Er zijn mensen die slaaf zijn van hun kinderen. Iedere eis wordt ingewilligd. Iedere “neen, ik wil niet” wordt geaccepteerd. Er was een tijd dat dat gezien werd als de moderne trend van opvoeden, maar we zien waartoe die geleid heeft. Meer en meer jongeren van 18 worden door hun ouders aan de deur gezet, meer nog via de rechter door hun ouders aan de deur gezet. Zo juist is die manier dan toch niet.

Zo kan het gebeuren bij, maar weer eens een krijsende, stampende brullende, over de grond rollende etter in een supermarkt dat mske in gedachten tegen de aanwezige ouder foetert: “mens toch, zet dat jonk nu eens op zijn plaats”. Blijkbaar zijn er mensen die dat niet kunnen, die niet consequent kunnen zijn. Mijn neen is neen kennen ze blijkbaar alleen als het van hun kinders uit gaat maar niet hun eigen neen.

Houdt mske dan niet van kinderen? Oh jawel hoor, maar niet van etterkes. En daarom hoeven kinderen nog niet in de zetel te zitten met hun voetjes over de rand, hun armkes overeen en hun vingerke voor hun mond. Ze moeten gewoon kind en menselijk zijn.