Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Auteur: ms (Page 1 of 451)

Blablablaar

Drie dagen gewandeld en ik heb een blaar op mijn hiel. Dat heb ik zo goed als nooit meegemaakt. Eén of twee keer misschien, bij lange tochten. Maar nu? Hier in de omtrek? Dat is te gek voor woorden.

Eigen schuld? Mogelijk. Ik had mijn oudere, niet meer waterdichte wandelschoenen aangetrokken met dit droge weer en dat was toch al een hele poos geleden. En eigenlijk had ik het moeten voelen, maar eens thuis dacht ik niet meer aan dat pijntje.

Gisterenmorgen bij het opstaan wel. Wel ja, een blaar en ze was al open en een beetje rood.

Gisteren gingen we sowieso niet wandelen, we hebben wekelijks iemand te bezoeken, vandaag en zondag zou het te warm kunnen worden en voor maandag hebben we ook al andere plannen.

Nu hopen dat dat kwetsuurtje tegen dinsdag genezen is en die oudere schoenen toch maar vast als reserve beschouwen zou misschien toch het beste zijn.

Waarom moeilijk maken …

En toen viel ik steil achterover! Gelukkig lag ik nog in bed.

Wat was er aan de hand? Ik las een artikel met goed gemeende goede raad om je auto te laden als je op reis wou vertrekken.

Daarin stond o.a. dat je geen valies moet gebruiken maar dat je elk gaatje -in die auto- moet vullen door bijvoorbeeld je shampoo e.d. in je schoenen te steken.

En dat terwijl ik daarvan de kouw seskes zou krijgen. Bij mij moet alles goed geordend in de valies, de verzorgingsproducten in de beauty case, de wandelschoenen in de schaatstassen (gevonden bij de Kilomeet en zo blijft de auto proper) en een plooimandje met dingen die je onverwacht of zeer snel kan nodig hebben.

Ze hadden het ook over een overnachting onderweg, maar dat doen wij desgevallend al jaren met een eendagskoffer. Die van mij is een valiesje op kindermaat, dat ik er ooit voor kocht. Maar bij de parken is dat meestal niet nodig.

Ze hadden het ook over een slaapzak die je niet moet oprollen maar openleggen. Dat doen wij ook al maanden, nadat ik aangaf dat het niet goed slapen was met dat ene dekbed, zelfs mét verwarming. Sedertdien gaat die ene slaapzak mee, al zou dat ook niet moeten aangezien wij meestal een huisje voor vier personen nemen en er dus dekbedden genoeg zijn. Maar weet je? Je weet maar nooit.

Dus ik las dat artikel, sloeg steil achterover en bedacht dat ze dat van die eendagskoffer misschien wel hier komen afkijken waren. Over die slaapzak had ik het nog niet gehad.

Dus eenmaal bekomen van het schrikken, stond ik op, ontbeet, ging achter mijn laptop staan en typte dit log, waarop mijn laptop reageerde met: “Waarom vertel je niet dat wij, laptops, elk in onze eigen tas, ook meegaan.

Mijn conclusie over dat artikel? Die zijn zo zot als Tielebuis!

Maar moest ik op vakantie vertrekken en hun “tips” opvolgen, zou ik ook wel zot worden … van de zenuwen alleen al, telkens als ik iets zou moeten zoeken.

____________________
1 Het Nieuwsblad

Ongeldige sprint

Gisteren hing ik nogal ontspannen van alles tegelijkertijd te doen op de zetel: ik keek zowel naar de beelden van de tour, volgde het relaas mee op Sporza omdat ik die koereurs niet allemààl kan herkennen, zat een spelleke te spelen op mijn telefoon en zat tegelijkertijd ook nog commentaar te geven op de commentatoren …

Toen plots … awel merci, daar liep een kerel richting die twee aanstormende wielrenners die over de aankomstlijn wilden. Waar liep die naartoe?

Ah! Neen, ik dacht fout! Die kerel was iemand van de organisatie en die liep richting kerel die àchter die wielrenners kwam aangestormd terwijl hij met een vod of T-shirt liep te zwaaien.

Met een fikse beuk ramde de man, de voddenzwaaiende kerel en die ging over de nadars1 … of dat denk ik toch.

Grappig? Neen toch? Ik vind dat niet grappig.

Is er in deze tijden nog iets waar je onbezorgd plezier mag aan beleven zonder dat één of andere halve gare het in zijn hoofd haalt dat het wel eens zijn “moment de gloire” zou kunnen zijn als hij één of andere stunt uithaalt.

Alles moet verpest worden omwille van de eigendunk van egoïsten terwijl alle andere idioten daar staan braaf te zijn en te genieten van wat er te genieten valt.

Boos word ik daarvan. Zelfs jeugdkampen zijn niet meer veilig.

Hoe komt dat? Daar heb ik serieus mijn gedacht over, maar dat ga ik hier niet vertellen. Als je dàt had willen weten had je gisteravond bij ons aan tafel moeten zitten tijdens het avondeten.

____________________
1 Sporza – url: https://sporza.be/nl/2025/07/16/demonstrant-loopt-mee-tijdens-sprint-in-toulouse-wedstrijdleiding-grijpt-kordaat-in-met-ferme-tackle

Weer op wandel

Met de hitte van de laatste tijd waren we een beetje vergeten dat er af en toe wel eens gewandeld diende te worden. Na “De Vossemeren” hadden we -bij bij manier van -spreken geen poot meer verzet. We vonden het hoog tijd om het te hervatten.

Zodoende zetten we voor dinsdag maar een kort toerke van 4km in “Het Vinne” op het programma. Vandaag zouden we een langer toerke gaan doen.

We hadden dinsdag en woensdag gekozen omdat het dan wat koeler zou zijn en dinsdag viel het inderdaad heel goed mee, niet alleen de koelte maar ook het wandelen. Je weet maar nooit hoe snel je ritme en uithouding kwijt raakt.

Het was stil en rustig aan “Het Vinne”. We waren er al vaker en ik zette al meer eens een paar foto’s. Dat ga ik nu ook weer doen.

Zelfde wandeling, zelfde foto’s.



Met pelsjas

Een ijsbeer liep te ijsberen over de pool
“Wel verdikke”
dacht hij
“Dat is hier om te stikken
In die pelsen jas
Ik wou dat het winter was”
Hij stootte zijn teen tegen een smeltende schots
Hij viel achterover, vlak op zijn gat trots
Zijn trots was geraakt
Zijn ego gekraakt
Hij was verloren en raakte op de dool

[© ms – 14 juli 2025]

Vragen staat vrij

Vraag

Beste AI,

Kan je voor mij een log schrijven?

Ik was op de boekenmarkt en ben te moe.

Get. ms

Antwoord

Nope!

Ik was niet op de boekenmarkt en weet er niks van.

Get. AI


Oude dingen herinnerd

Toen ik de voorbije week las over een monument dat werd opgeknapt was ik even verrast. Het betrof namelijk het herdenkingsmonument van een 70 jaar oud UFO-mysterie in Lotenhulle1. En ja, daar heb ik een poos gewoond, al was ik nog te klein om me te herinneren dat er een UFO-mysterie was geweest. En bovendien, in 1955 woonde ik er nog niet.

Wat raar is, is vooral het feit dat mijn moeder het er nooit over gehad heeft. Het enige monument dat ik me herinner, was dat wat er stond op een tweesprong bij het binnenrijden van Deinze, en waarvan ik bij navraag het antwoord kreeg dat het een herinnering was aan een gebeurtenis tijdens de oorlog in Vinkt.

Ik herinner me wel nog dat Broer en ik “Vinkt” en “Zeveren” koddige namen vonden voor dorpen waaraan wij, kind zijnde, niks van oorlog e.d. konden vastknopen.

Later pas vond ik informatie over het “Bloedbad van Vinkt2“.

Maar over die UFO’s wist ik niks. Dat monument kwam er dus veel later, nadat wij er al lang terug verhuisd waren. Dat mijn moeder het daar niet over had kan gewoon betekenen dat ze het gewoon zelf niet wist of dat ze er geen snars van geloofde.

Geloof ik het? Wat moet ik daar nu op zeggen? Behalve … ik weet het niet.

Maar er is wel dat andere verhaal en dat weet ik dan weer wel. Ik herinner me niet welk jaar het was dat mijn ex me ’s morgens van op het werk opbelde en me vertelde dat hij UFO’s had gezien. Nu was mijn eerste reactie ook ongeloof in die mate dat ik begon te na te denken over wàt er dan juist te zien was geweest.

Maar eigenaardig genoeg werd er die dag ook in het middagnieuws gewag van gemaakt en waren er in het avondnieuws zelfs beelden te zien.

Hoe men het ooit heeft verklaard herinner ik me nu ook niet meer. Ik googelde dus op locatie en op UFO’s en kwam terecht bij Wikipedia3 en bij een meer algemene website over waarnemingen4 zo op het eind van de ’80’er jaren, begin ’90’s. En dat kan wel degelijk die periode geweest zijn.

Men denke ervan wat men wil, ik ga er niet verder over uitweiden. Men zou kunnen gaan denken dat ik ze zie vliegen …

Uitgelichte afbeelding:

    Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).

____________________
1 VRT NWS – url: https://vrtnws.be/p.Pq5RLKkQe
2 Vinkt
3 Wikipedia
4 Het Belgische UFO enigma van ‘89
____________________

De antibioticakuur

Ik heb iets met antibiotica – of beter gezegd, juist niet. Het is een oud en veel verteld verhaal over vaccins die op een verkeerd ogenblik werden gegeven met verregaande en langdurige gevolgen. In mijn geval werd het zo ingeprent dat ik er nooit van los gekomen ben: met antibiotica moet je voorzichtig en nauwgezet zijn. En dat was ik.

Nu Luc laatst ineens “iets” kreeg waarvoor ik hem naar de dokter verwees en de dokter hem wel antibiotica voorschreef maar hem toch naar een dermatologe doorverwees, die hem andere -zwaardere- antibiotica deed nemen, om ergens in augustus een mini-operatietje te kunnen ondergaan, gebeurde het.

We zaten bij Lucs zus toen hij zo nonchalant vertelde dat hij met die antibiotica gestopt was, omdat het hem niet beviel. Hij vond dat dat spul op zijn maag lag. Ik dacht hem daar even ter plaatse iets écht te gaan bezorgen.

Achteraf heb ik hem de levieten gelezen … of ik hem nog niet genoeg verteld had over vieze -bacterieel geïnfecteerde- beestjes die niet dood gingen maar gingen zwerven in je lijf, daar resistent werden, alle gevolgen van dien en nog veel meer. Lucs verweer? Hij had die pillen toch tien dagen genomen. Maar dat stond niet zo vermeld op de doos.

Zo kon het gebeuren dat ik die nacht niet kon slapen omdat ik lag te tobben. Zo kon het dus ook gebeuren dat ik om twee uur ’s nachts hier beneden een bijsluiter zat te lezen, waardoor ik toch wat minder ongerust was maar die me overtuigde van mijn gelijk.

Luc heeft die volgende morgen willens nillens opgebeld. En neen, meneer, het is niet zo ernstig dat de behandeling niet zou aanslaan. En ja, meneer, U moet de hele verpakking verder uitnemen.

Ja, antibiotica en ik, we leven op voet van oorlog, al is gewapende vrede beter uitgedrukt. In het vervolg zal ik nu ook moeten opletten of Luc zijn medicatie wel volgens voorschrift slikt en zal ik bijsluiters lezen – al is het dan twee uur ’s nachts.

Uitgelichte afbeelding:

Die vervelende “ik”

Niemand zegt:

Hoe vervelend voor jou dat jij niet goed hoort.

Iemand zegt:

Hoe vervelend voor ons dat jij niet goed hoort.

Het is een beetje cru gesteld en verteld, maar het gebeurde wel degelijk. De boodschap was eigenlijk dat die apparaatjes te duur waren als ze toch niet goed zijn omdat ze hun hoofd moeten draaien als ze het tegen mij hebben.

Ik ben wél met die twee eerste regels in mijn hoofd gaan slapen.

Misschien moet ik mij in het vervolg maar gaan verontschuldigen voor mijn vervelende oren en vervelende aanwezigheid … of thuis blijven en nergens meer gaan. En dan te weten dat ik het vaak wel vermeld maar dat Luc vindt dat dat eigenlijk niet nodig is.

En ik die zo blij was dat ik er -blijkbaar- weer bij kon horen. Maar telkens ik dàt denk krijg ik de weerbots.

Het zal weer een pozeke duren eer ik weer vrijuit onder mensen zal durven komen.

Uitgelichte afbeelding:

    Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).



De koudegolf

Dinsdagavond, na het avondeten, kreeg ik ineens erge buikpijn, maar zulke erge pijn dat ik soelaas zocht op de zetel, waar het dan zo stillekesaan begon over te gaan.

Alleen kreeg ik het dan koud, maar zo vriezenskoud, dat ik mijn labradorblonde badjas aantrok en bovendien nog het fleecedekentje over mij trok. Zo koud als ijsklompjes waren mijn handen.

Even later stond er een gloeiendhete Glühwein voor mijn neus. Die fles stond er nog ongeopend van met kerstmis.

Het plezante eraan was wel dat Luc er zelfs een kerstzjat voor uit de kast had gehaald.

De koude trok weg en ik keek nog naar Vive le Vélo, waarna ik nog een tweede zjat dronk om goed te slapen en gisteren morgen ben ik zo fris als een hoentje opgestaan, zij het pas om 8 uur.

Rare dingen, die zomerkwaaltjes.

Page 1 of 451

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén