Toen Slow binnen ging op spoedgevallen, hoorde mske op de gang zeggen van “niet veel speciaal, enkel die man met vermoeden van appendix, die moet voorgaan”.

Ineens komt er een verpleegster aangestormd zeggende dat ze Slow moesten laten wachten want er kwam een trauma binnen. Tja, niks aan te doen hé! Erger is erger! Komt die ambulance binnengereden, uit de Walen, met een kressende vrouw op een brancard. Snijwonden aan haar benen en knieën maar al proper gewassen en al in kliniekslaapkleed en een nekbrace. En maar kressen hé!

Dus allen daarheen en de ganse bende kiekeren van verpleegsters stond daarrond te kakelen en dat mens maar kressen. Op dat moment had mske daar echt mee te doen. Zo kressen, die moest afzien.

Dus die ging voor bij de echografie en Slow kreeg te horen dat ze kwamen als ze tijd hadden. En die vrouw bleef maar kressen en haar man maar zeggen dat het in orde ging komen.

En toen … ineens … stopte het kressen en zat die in een rolstoel en zei de verpleegster: “ik zal je in de auto helpen stappen”. En mskes mond viel open van verbazing. Wat ambulance? Wat kressen? Wat pijn? Wat stappen? En toen die zelfde verpleegster terug binnenkwam hoorde mske die tegen een andere zeggen: “die is in de boskes geland”.

En toen kwamen ze ineens in zeven haasten voortdoen met Slow.

’s Avonds op tv vertelden ze er over en toonden ze zo een fladdervliegerke dat in de boskes geland was in Gembloux, maar dat was al de dag tevoren gebeurd.

En Slow zijn appendix stond op springen.

Les: Meer kressen! Brullen! Kelen!

En mske is het beu dat ze blijkbaar door hun gemoedelijkheid, steeds achteruitgestoken worden en dat de ganse kudde net doet of ze minder zijn dan de rest.

Dus … mensen die in de kliniek liggen, mensen die jarig zijn, mensen die problemen hebben … mske kan er niet meer van wakker liggen. Ze zal haar tijd wel besteden aan de mensen die hun tijd ook aan haar besteden.