Ooit, jaren geleden in maart, mske was zwanger en ze zou onder haar middagpauze iets gaan regelen aangaande de aankoop van het huis. Het was al enkele dagen warm weer, zo warm dat mske haar jas aan de kapstok liet en gewoon zo door de jonge lente liep.

Wat een verschil met nu!

Slow en mske hadden een afspraak bij de tandarts. Even overwogen ze om het af te zeggen maar het weerbericht is zo dikwijls fout.

Dus stapten ze die morgen maar over de berg, richting bus. Onze straten worden toch niet gestrooid. Ze dachten dat de weg naar het dorpke over de berg wel open zou zijn. Dat was fout gedacht.

Boven op de kop van de berg draaiden de auto’s zich om en keerden terug. Daar was de berm van het veld aan één kant een hoge muur van sneeuw en aan de andere kant had een auto uit de tegenoverliggende richting zich vast gereden.

Slow en mske liepen er voorbij. Ze hadden gedacht dat de grote verbindingsweg wel open zou zijn. Dat was ook fout gedacht.

Ze waren tien minuten te vroeg voor de bus. Ze bedachten dat ze op die tien minuten wel aan de volgende halte zouden geraken en ze hadden in hun achterhoofd toch een licht vermoeden dat die bus misschien helemaal niet zou komen.

De bus kwam niet. Dus stapten ze naar de volgende halte, de volgende halte en dan langs het binnenpaadje en toen dachten ze dat, als hij toch nog opdook, ze die 2× 0,90€ beter konden houden, voor dat eindje van iets minder dan een kilometer nog.

En toen stonden alle treinen rood. Vertragingen van 51 minuten die opliepen tot wanneer de volgende trein al moest komen en dus maar werd afgeschaft.

De tandarts wist aan de telefoon te zeggen dat hij het helemaal niet erg zou vinden mochten ze niet komen. mske zou dat wel erg vinden.

Gelukkig vertrekt de trein: “Landen-Antwerpen via de luchthaven” in Landen. Die zou toch geen vertraging hebben zeker. Ze waren maar een paar minuutjes te laat bij de tandarts.

Toen moesten ze nog terug ook. Alle treinen hadden nog steeds met enorme vertragingen behalve die ene van 11.11u naar Luik die zo vriendelijk was op tijd te komen net toen Slow en mske aan het station van Tienen aankwamen.

Uiteindelijk zouden ze dan een half uurke op die bus moeten wachten. Maar aan die bushaltes te zien was daar nog niet al te veel bus gepasseerd. Alles lag er maagdelijk bij. Enkel de belbus was er. De chauffeur vertelde dat die van TEC helemaal niet uitreden. En de bus van Slow en mske? Tja, het kon zijn dat er af en toe ene door kwam. Slow en mske zijn dan maar te voet terug gekomen.

De wegen lagen er iets beter bij, ze waren intussen gestrooid.

Boven op de berg? Daar waar de laatste huizen van het dorp ophielden had wind alle sneeuw uit het veld gehaald en op dat open stuk tussen beide dorpkes in een muur gemaakt waar een bulleke bezig was sneeuw te ruimen om zo te trachten één rijvak vrij te krijgen, wat mske ineens aan de Port de la Bonaigua deed denken, maar dan in het klein, op die dag ook lang geleden, toen ze hun weg hadden moeten zoeken tussen de sneeuwruimers door.

Eens thuis lazen ze dat alle treinverkeer van en naar Brussel stillag. Ze hadden gewoon geluk gehad.

En hadden ze dat niet gehad, dan waren ze gewoon te voet van Tienen naar huis gestapt. Dat is toch maar iets van een elf kilometer.