“Oeps, morgen vervalt je gsm-abonnement” bedenkt mske ineens luidop. “Kom” zegt ze, we rijden onmiddellijk naar ’t stadje”. Terwijl ze daar toch zijn wil ze nog wat geld -dat al van hen is natuurlijk- en nog wat halen in de GB.

Geen parking aan de bank en mske stapt uit. “Ik weet niet waar ik je zal zien” zegt Slow nog. Dat met dat geld lukt.

En mske stapt richting GB, waarbij ze de gsm-winkel voorbij moet en ze ziet dat die dicht is. “Daar gaan we weer” denkt ze. Aan de overzijde staat Slow gebaren te maken dat de winkel dicht is. “Waarom is de winkel dicht?” vraagt Slow, want van in de auto kan ik dat niet lezen”. Natuurlijk heeft mske dat ook niet gelezen, getroubleerd als ze altijd is, als ze Slow ziet.

In de GB wil Slow het leeggoed in die leeggoedvreter gaan stoppen en dan blijkt dat die ook kapot is. Ondertussen koopt mske nog zo het één en ander stinkgoedje om te kuisen en ze kunnen natuurlijk niet weg zonder snickers. Snickers is om te werken hoor! “Dat is pure energie” zegt mske.

Aan de kassa gekomen, en dit is een zeer gevaarlijk verhaal, dat ik nu ga vertellen … aan de kassa gekomen heeft er een koppel met een taart gegooid. Slow zat bijna op de kassierster haar schoot van het schrikken. “Padaf” zei dat, taart op de grond. “Is ze plat” vroeg hij. “Het gaat nog” zei zij. Gelukkig was er geen slagroom op. Slow en mske hebben daar wat staan mee lachen.

Waarom dat nu een heel gevaarlijk verhaal is … stel dat één iemand van dat koppel dit blog leest … In dat geval … Aangename kennismaking!