We wandelden in het herfstzonnetje. Wij niet alleen. Dat kan je overkomen als je op een mooie herfstdag naar het bos trekt.

De mensen zaten op een bankje te keuvelen. Daartegenover wroette een jongetje van zo een vier jaar oud tussen de afgevallen bladeren. Hij raapte iets op en terwijl hij het tussen duim en wijsvingertje hield, richtte hij zich tot de mensen op de bank en zei:

Kijk! Ik heb een eikel gevonden … en hij leeft nog!

Ik wou hier nu zo een opmerking maken over de levende eikels die ik al ontmoette, maar ach, ze zijn het niet waard. Op één of andere dag komen ze wel eens een everzwijn tegen.