Toen op 1 juli vorig jaar “hét” voorviel, heeft mske alle vrienden verwittigd met als resultaat dat ze er geen enkele meer gehoord of gezien heeft. Behalve ergens in november, kwam er ene de papieren van de club halen want ze hadden die nodig voor de Algemene Vergadering. Die wist toen te vertellen dat zij de eerste stap moest zetten. Welke eerste stap? Dat ze moest blijten zodat iedereen kon zeggen wat een sukkel ze wl was. Die kende mske blijkbaar ook niet zo goed.

Een andere van die lijkenpikkers ging zelfs nog verder! Die beweerde dat mske de honden verwaarloosde en dit enkel met het doel dat hijzelf goedkoop aan al het materiaal zou geraken.

Ook is de buurvrouw, die minstens één maal per week langskwam, hier ook niet meer geweest. Toch heeft mske die 3x zelf opgebeld, de laatste maal vroeg de buurvrouw of ze haar nieuw adres wilde doorgeven.
 
Dit heb ik enkel verteld om aan te tonen hoe sommige mensen zijn!
 
Het volgende dat ik ga vertellen heeft net hetzelfde doel maar het gaat dan wél over een ander soort van mensen.
 
Ik begin met Anneke! Anneke zat op een forum waar mske ook op begon te komen omdat ze, als zelfstandige, geen enkel contact met andere mensen had. Ze noemde dat forum haar collega’s. Anneke werkte met een tijdelijk contract of een contract van beperkte duur of hoe die dingen ook mogen heten. Niemand weet waarom, maar iedereen dacht dus dat mske een man was, alhoewel ze daar zelf nooit iets voor had gedaan! Iemand betitelde dat achteraf: “She talks like a man, but she’s always a woman to me”.
 
Anneke dus: de jeugdjaren van Anneke en mske waren getekend door eenzelfde trauma. Dat hadden ze al snel door. En toen Anneke daarop op een keer zei dat ze daardoor problemen had met een bepaald soort vrouwen heeft mske daarover zeker wijselijk haar mond gehouden. Niet om Anneke op een dwaalspoor te zetten maar gewoon, om aan te tonen dat het nooit goed is om te generaliseren. Natuurlijk gingen ze al snel mailen. En in de vijfde of de zesde mail zei Anneke dat het voor een meiske toch erger was dan voor een jongen. Toen heeft mske de waarheid maar gezegd. Toen Anneke’s contract afliep en ze niet zo direct ander werk vond zijn ze dan maar overeen gekomen dat Anneke hier op de tweede pc kon komen werken. Ondertussen kon ze dan naar ander werk zoeken.
 
En toen, toen viel “het” voor! En neen, Anneke is niet weggebleven. De volgende morgen stond ze daar. Dag op dag op dag was Anneke daar.
 
Anneke heeft één groot nadeel! Ze houdt niet van katten! Van mij had ze geen last, maar Karboenkel moest en zou op haar schoot springen. En dan kon ze hem zo, met haar handjes rond zijn buikje pakken en die o zo voorzichtig optillen en hem dan, met een langzame mechanische geste, naast haar tot op 50cm boven de grond brengen en dan gingen die handjes open en met een “plof” stond Karboenkel weer met zijn vier poten op de grond.
 
En als Karboenkel één van zijn domme stoten uitstak en mske grommelde daar wat tegen, dan zei Anneke altijd heel nadrukkelijk: “Och, dat lief klein katteke”.