Jaren geleden was Zus voorzien voor 23 januari en een week op voorhand kondigde ze zich aan. Ex en mske togen richting hospitaal op een vrijdagavond. De dokter van wacht, een jonge springer, keek bedenkelijk en zei dat mske haar wensen niet voor realiteit moest nemen en dat dat kind moest komen als de tijd rijp was en niet omdat mske het zwanger zijn beu was.

Ze deponeerden haar in een bed en ’s morgens op zijn ronde kwam dezelfde idioot grijnslachend en handenwrijvend binnen met een verpleegster in zijn kielzog met een machine. De man zei: “En nu gaan we die contractietjes eens meten zie”.

Enkele uren en vele ongemakken later kwam de man terug, bekeek de ponsband, kreeg een verbouwereerde blik en zei: “maar … maar dat is wààr!”

En plots werd er wel onderzocht wat er gaande was. En plots luisterden ze wel naar wat mske vertelde.

Zus kwam dat weekend niet, ook het volgende niet, maar mske moest wél blijven liggen en zeker geen inspanningen doen. Kan je geloven dat mske die oelewapper met plezier een oplawaai rond zijn oorsysteem had gegeven zodat hij Studio Brussel en radio Donna -die toen nog niet bestonden- tegelijkertijd kon ontvangen.

Twee jaar geleden zei mske dat ze pijn had aan haar maag. Och, dat was de stress, dat waren maar spasmen, het was de tijd van het jaar, en patati en patata, tot mske op zekere dag opmerkte dat de tijd van het jaar al een heel jaar duurde en dus vorig jaar eindelijk naar een specialist kon. Barst tussen de maag en de slokdarm. En die pillekes nemen … om te beginnen een jaar.

En mske vroeg zich af of je, om geloofd te worden, theatraal, dubbelgeplooid, met je beide handen op je maag, bij de dokter moet binnen gaan en kreunen en kermen.

En nu doen ze het terug! Ze doen het verdomme terug!

Er begint een probleem in juli dat zich uiteindelijk manifesteert op 6 augustus, maar dat pas enkele dagen later een probleem blijkt te zijn. En mskes pinnekeshaar ging al recht staan. Die dokter van hier geeft haar hormonen met de raad om toch maar eens verder te gaan. Afspraak vorige week. “Oooooch, zegt de specialist “dat is niks om je zorgen in te maken, dat is de leeftijd, je neemt toch gewoon die hormonen door voor een jaar of twee en alle problemen zijn opgelost”. Daarbij kijkt hij mske aan van: “weer zo een doorslaande trees die met zichzelf geen blijf weet”. Maar omdat hij toch specialist is doet hij wel de nodige onderzoeken, waarschijnlijk enkel voor de kassa, en plots ziet mske in zijn ogen diezelfde verbouwereerde blik verschijnen als die ze gezien had in de ogen van die van jaren geleden. De dokter stamelt: “Euh, ik moet mijn mening herzien, er is meer gaande en er moet een bijkomend onderzoek komen, want het kan wijzen op een kwaadaardige poliep”.

En weer hetzelfde scenario, de dokter wordt poeslief en regelt een afspraak voor de 16de, dan heeft ze de uitslag de 28ste. En daarvan wordt mske kattig, want je kan wel denken: “het heeft te maken met de stress, het is de vermoeidheid die me parten speelt, maar de ongerustigheid is niet bepaald bevorderlijk voor die zelfde stress.