Ook nog in die winkel! De kassierster, die Slow en mske dus al voor de tweede keer meemaakten, is een wonder. Ze doet tegen iedereen net of ze de mensen al hun ganse leven kent. Een verademing dus.

Twee klanten vóór Slow en mske betaalt een koppel met:

• twee briefjes van 5€;
• een stuk van 1€;
• een plastic zakske vol met stukskes van 10eurocent.

De kassierster vraagt om in het vervolg even bij de bank binnen te springen en van die plastic muntcontainertjes te halen want dat ze die normaal zo niet mag aanvaarden. En ze begint te tellen.

De man, voor Slow en mske kijkt bedenkelijk met zijn halve kilo gehakt, Slow trekt op Slowse wijze zijn wenkbrauw op en mske grijnst. De mensen àchter hen krijgen de kriebels, want de dochter begint plots hartstochtelijk alles te herschikken wat haar vader (veronderstellen ze) op die band had gelegd.

Als de kassierster klaar is, kijkt ze op en ze zegt nogmaals dat het met muntcontainertjes veel makkelijker zou gaan omdat nu iedereen staat te wachten. “Ik moet dat óók accepteren” antwoordt de vrouw nurks. En ze bekijkt mske.

Waarom in ’s hemelsnaam moeten ze altijd naar mske kijken? Denken ze soms dat die iets gaat zeggen. Of zien die misschien wat ze denkt?

In elk geval zegt de kassierster dat het zo niet kan, dat ze er last mee kan krijgen en weer kijkt de vrouw uitdagend naar mske en zegt: “Geld is geld”. En ze kijkt woest … naar mske.

Als het koppel buiten is, vraagt de jolige kassierster: “iemand die stukjes van 10 eurocent wil?” en iedereen lacht.