Nog maar eens dat Johanliedje met enkele van mskes nachtelijke overpeinzingen. Jaja, mske heeft weer liggen overpeinzen, alle mogelijke scenario’s zijn in haar hoofd opgedaagd, zodoende is mske min of meer goed geprepareerd voor eventuele zaken die waarschijnlijk nooit zullen voorvallen.
 
Het Johanliedje dus.

Ik weet, wij waren nog klein, Johan
toen was de wereld groot,
we zaten op een steen, Johan,
weet je nog bij buurman’s sloot.
 
Daarboven zeilde stil de maan
we zagen hoe die liep
en we keken naar de hemel hoog
en naar de sloot zo diep.
 
Weet je nog, hoe stil het was, Johan
geen blad roerd’aan de boom.
Zo is dat nu niet meer, Johan
alleen maar in een droom.
 
Nog hoor ik hoe de herder zong,
alleen daar op de hei.
Zo is dat nu niet meer, Johan.
Hoe lang is dat voorbij.
 
Terwijl ik hier te dromen zit,
in deze eenzaamheid
voel ik ook die ontroering weer
als in de ouwe tijd.
 
Dan draai ik mij zo haastig om
en kijk ik om me heen.
Doch alles wat ik zie, Johan
dat is, ik sta en ween
dat is, ik sta alleen.

 
Het klinkt mooi als je het hoort, maar de onlogica erin is dodelijk genoeg zodat mske het niet bepaald apprecieert. Welke onlogica?

Ze waren nog klein, maar ze zaten wel in het donker -ah ja, de maan zeilde- aan een sloot.

Twee mogelijkheden:

• het was zomer en dan moeten klein mannen in het donker al in bed liggen;
• het was winter en wat zitten dan twee klein mannen hun tenen te laten afvriezen om naar een sloot te kijken.

Eigenlijk moet het zomer zijn, want anders zou die wieten van een herder toch niet alleen op de hei staan zingen in het donker tegen de maan!