Gehaast, met twee treden, liep ik op de trapUitgelichte afbeelding:
Oei, dat ging niet soepel en dat is geen grap
Om “mijn fort” niet te verliezen
Besloot ik ervoor te kiezen
En loop nu altijd tweetreeds, al is ’t niet rap
[© ms – 10 juni 2025]
Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).
Een vrouw loopt met de lege winkelkar richting karrenstandplaats. Een man van haar leeftijd levert daar een gevecht met zijn rugzak. Hij probeert namelijk een relatief grote rechthoekige doos in die rugzak te schuiven, die telkens dichtvalt.
“Zou ik hem helpen?” denkt de vrouw, maar net op dat ogenblik glijdt de doos in de rugzak. Probleem opgelost.
Denk je?
Die man wil ook nog een bussel wortelen in die rugzak en die slaat weer dicht.
“Moet ik even open houden?” vraagt de vrouw. De man denkt dat het hem wel zal lukken. En dat doet het ook.
“Ach ja” zegt de vrouw “soms heb je van die dwarsliggende wortelen met een slecht karakter”.
De man schiet in de lach. Wat hij zegt verstaat de vrouw niet. Ze hoort niet zo goed.
Ze hoort wel nog dat hij haar luid een “Dank je wel” achterna roept.
De vrouw denkt aan de boeken die ze leest over extravagant geklede oudere vrouwen, over oudere vrouwen die geen blad voor hun mond nemen en ze denkt: “Foert! Dat ze maar denken dat ik gek ben! Mogelijk wijten ze het aan mijn leeftijd”.
pske van mske:Elke gelijkenis met bestaande personen berust op louter toeval.
Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).
Het geheugen is een raar ding. Ik had altijd al een zeer goed geheugen al komt er de laatste tijd wel wat sleet op … wat gans normaal blijkt te zijn.
Maar er zijn dingen die blijkbaar niet te vergeten zijn omdat ze, zoals normale zaken, niet gewoon in mijn geheugen zijn opgeslagen, maar er blijkbaar op een woeste manier in werden gegegrift.
Dat ik wél kan vergeten bleek zaterdag nog, toen ik in een opruimbui, boven op zolder alle kerstkaarten van de laatste twintig jaar heb nagekeken -en weggegooid- op zoek naar een telefoonnummer dat -volgens Luc- in één ervan moest genoteerd staan.
Bij sommige namen uit het verleden moest ik even bij mezelf te rade gaan wie ze geweest waren. Bij andere. stond ik verbaasd dat ik hen zo lang had gekend, bij nog andere haalde ik gewoon mijn schouders op. Feit is dat er van jaar tot jaar minder kerstkaartjes aankomen. De enveloppen, waar ze in gesorteerd zaten, werden van jaar tot jaar dunner.
Bij de ingekraste herinneringen gaat het meer om verjaardagen. Van sommige mensen die al lang uit mijn leven verdwenen zijn kan ik nog steeds hun verjaardag vertellen, bij sommigen stoort dat niet of brengt dat een soort weemoedige herinnering naar boven.
Maar laat juni niet beginnen, laat me op de agenda geen datum in het begin van juni zien of ik ga uitrekenen …
Je zou toch denken dat het ooit eens zou slijten.
Uitgelichte afbeelding:Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).
De voorbije week keken wij op VRT MAX naar een reeks : “Apples never fall”, gebaseerd op een boek van Liane Moriarty.
Normaal zouden we die reeks niet hebben bekeken, maar in bijzondere omstandigheden deden we dat wel. Het beviel ons.
En enig opzoekwerk later maakte dat ik zei: “Ik zou het boek wel eens willen lezen”.
En wat vond ik gisteren op de boekenmarkt? Bij de eerste stand die ik bekeek?
Het is misschien maar een eigenaardigheidje van mijnentwege, maar ergens is er- volgens mij dus- wel een verschil tussen de opstelling van wisseltentoonstellingen.
Er zijn de expo’s waar ik binnenloop, alles bekijk en bewonder en achteraf wel weet dat ik het prachtig vond, maar waar er toch iets ontbreekt waar ik de vinger niet kan opleggen.
Bij andere lijkt het dan weer wel of ik ineens meegezogen word in een flow1 en waar ik buiten kom, mijn hoofd schud en denkt “WOW!”
Je vinger ergens niet kunnen opleggen staat voor iets ongrijpbaar. Het heeft dan meer met gevoel te zien dan met een wezenlijk fenomeen.
En ik denk dan dat exposities van de tweede soort zijn opgezet door iemand die niet alleen de kennis ter zake, maar er ook meer gevoel voor heeft. Ik zou het anders niet weten.
Uitgelichte afbeelding:Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).
Over mijn luisterend oor had ik het al vaker. Over het feit dat ik dacht dat het wel zou beteren als ik dover werd ook. Dat was een ijdele hoop.
Maar het is wel éénrichtingsverkeer. Want enig K-leed van mijnentwege wordt afgeblokt met: “Ach dat geneest”. Twee keer zelfs al. Ik wou het er niet meer over hebben.
Nu laatst, had ik het met … *maakt-niet-uit* over dat eigenaardige feit dat maakt dat ik altijd en overal te maken krijg met de K-verhalen van anderen terwijl die van ons er blijkbaar niet toe te doen en dat plezante gesprekken blijkbaar niet voor mij bestemd zijn.
En ik vroeg me af hoe anderen dat ontweken. Het antwoord? Nogal bits, dat luisteren en meevoelen toch wel het minste is wat ik kan doen.
Maar ik zou ook wel eens graag bij die groepkes staan waar ze lachen dat de tranen over hun gezicht rollen.
Lachen zit er voor het ogenblik niet echt in. Dat zal wel al duidelijk geweest zijn in mijn -vorige- logjes. Maar zoals gezegd, ik wil het er niet meer over hebben.
Maar het blog is wel mijn uitlaatklep.
Uitgelichte afbeelding:Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).
Vorige zaterdag stond ik op en bij het ontbijt had Luc een mededeling. “Ik heb een tenniselleboog” zei hij terwijl hij nooit tennist. Dit laatste vermeld ik maar ten overvloede, iedereen zal dat al wel vermoed hebben.
Hij wreef met een pijnlijk gezicht -jaja Luc en de pijntjes- over die elleboog en zei dat hij het al helemaal had opgezocht. Op de plaats waar hij pijn heeft is het een tenniselleboog, aan de onderzijde zou het een golfelleboog geweest zijn.
We hebben beiden dan wel gemeen dat we gaan googelen als er iets of wat van een mogelijk kwaaltje opsteekt, het verschil is wat we ermee doen. Ik zoek oplossingen, Luc zoekt uitleg.
We zijn na het ontbijt in de auto gesprongen en zijn een speciaal steunverband gaan halen.
Toen Luc vorige dinsdag aangaf dat hij voor gisteren een afspraak bij de dokter gemaakt had was ik niet verbaasd. Dat is ook een verschil. Ooit jaren geleden heb ik mijn muispols zo laten genezen en heb toen tijdelijk links gemuisd.
Dat doet Luc niet. Op de vierde dag niet genezen … dat wordt dokter. Eigenlijk heeft hij gelijk maar ik ben niet echt doktersgezind, maar de computermuis, ja, die had hij wel al links gezet. Hij was daar nogal repetitief mee bezig geweest tijdens het platen controleren.
Gisteren dokter dus.
En ja, het is een tenniselleboog. Er komen ontstekingsremmers aan te pas en gel. En als het zo niet betert, mogelijk ook nog kine.
Uitgelichte afbeelding:Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).
Als ik genoeg heb van sorteren, van stofzuigers, stofdoeken en dweilen, van sponsen en soppen, dan pak ik de vakantieplanningen aan. Jawel, meervoud.
Er staan nu wel al enkele midweken en minivakanties gepland. Tot nu toe was er enkel in grote lijnen aangegeven wat we er konden beleven.
Ik ben nu al twee dagen ’s avonds doende met het uit elkaar rafelen van alle info zoals “Wat te doen’s” en “Bezienswaardigheden” en “Wandelroutes” zodat ze netjes gedetailleerd en overzichtelijk op de lijsten komen te staan. Twee zijn er klaar, ene half.
Weet je wat? Er is zelfs te veel aan aanbod en dat betekent dan meestal dat we -achteraf dan- beslissen om nog eens terug te gaan.
Misschien kan ik beter wat op de rem gaan staan of ik moet nog een paar verblijven bij boeken.
Als het leven je opzadelt met iets dat constant je denken beheerst kan het gebeuren dat je uit bed komt en zegt: “Ik ga aan ‘de grote kuis‘ beginnen”, je lief met stoel en al tegen het plafond springt en vraagt: “de zolder ook?” Ja, de zolder ook. Al wordt dat met tal van argumenten en tegenargumenten uit mijn hoofd gepraat. Een écht doorslaande argumentering. Hij vroeg namelijk: “De zolder óók?” op een erg lugubere toon. Niet dus.
Ik begin dus maar met de slaapkamer en als die klaar is bekijk ik de volgende plaats die eigenlijk de kleedkamer zou moeten voorstellen maar waar nu tijdelijk ook Lucs platen staan. Hij is druk bezig met die te beluisteren en uit te sorteren wat weg kan en er een prijs op te plakken. Ik sla de dressing voorlopig over.
Ik ga naar de gastenkamer en beslis dat ik ook daar eerst moet uitsorteren. Er staan nog de bakken met puzzels en spullen van toen de kleindochters hier nog regelmatig een weekend waren. Bovendien staan er ook nog de plooiboxen met wol die ik tijdens corona kocht en die daar nà corona werkloos zijn blijven staan. Wat ga ik daarmee doen? Heb ik zin om daar ter plaatse in een bevlieging te gaan beslissen wat ermee moet gebeuren? Of ook maar tijdelijk overslaan?
De boekenkamer? Zelfde probleem.
Ik besluit dan maar die kamers één per één aan te pakken nà de grote kuis als een achterafke zeg maar.
Zo gaat het snel natuurlijk, al blijft er dan van een grote kuis niet veel groot over.
Uitgelichte afbeelding:Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).
Wat is er mis met PostNL? Misschien helemaal niks, misschien is het gewoon hun manier van werken. Maar het is vervelend.
Na het pakje dat ons gegijzeld hield vorig jaar in september, proberen we nóg meer dan voordien om een Belgische firma te vinden tussen de aanbieders, zodat het via Bpost zou verzonden worden.
Wat is het verschil?
Bij Bpost krijg ik een melding dat ze gecontacteerd werden voor de aflevering, krijg ik een melding wanneer ze het pakje ontvangen hebben, krijg ik een melding de ochtend dat het pakje in de pakjesautomaat word afgeleverd.
Bij PostNL krijg ik een melding dat het pakje via hen zal geleverd worden, krijg ik een bericht dat het maandag aan huis wordt bezorgd tussen 14.15u en 18.15u terwijl ik aangegeven heb dat het bij een afhaalpunt moet, krijg ik een bericht dat het op maandag niet lukt en dat de levertijd onbekend is, krijg ik een bericht dat het vanuit Den Haag gaat vertrekken en uiteindelijk een bericht dat het op vrijdag -precies de dag dat we niet thuis waren, we waren aan het fuiven– zal geleverd worden tussen 14.15u en 18.15u, krijg ik -op vrijdag- een bericht dat het niet lukt tussen 14.15u en 18.15u maar wel tussen 16.15u en 18.15u, krijg ik een bericht dat ze niet konden leveren omdat we niet thuis waren, krijg ik een bericht dat ze het naar het dichtstbijzijnde afhaalpunt zullen brengen, krijg ik op zaterdag in de late namiddag het bericht dat ik het kan gaan afhalen in een -andere- winkel.
Wat we onmiddellijk doen want Luc zat op dat pakske te wachten.
Achteraf gezien is toch alles goed verlopen? Behalve die twee dagen dat we ons -een beetje- gegijzeld voelden omdat ze misschien zouden komen?
En dan wil ik ons verkozen afhaalpunt wel efkes aanpassen want die winkel sluit eigenlijk om 18u en dan blijkt dat ik helemaal niet meer kan kiezen wélk afhaalpunt. Ik kan enkel aangeven dat het rechtstreeks naar een afhaalpunt moet, wat ze dus eigenlijk óók niet doen.
Wie dit log nu leest en denkt: “Dat is veel te veel informatie” … Awel dat vind ik van PostNL ook, dat ze veel te veel zitten te informeren over dingen die dan weer niet kloppen om uiteindelijk toch maar weer voor ons deur te komen staan, terwijl ik aangeef dat ik dat niet wil.
Eind goed, al goed, maar dat gedoe in de toekomst liever niet meer.
Uitgelichte afbeelding:Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
