Soms hoor je dat vrienden van vroeger, na jarenlange stilte, de draad weer opnemen.

Door het vele verhuizen had mske niet bepaald veel vrienden, al bleef er op een zeker ogenblik toch één van die vriendschappen duren, zodat mske en het meisje jaren en jaren geschreven hebben en naar elkaars trouwfeest zijn gegaan.

Na vele van die jaren besloten ze nog eens samen te komen. De vriendin kwam met haar kindjes.

Het verdroot mske om te horen dat het vriendinnetje getransformeerd was in een vrouw van 12 in een dozijn. Alle weetjes over meisjes die ooit in de klas, in de school, in de jeugdbeweging gezeten hadden, passeerden de revue. Sommigen van hen herinnerde mske zich nog, anderen niet meer. In elk geval leek het meer op een koffiekranske van gepensioneerde dames, waar mske niets te vertellen had, aangezien ze de besproken personages niet of niet meer kende.

Daarna verwaterde de correspondentie ook.

Na de kidnapping door moe had mske efkes gedacht om het vriendinnetje te contacteren maar deed het niet. Na “Hét” ook, maar deed het ook niet.

Het zou niks veranderen, het zou misschien enkel de goeie herinneringen nog verder stuk maken.