Soms hoor je zo een venijnig oud wijveke één of andere steek geven aan iemand in haar omgeving en dan zeggen de mensen vergoelijkend: “ach maar, dat is een oud menske”. Net of dat een reden is of gemeen te worden, want ze hebben dat venijnig oud wijveke niet als jonge vrouw gekend, anders zouden ze weten dat dat in haar jonge tijd ook al een tang was.

Zo werd er aan mske volgend verhaal verteld. De vrouw ging naar de Colruyt en omdat haar schoonouders niet zonder drank zouden zitten bracht ze die mee met het gedacht van: “het is voor hen toch te zwaar om te dragen”. Ze ging de drank bij de schoonouders afzetten, maar daar kwam niemand open doen. Ze zette het pak flessen dan maar bij de achterdeur, reed naar huis en vroeg haar man even zijn ouders te bellen om dat te zeggen.

Groot was dan ook het verschot van de vrouw toen ze in de bank was, haar schoonmoeder haar heel luid een felle uitbrander hoorde geven over de flessen aan de achterdeur en dat ze zo gemeen niet moest zijn om te vertellen dat ze niet thuis waren. “Wel” zei de vrouw “dan denk ik, heb dan dorst”.

“Ze is toch eigenlijk altijd zo geweest” zei mske. De vrouw dacht even na en zei: “eigenlijk wel hé”. De schoondochter heeft altijd steek na steek na steek moeten incasseren maar gebaarde van krommenaas. De ouwe was zo een goed menske, ze ging rond voor ziekenzorg en stond goed met de pasters en de nonnekes, maar iemand die zich niet kon verdedigen die beledigde en vernederde ze. De kinderen van de broers en zussen zowel aan haar als aan haar man’s kant wilden er niet meer op vakantie gaan, omwille van de giftige opmerkingen.

Och het is toch een oud mens! Nu wél, ja!