Sedert ik er voor de eerste keer mee te maken kreeg, hoorde ik mijn moeder die bloem een kerstroos genoemd. Dat heb ik dus ook altijd gedaan. Als ik kerstroos zei, wist iedereen wat ik bedoelde.

Nu blijkt dat ineens niet juist te zijn, want enkele taalpuristen hebben besloten dat het Vlaamse kerstroos fout is, dat de bloem in kwestie een kerstster is.

Dan denk ik: “mensen lief toch! Als iedereen weet wat ik bedoel, waar zit dan het probleem?” Ik heb er dus geen probleem mee, deze bloem een kerstroos te noemen. Voilà! Ik heb eerder een probleem met kerstster. Een kerstster dat is de ster die de drie koningen voorafging. Nog eens voilà!

Nu om alle zaken eenvoudig en simpel te houden, noch de Helleborus Niger, noch de Euphorbia Pulcherrima, alias Poinsettia, vinden gratie in mijn ogen. Ik wil geen levende planten in huis. Geen enkele. Ik heb geen groene vingers en planten gaan altijd kapot. Of ze staan te droog of ze zijn verzopen. Bovendien is er ook nog een plantenvernielende kat in huis en is minstens één van beide planten zo giftig als wat.

Mocht ik nu een schrijven moeten richten aan één of andere openbare instantie aangaande bovenstaand feit, zou ik wel de juiste benaming gebruiken, maar dan wel in het latijn. Dat staat namelijk geleerder.

Het jobke zinde hen niet. Dat stond als een paal boven water. Ze probeerden er altijd aan te ontkomen op allerlei manieren. Tot grote ergernis van Slow die beide heerschappen daar aan het werk had gezet. Zo konden ze afwisselen. Dat was ook nuttig voor de pauzes.

Maar toch slaagden ze er in om steeds een ander met het jobke op te zadelen. Tot nog grotere ergernis van Slow maar dit keer ook van mske. Ze kozen namelijk altijd hetzelfde brave knulleke dat niet “neen” durfde zeggen.

Toen Slow dan ook de knoop doorhakte en beide heerschappen eens goed aan hun verstand bracht dat hun job hun job was en niet kon doorgeschoven worden stonden ze op zeker ogenblik samen wat te konkelfoezen, net toen mske daar voorbij kwam.

Wat dachten ze nu? Die ouwe tante zal zich laten vermurwen of heeft meer in de pap te brokken. Ze vroegen recht op de man af of ze, in geval van nood en mits akkoord van een derde, die derde dat jobke niet mochten laten doen. mske was voorzichtig met wat ze zei. Ze kende het verhaal en wou niet onder Slows duiven schieten en antwoordde dus naar waarheid: “énkel in geval van nood” goed wetend dat het nooit geval van nood kon zijn aangezien er altijd één van beide present kon zijn, waarop de frankste van de twee vroeg: “waarom mag dat dan niet van dieje Slow?” Waarop mske hen zei dat hun job hun job was en ze altijd moesten weten waar ze mee bezig waren.

Ze zagen dat ze bot vingen. mske ging weg … drie stappen en keerde toen op haar stappen terug en zei dat ze wel wat voorzichtiger mochten zijn met wat ze over een bepaald persoon vertelden tegen een ander persoon want dat zij en dieje Slow samen waren. Oei! Even zag mske een blik van schrik maar hij herpakte zich toen hij zei: “ik heb toch niets verkeerd gezegd”.

“Neen” zei mske “net niet, maar het was erg nipt”.

Gisteren heeft mske eens niets gedaan. Niets in de zin van werken voor de klanten dan. Die mannen zeggen wel: “prettig kerstfeest” maar pompen gelijktijdig de mailbox vol. En mske heeft gezegd dat ze haar niet meer gaat doodwerken.

De onderaannemer? Die neemt het er wél van momenteel.

Neen, mske heeft: “neen” gezegd tegen de mailbox, ze heeft één van haar boeken uitgelezen en pakskes gemaakt. Nu geven ze hier normaal geen pakskes met Kerstmis, maar wel met nieuwjaar. Maar klaar is klaar en wat gedaan is moet ze niet meer doen.

Dus nu zijn ze klaar. mske moest het stof niet afdoen! Ah bah neen!

Slow heeft dat gedaan.

Kerstmis! Een feest? En toch staan de gazetten vol met dezelfde berichten van dood en vernieling, toch geven de treinen niet meer respijt tussen aankomst en vertrek en is de belbus nog steeds even onhandig.

De dingen des levens draaien gewoon door met Kerstmis. Alle dingen. Kerstdag is een gewone dag waar door mensen van lang geleden een glans is over gelegd, die door de mensen van nu in ere wordt gehouden, met een eigentijdse toets.

Na het vorige weekend was mskes hand al een stukje beter. Maar bij de eerste greep naar de muis wist ze: “dat is hier niet pluis”. Het pijngevoel was er onmiddellijk terug. mske vroeg zich af waaraan het toch kon liggen dat haar rechterhand daar gevoelig aan is terwijl haar linker helemaal geen last kreeg al die vijf jaren dat ze links muisde. Maar haar linkerhand bleek het nieuw testament gelezen te hebben waarin staat: “laat je rechterhand nooit weten wat je linker doet” al denkt mske eerder dat dat daar omgekeerd in stond.

Ze bekeek haar rechter hand en zag dat haar pols eigenlijk verkeerdelijk naar onder klikte. Ze merkte ook op dat ze een rode ligvlek had bij de aanzet van haar hand en dacht dat … Ze legde haar linkerhand onder haar rechter pols en ja, haha! Dat was beter. Maar mske kan niet zomaar de ganse dag met haar linker- onder haar rechterhand gaan zitten. Dus … wat is dik genoeg, zacht genoeg en stevig genoeg om haar pols te steunen.

mske stond recht en zuchtte: “waar is het nu toch?” Slow zocht mee. “Maar ik heb het onlangs nog gehad” zei mske.  Ze dacht en dacht waarom ze het laatst nog kon gebruikt hebben. Aha! Ze had er de wasem van de ruit mee weggehaald gehad. En toen vond ze het. Het kussentje!

Eigenlijk is dat geen kussentje. Eigenlijk is dat een gereedschappeke om de wasem van de autoruit te halen. En ze hadden alle spullen uit de auto gehaald natuurlijk maar daar had het niet meer bijgezeten. Ah neen, mske had daarmee al eens een ruit ontwasemd. Maar het ziet er uit als een kussentje met aan één kant een soortement zeemvel en aan de andere kant een zachte viltige stof.

Sedertdien ligt dat op het buro, knikt mskes pols niet meer door, heeft ze geen ligvlek meer en is de pijn al in die mate weggetrokken dat hij enkel nog in haar ringvinger zit.

Ondertussen heeft mske zichzelf al twee keer betrapt op het wegtrappen van het kussentje. Het stoorde een beetje. Maar ze riep zich sofort ter verantwoording, jawel! Bij niet gebruik zou de pijn wel eens met versterkte kracht kunnen terugkomen.

Wij hebben nu gedurende deze winterse periode zowat ons oor te luisteren gelegd maar nergens, maar dan ook nergens horen we waar we op wachten.

Want waar ze op radio en TV in de zomer de mond vol hebben over studenten die moeten studeren met die warmte, waarbij ze, vriendelijk als ze zijn, de bouwvakkers vergeten die in de hitte buiten mogen staan, vergeten ze nu, nu het koud is al die mensen die met deze omstandigheden het ook extra moeilijk krijgen om hun job op een normale manier uit te voeren, als daar zijn de mannen van de vuilkar, de aanhuisbestellers en nog vele anderen.

Speciaal denken we aan de postbodes. Waarom? Omdat ze op twee wielen deze barre weersomstandigheden mogen trotseren en ze dan nog te maken krijgt met een dorpke zoals het onze, waar er niet gestrooid werd en de straat er voor de zoveelste dag op rij als een ijsspiegel bijligt.

Dus mensen, buitenwerkers van deze dagen, het is niet omdat kaske en bakske niet aan jullie denken, dat jullie compleet vergeten worden.

“Hallo” zei mske en toen er niemand wat zei, zei ze nog eens “hallo”.

Normaal zegt ze niet “hallo” maar haar naam, maar dit was Slow’s gsm, die hij haar snel in haar handen hand gestopt tijdens het rijden. mske had de naam gezien en gezegd en gevraagd: “wat nu?” “Opnemen?” had Slow twijfelachtig geopperd omdat het iemand anders kon zijn die met die gsm belde. En er was geen reactie gekomen. Typisch!

Net goed om een ganse kerstavond te verbrodden. Want dan gaat mskes molen weer aan het draaien en bedenkt ze dat ze had moeten opnemen en zeggen: “Slow is aan het rijden”, maar wie zegt dat het niet écht SS was die belde in plaats van de persoon die mske dacht dat het zou zijn.

Verdommelingen allemaal! De situatie wringt zo al genoeg dat ze er nog geen scheppeke moeten boven opdoen. Verdommelingen allemaal! Als afsluiter van een fantastische kersttweedaagse kan deze opdoffer wel tellen.

We dachten serieus ons te abonneren op een gazet, maar we zijn van gedacht veranderd. Bij het lezen van de internetgazetten blijkt al dat er meer rommel dan gazettenwaardige inhoud instaat. Bovendien wordt er gemanipuleerd door verkeerde voorstellingen zoals foutieve vertalingen. De gazetten worden ook gebruikt om onderlinge vetes uit te vechten.

Eigenlijk staat er in al die gazetten net hetzelfde. Dat is dan wel opgelost door ons op één te abonneren, maar om ons een eigen mening te vormen hebben we toch altijd verschillende gazetten gelezen. We proberen wel altijd de meest objectieve versie er uit te vissen. Voor zover wat de inhoud betreft.

Daar komt nog bij dat wij spam ontvangen van twee gazetten, die wij toch dachten bij de betere krantengroep te horen. We krijgen ons daar niet afgemeld! En dat is tegen de wet.

Van door het venster van het openbaar vervoer zagen Slow en mske de rode gehangene hangen. Hij hing ergens ter hoogte van zijn middel vast aan zijn ladderke, zijn bovenlichaam achterover gestuikt en zijn nek nog eens een stuik verder.

“Ocharme die zijn nek” zei Slow. “En als ze die niet deze nacht komen redden” zei mske “is morgen die zijn wieter afgevroren”.

“Waar haal jij die vieze praatjes?” vroeg Slow.

Amaai ség, als wieter ook al vieze praat is …

mkse keek naar boven en zei: “daar ben ik ooit met tante Jeanne op geweest”. Twee keer zelfs. Eerst had tante Jeanne hen over de bronzen arm van Everaert ’t Serclaes laten wrijven. Dat bracht geluk zei ze. M/V en mske hebben die arm bijna afgewreven.

En dan de trappen op. Jonge veulens en tante achter hen aan. En op iedere rondgang gingen ze zich verstoppen. En tante schrok zich telkens een bult.

Binnen enkele jaren plant mske dat eens te doen met Amke en Ella. Als je ziet wat je uit je kindertijd bijblijft is dat zeker de moeite waard.