“Ik denk dat haar schoentjes te nieuw zijn” zei mske toen Amke maar héél langzaam meekwam. “Neen hoor” zei Slow, “het gaat hier gewoon bergop”. Tja dat was waar maar het was maar heel licht. Maar Slow nam haar toch maar op en ze vond dat best.

Even tevoren had mske Zoneke nog opgebeld over die schoentjes, want er stond een paar oude schoentjes, dat waren haar speelschoentjes, een paar pantoffeltjes en deze sportpantoffels. “Ach ja” had Zoneke gezegd “haar andere steken nog in de tas van gisteren, toen ze bij mamaBollie was, neem die sportpantoffels maar”.

En dus droeg Slow haar twee maal over de slechtste stukken.

In de winkel gekomen, liet ze stante pede Slow los en nam zich zo een kinderwinkelwagentje. En mske dacht: “ze heeft dat nog gedaan” en met een air van: “volg de gids” scheerde ze, allé af en toe wat bijgestuurd door Slow, tussen de rekken door. Enkel aan de kassa verloor ze haar geduld want dat gedoe van betalen zinde haar niet.

Maar het stappen ging dus wel beter bergaf, maar Slow die zich daar moest naar houden voelde dat snel in zijn rug, zodat hij de kinderwagen nam en mske Amke een handje gaf. Op het stuk zonder berm liep hij voorop en met zijn lange benen, en zonder rekening te houden met de korte van Amke, geraakte hij al snel voorop. Waarop Amke ineens riep en het op een lopen zette. mske dacht eerst dat ze “héla Slow” geroepen had maar realiseerde zich pas achteraf dat het “Ella, Slow” was geweest. Amke rende zo snel dat mske wel verplicht was ineens flink door te stappen en mske zei: “zot geval” en Amke begon te giechelen zoals Amke kan giechelen en mske maande haar aan: “voorzichtig, je gaat vallen” maar Amke giechelde en rende jolig verder totdat … ja, daar hing ze dan aan mskes hand en terwijl mske haar weer recht zette, giechelde en gierde ze verder van het lachen.

Slow kreeg eindelijk door dat er achter hem iets gaande was en bleef efkes wachten.

Later wisten Bollie en Zoneke te vertellen dat ze in de winkel in het kinderzitje van het karreke zit.