Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Op restaurant

Ik las het wel al vaker, dat restaurants die mensen, die na een reservatie gewoon niet komen opdagen, financieel beboeten. Deze week weer. “In dit restaurant moet je voortaan 50 euro waarborg betalen om te reserveren: “Het is een plaag” titelde Het Nieuwsblad1. En ja, ik vind dat erg.

En ja, ik hoop eigenlijk dat het die restaurants overkomt die mij/ons ooit weg stuurden met de melding dat ze volzet waren, zelfs als het restaurant zo goed als leeg was maar alle plaatsen waren gereserveerd.

Het overkwam ons zelfs eens toen we wél gereserveerd hadden, maar toen hebben ze dat verstandig en handig opgelost. We mochten op kosten van de uitbater in het etablissement achter de hoek een aperitief gaan drinken. Toen het wat langer bleek te duren, kwam de ober melden dat we nog een tweede mochten nemen. Of we nog goed wisten wat we aten of dat we het lekker vonden herinner ik me niet meer.

Restaurants en ik, het is moeilijk. Natuurlijk ligt het aan mij, dat weet ik wel. Ik houd ervan om met mijn rug tegen de muur of een zuil te zitten, anders voel ik me ongemakkelijk. De bediening mag niet constant mijn glas komen bijvullen, dan voel ik me bekeken. Commentaar geven op wat ik bestel -oeioeioeioeioei- zoals: “nóg een cola?” Eerlijk? Na een dag hard werken had ik grote dorst en was de eerste groter geweest had ik geen tweede besteld. Of: “Rosé? C’est un vin de femme”. Of nog: “Die wijn past daar niet bij, mevrouw, ik weet dat, ik ben een wijnkenner” … Duidelijk geen ms-kenner. Het plaatje is wel duidelijk, hoop ik.

Het beterde er niet op toen ik las dat ze in sommige restaurants de mooie mensen goed zichtbaar zetten en de minder mooie achterin in de donkere hoeken. Ach ja, ik zou niet graag aan het raam zitten, de hele straat eet mee. Tot daar aan toe, maar het idee er achter vind ik toch niet zo netjes, net zo min als reserveren en niet opdagen.

Wat mij stoort aan dat reserveren is dat het spontane verdwijnt. “Kom we gaan hier eten” en binnenstappen is er niet meer bij. Als ik moet plannen en reserveren wordt het weer een punt om rekening mee te houden, de tijd niet uit het oog te verliezen, plannen en meten en dus doen we dat niet.

Zoals eerder verteld gaan we dan liever naar Lunchgarden wanneer we willen, nemen wat we willen, zitten waar we willen, zonder pottenkijkers die vervelende vragen stellen.

Of weet je wat we ook wel doen? We nemen onze picknick mee. Voor warme dagen zoals bij de Tall Ships en de voorbije maandag werd dat een lekker fris zelfgemaakt slaatje.

En als we ooit, mocht het zich voordoen, toch bij een restaurant reserveren om iets te vieren, dan gààn we toch gewoon.

____________________
1 Het Nieuwsblad

Previous

De uitstap van net niet

Next

Geen politiek maar crema

14 Comments

  1. Vandáár dat ik altijd achter een kamerscherm word gezet! Te lelijk. Ik reserveer het liefst ook niet, maar zeker nu, nu iedereen post-Corona aan het inhalen is geslagen, is het wel handig. Maar vaak is er toch nog wel een gaatje. Al dan niet achter dat kamerscherm. 🙂

    • ms

      Ik heb er nooit aandacht aan gegeven wààr ik zat, zolang ik mij maar gedekt voelde in de rug 😂 en er niemand directe inkijk had in mijn bord.

      Ik/wij hebben altijd gereserveerd als we eens voor een bepaalde gelegenheid op restaurant wilden. Die gelegenheden zijn nu dun gezaaid.

  2. Ik vind ook dat zo’n bezoek spontaan moet kunnen zijn. Restaurants bezoeken is niet echt mijn ding. Meestal iets te duur naar mijn smaak.

    • ms

      Als wij voor een speciale gelegenheid op restaurant gingen/zouden gaan, zou het wel iets meer mogen zijn.

      Maar weet je, die gelegenheden draaiden altijd op hetzelfde uit: wij betaalden. Verjaarden wij, dan trakteerden wij. Verjaarde iemand anders, dan was het een attentie voor hen.

      Het zou me niet kunnen schelen om dat als geschenk te geven maar trakteren voor de mijne hoeft niet. Ik krijg ook liever een geschenk en met eten doe je mij geen plezier.

      Luc en ik gaan wel bij onze beide verjaardagen uit eten, maar dan liefst iets simpels en eenvoudig maar dan niet bij LunchGarden. Meestal zijn wij dan toch ergens op vakantie.

  3. Je ongemak in een restaurant herken ik. Ik wil nooit in het midden zitten want dan voel ik me door iedereen bekeken en krijg ik geen hap door mijn keel. Restaurantbezoeken zijn voor mij ook niet speciaal een feest. Een lunch vind ik gezelliger maar dan ook op plekken waar het niet druk is.

    • ms

      Het hangt ervan af hoe de tafels staan. Is er geen direct zicht op mijn bord, voel ik de adem of de nieuwsgierige blikken van de tafel achter mij niet in mijn nek dan gaat het. Maar liefst van al zit ik écht met mijn rug tegen de muur.

  4. Ergens hebben ze wel gelijk hé. Ze derven een hoop inkomsten. En dat restaurant uit de gazet, daar besteed men per persoon normaal tussen de 75 en de 125 euro (stond in mijn gazet), als daar op een avond 10 man niet komt opdagen .. 10 x 125 = 1.250 euro, een hoop geld.
    Ik reserveer altijd, tenzij we onderweg zijn met de fiets en ’s middags een kleinigheid willen eten. Als er iets tussenkomt dan annuleer ik netjes, vind ik niet meer dan normaal.

    • ms

      Dat bedoel ik dus. Als je reserveert, dan ga je.

      Maar als je ergens wil binnenstappen waar zo goed als niemand zit en ze zeggen dat er geen plaats is … 😐

      • Dat kan natuurlijk niet. Daar zullen ze dan wel van geleerd hebben met de annulaties van tegenwoordig.

        • ms

          Ik hoop het. Want je krijgt er echt wel drempelvrees van.

          Ook van het lang laten wachten als je ergens iets wil gaan drinken. Ze zegden dan wel in de krant dat ze je wel gezien hebben maar als jij nog zit te wachten terwijl ze later gekomenen wél iets te drinken bezorgen … dan houden wij het ook voor gezien.

          Ik vraag me dus echt af hoe die tafelschuimers aan eten geraken. 🤔

  5. Een paar dingen herken ik, ook wij wilden niet met de rug naar het publiek zitten, of direct voor een raam.
    Door enkele lamlendige obers in een paar restaurants bleven we weg uit alle andere, forse prijzen berekenen en de gasten laten wachten tot de heren waren uitgebabbeld. Als in Frankrijk hier en daar: haute cuisine leek meer op hautaine cuisine.
    Uiteindelijk bezochten we alleen nog terrassen van gewone eethuizen en bestelden een eenvoudige lunch. Lekker eten deden we thuis wel of in een cafetaria.

  6. elsjeveth

    Jeetje ik heb er nooit zo over nagedacht, we reserveren zelden en zien wel hoe en wat. Niet welkom of een tafeltje dat ons niet bevalt dan zijn we weer verdwenen.
    Picknicken vind ik een prima alternatief, vooral onderweg naar een vakantiebestemming. Vaak ontmoet je leuke mensen ook met een uitgebreide picknickmand.

    • ms

      Dat bedoel ik. Het spontane “iets gaan eten” verdwijnt er door. Als je al moet gaan plannen als je op restaurant wil … en iets ervoor gaat er iets niet naar je zin en wil je al niet meer en wat weet ik nog allemaal …

      Neen, het hoeft niet. Dan liever LunchGarden.

Laat een reactie achter bij msReactie annuleren

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén