Dat Luc het niet zo begrepen heeft op bergop, vertelden we al meer. Met bergop bedoelen we dan niet de bergop die je hier in onze Lage Landen tegenkomt maar klimmetjes met een zeker percentage.

Soms moppert hij, soms steigert hij, soms dreigt hij … dat hij terugkeert … naar beneden. Ik kan hem niet dwingen om een berg of een heuvel of een verhoging op te lopen als hij dat niet wil, hij kan me niet verbieden dat wel te doen als ik dat wel wil. Daarover zijn we akkoord, maar het gebeurde nog nooit dat we elk onze eigen weg gingen.

Een keer heb ik hem zijn zin gegeven en dat was toen we de Goatfell¹ opgingen. We wisten daar dat het de laatste honderd meter meer klimmen dan wandelen zou worden. De hele weg had hij al lopen zeggen dat hij daarboven écht niet dood wou gaan. En die laatste honderd meters -jawel dat stukje dat op de foto bij het betreffende berichtje staat- deden we niet.

Achteraf gezien zou ik er spijt van hebben, ware het niet dat ik niet doe aan spijt achteraf. De beslissing om te stoppen is op dat ogenblik genomen en van hier uit achter mijn pc is het gemakkelijk zeggen dat ik had door moeten gaan.

Goed, Luc en de percentages dus. Meestal lijdt hij in stilte.

Nu had ik aangegeven dat ik de Hohe Acht² op wilde, ik wou die Kaiser Wilhelm Turm zien en er op gaan.

We zagen de hoebel al in het landschap liggen. “Daar ga ik niet op” zei Luc.

Een paar dagen later zei hij: “Die Hohe Acht is zo erg nog niet”. Hij keek naar een doorsnede³ die zacht glooiend was. Wat ik niet zei was dat de proporties niet klopten. De breedte was niet reëel t.o.v. de hoogte, dat zag je zo als je door het venster keek.

En ja, hij bleef achter, keek wat bozig. Eigenlijk meer met een gezicht van: “Wat doe ik mezelf weer aan”.

Eens boven wist hij te vertellen dat hij daar, bij dat ene punt, op het punt had gestaan om terug naar de auto te lopen. Ik troostte hem en zei dat hij toch niet hoger kon aangezien de Hohe Acht het hoogste punt van de Eifel is en dat hij indertijd toch bijna op de Goatfell geraakt was.

Daarna liep het pad steil naar beneden. “Dat is om ons straks terug die berg op te sturen” zei Luc. “Maar dat doe ik niet” verwittigde hij.

En toen misten we een afslag en zagen de drukke verkeersader -wat heet druk in de Eifel- al liggen. We moesten op onze stappen terug. Luc had visioenen van paden die terug naar de hoogte voerden, maar gelukkig vonden we al snel de juiste kruising terug.

Bij de auto aangekomen wist hij te vertellen dat het toch een mooie wandeling was. Dat is meestal wel de samenvatting die Luc geeft van een wandeling waarvan je zou denken dat hij de hele weg lopen balen heeft.

Meer foto’s