mske is zo super goed gezind dat we eens iets over Ex gaan vertellen. Dat kan alleen als ze zo in vorm is, dan lacht ze ermee, anders wordt ze daar weemoedig van. Dus hier het smurfenverhaal.

Bij de wedstrijd waaraan Ex en mske elk jaar deelnamen was er een dag, waarbij een traject tussen twee etappes moest afgelegd worden, met de auto, en die rit duurde tussen de 5 en de 7 uur.

En zoals altijd bij die wedstrijd, reed mske terwijl Ex sliep. Hij was de deelnemer.

Na anderhalf uur werd hij wakker en dan begont dat:

• Waarom rijd je zo kort tegen de rotsen?
• Waarom rijd je zo ver in het midden?
• Waarom rijd je hier in derde?
• Waarom laat je die niet voorbij?
• Waarom laat je die wel voorbij?
• Waarom rem je zo?
• Waarom rijd je zo hard?
• Waarom parkeer je daar niet?

Na uren rijden, waarvan de laatste in het donker, had mske de bibber van die dingen, zag flitsen voor haar ogen en had het gevoel of haar hoofd ronddraaide op haar romp. Neem daarbij nog de glinsteringen van de sneeuw op de weg en in de schijn van de lampen.

Toen zei hij dat ze zich moest parkeren waar ze het jaar er voor ook hadden gestaan. Het was daar nat en zompig. mske vond een beter plaatske waarop hij dan weer commentaar had. mske stapte uit, zei: “doe het dan zelf hé!”, smeet de deur dicht en stapte richting hotel. Hij heeft zich op die plaats gezet waar mske wou gaan staan en riep dat ze moest wachten.

En mske heeft zich heel arrogant omgedraaid en heel arrogant gevraagd:

“Is het nu nog ver, Grote Smurf?

Daarop is hij woedend geworden … en mske lachte hem vierkant uit!