Toen ik ongeveer een jaar was, kwam mske eens thuis en stak een ganse tirade af tegen de mensen die dieren als een object behandelen.
 
Bleek dat bij haar (nu ex-)schoonouders een jonge kattin was “afgezet” en dat die daar ondertussen met kittens zat onder het duivenhok.
 
Haar (nu ex-)schoonmoeder wou “die vuiligheid” daar weg en zou daar wel eens een mouw aan passen. Dat mens kennende, besloot mske de kattin binnen te nemen en de kittens te plaatsen, wat ze dan ook gedaan heeft. Dat beest was zo mager als een mes, ze noemden haar Mouche.
 
Haar (nu ex-)schoonvader beweerde dat ze die kat moest koffie geven, dat die daar gek op was, waarop mske zei dat ze er een sloek whisky zou indoen ook. Nu bleek dat Mouche zo uitgehongerd was dat ze eender wat zou gegeten of gedronken hebben.
 
Bovendien had ze met haar pootje en haar toteke in een val gezeten waardoor één van haar tenen verkeerd staat en ze eigenlijk haar mond niet dicht krijgt waardoor ze dat sullig uitzicht heeft. Ze heeft een erg lelijk litteken op haar wang dat gelukkiglijk gecamoufleerd wordt door haar pels.
 
Bovenop kan mske zich dan ook ergeren aan mensen die, uit zogezegd medelijden, verwilderde katten eten geven. Uiteindelijk wordt daarmee het kattenprobleem enkel groter. Als er genoeg te eten is gaan de katten nog méér kweken en komen er nog méér verwilderde, met inbegrip van het uitbreken van ziektes.
 
Als er ooit één van die ziektes op mensen overgaat, zullen de katten de kaas gegeten hebben.