzaal hadden. We gaan daar iets aan doen.

Eigenlijk was op een zeker moment het probleem in die mate opgelost dat het geen probleem meer was. Heel af en toe was er nog eens een onverlaat die het ’s nachts op een brullen zette maar meestal was de dreiging dat de lawaaimakers zouden opdraaien voor elke klacht uit het dorp voldoende.

En toen werd het echt stil. We hoorden hier en daar wat fluisteren over cateraars in slechte papieren. We lazen van alles en nog wat in de gazetten over die slechte papieren en het viel op dat er minder feesten in de feestzaal waren.

We waren er al zodanig aan gewend dat we vrijdagavond opkeken omdat, jawel, de ganse straat werd volgeparkeerd op legale en niet legale wijze. Tot daar toe, als ze ’s nachts maar niet lallen.

Zaterdag voormiddag toen Slow en mske terugkwamen zagen ze het glas. Een sjiek wijnglas dat zomaar naast onze poort in de goot lag.

Dat is niet de eerste keer dat we een glas vinden. Een paar jaar terug vonden we zo een kriekglas op onze berg, we wilden er naar verwijzen maar vinden het posteke niet terug. Erg hoe we die dingen verloren leggen.

Terug naar het wijnglas van nu. Wat kan je nu met één wijnglas doen? Terugbrengen? Ge zijt een beetje zot zeker? Of een grote sjakosj meenemen naar het dorpsfeest? Dus … als er iemand met een sjakosj, of beter twee iemanden met een sjakosj, mee willen naar het dorpsfeest …

Maak er daar maar drie van, want Slow wil geen sjakosj.