Ella plonsde het bad in en haar nieuwe zwembril schoof omhoog. Die moest nog wat aangepast worden. Ze zwom naar het ondiep en haalde met een zwiep haar zwembril van haar gezicht.

Ze keek geschrokken. “Ai! Mijn oorbel” zei ze. Ze hadden ineens een déjà vu. Amke had dat ook eens gehad en toen hadden ze het ding zien liggen en aan vriendelijke man gevraagd om het even op te duiken. Want al kunnen ze hier goed zwemmen, duiken komt er niet aan te pas.

Gelukkig lag ze nu in het ondiep en slaagde Ella er na een paar pogingen toch zelf in om het minuscule dingetje op te halen. Oef zeg! De zwembeurt was gered.

Ze haastten zich naar het diep. Ella plonsde het bad in en Amke riep uit: “Ella! Je badmuts”. Tja, hier in Landen is dat ook nog altijd verplicht. Ella greep en greep maar kreeg de badmuts niet vast. Ah neen, die zat vast onder dat riempke van die zwembril. Nu ja, het was een beetje hilarisch maar meer ook niet.

Luc plonsde het bad in, kwam boven en zei: “mijn zwembril!” mske zocht de bodem af. En ja, daar lag hij te liggen, zo mooi daar beneden op de bodem. Ze heeft dan maar aan een paar jongelui die daar aan het duiken waren gevraagd om die zwembril op te halen. Die deden dat natuurlijk direct.

“Wie gaat nu zijn zwempak verliezen?” vroeg Luc.