Gisteren dus! De telefoon zijn lichteke ging aan en er stond dat het een onbekend nummer was, maar rinkelen deed hij dus niet, maar mske nam rap op. Onbekende nummers zijn altijd een waagstuk maar ja … En deze sympathieke stem vroeg in het Engels of mske Engels of Deutsch sprak. “Beide” zei mske “maar mijn Engels is beter dan mijn Duits”. Er was een tijd dat dat niet zo was, maar dat is “viele Jahre her”. Maar de stem ging wel onmiddellijk in het Duits over. Mr. Sloddermans had haar gegevens door gegeven en de man wou een Nederlandstalig verslag in het Frans of het Duits hebben.

En toen mske zich concentreerde op dat verslag en de bijkomende inlichtingen en minder op de taal, merkte ze al rap dat haar Duits nog zo slecht niet ging als ze gevreesd had. En toen ze zonder nadenken “ich buchstabiere” zei, stond ze stom van haar eigen.

Toen zei ze: “hoog tijd dat we iets aan die telefoon gaan doen. Zo zou je klanten mis lopen”.

Over die kemel die ze in het begin van het gesprek geschoten heeft, zullen we het maar niet hebben zeker? Ze zei: “dat was bekanst zo erg als Pfaff!”