Om tien over negen vanavond, ging de bel. mske heeft een gloeiende hekel aan niet presentabel zijn en ze dacht er dus niet aan om open te maken. Ze verwittigde Slow dat er gebeld was maar die was met Boeke aan het bellen.

Nood breekt wet en mske opende de deur, gekleed in Slow’s blauwe trainingsbroek, een witte skitrui met rolkraag en daarover haar flanellen hemd tot onder haar knieën.

Het geluid als van een overjaarse koffiemolen kwam uit een krel van een auto waarin een oudere vrouw ineengedoken zat.

De man, die voor de deur stond, zag er arrogant uit, excuseerde zich niet, noch zei hij goeienavond. Hij zei enkel: “Waar is de Geskèlstraat hier ieveranst”.

Het was geen vraag. Maar mske kent die straat niet en zei hem dat ook. Waarop hij, gedwarsboomd, antwoordde: “dat is hier nochtans in de buurt”. En toen mske terug zei dat ze die straat niet kende antwoordde die kerel: “ge zijt zeker niet van hier” en dat klonk in mske oren nogal stekelig alsof hij wou zeggen dat ze hem niet wilde helpen en dus zei mske maar gewoon van “neen” en deed de deur dicht.

Toen ze terug binnen kwam zag ze in de spiegel dat haar haren bovendien in hun natuurlijke stand stonden namelijk Woody Woodpecker stijl.