Vanmorgen … mske gaat buiten en begint het koerke over te steken. Ze mist iets want ze kan gewoon doorstappen. Waar zit dat bruin konijn? Ze kijkt rond. Niets. Ze kijkt in zijn hok. Niets! Ze kijkt in de kapotte marmiet die, speciaal voor hem, op zijn zij ligt, gevuld met hooi. Niets!

Waar zit dat bruin konijn?

Het gaas boven de waterput is intact. Er zijn geen grote gaten gegraven in de halve meter bloemenperk.

mske kijkt over het poortje, wie weet … maar dat heeft geen nut, want als hij daar over geraakt is hij toch weg.

Ze zucht, weer een raadsel bij. Ze gaat binnen in het kot en daar zit het bruin konijn. “Wel” zegt ze “hoe kom jij hier?” Maar ze denkt er aan dat ze gisteravond laat nog in het kot is geweest en ze vermoedt dat hij tussen haar benen mee naar binnen is geslibberd.

Ze zet de deur open en geeft hem een tjoepeke tegen zijn achterkant en hij huppelt naar buiten. mske doet de deur dicht en gaat naar het klein buroke als ze ineens iets hoort. Ze kijkt en ziet hem nog net door de kapotte ruit -die er natuurlijk helemaal uit gehaald is- naar binnen wippen. Onmiddellijk draait hij zich om, zet zich op zijn achterpoten om de opening te bestuderen, probeert terug naar buiten te wippen, maar joept tegen de deur.

mske laat hem terug buiten maar nu vreest ze … als die zo hoog kan springen, dan kan die over dat buitenpoortje ook! Wablief? Dat wordt een heel verbouwing om dat konijn op zijn eigen domein te houden. En mske zuchtte heel diep! Dieper dan konijnen kunnen graven.