Over klantenperikelen willen we het hier nu niet hebben, maar toch willen we er even iets over kwijt.

Toen mske het grote klantenwervingsprogramma opstartte kreeg ze redelijk wat respons op die mails en één van die antwoorden was grappig, erg grappig. Het ging over dingen waar mske en Slow en vroeger Zoneke en Zus ook al om gelachen hadden, namelijk de mensen! Specifiek de mensen die als een achtergrondkoor meelopen als ze een expertise van een huis doen.

Deze mens zei specifiek dat mske in haar prijs die storingen à la pratende mensen, blaffende honden en andere moest incalculeren. En in haar antwoord dacht mske van: “zou ik durven?” en ze typte heel zakelijk haar antwoord en zette er als pstscriptummeke bij: “U heeft de pianospelende kinderen vergeten”.

Twee dagen geleden kwam de mail van de man zeggende dat hij werk had voor mske en dat hij het per post ging versturen. En ze mailde haar akkoord terug.

Daarnet belde hij op om kennis te maken en mske moest lachen. Hij is is in realiteit ook grappig. Hij verhaalde over zachte “gees” en rollende “erren”. En hij vroeg of mske wist waar hij woonde en ze zei “ja ongeveer” en hij vertelde dat hij dichtbij een abdij woonde, waar ook veel Vlamingen kwamen bidden en mske antwoordde: “voor de kaas en het bier zeker?” En ze lachten allebei.

Na het gesprek voelde mske zich beter en vond ze het ineens goed dat ik dat postje over Nuon zette. Net ervoor had ze nog gezegd dat het voor haar niet hoefde.